مهدی امینی، شهروند ایرانی تبریزی که در دو دهه اخیر در اوکراین زندگی می‌کند، اکنون کرکره‌های کارخانه کفش‌سازی خود را در قلب کی‌یف بالا برده تا با استانداردهای ارتش اوکراین در خط مقدم مقابله کند. ناتو را بساز
امینی پس از پایان دوره کارشناسی به کیف رفت و در دانشگاه شوچنکو در رشته فیزیک نظری تحصیل کرد. [ذرات بنیادی] او دکتری دارد. او در سال 2004 با معلم خود ازدواج کرد و در طول اقامت خود در اوکراین صاحب دو فرزند 14 و 4 ساله شد. او تابعیت اوکراینی دارد.
پس از آغاز تهاجم نظامی روسیه به اوکراین، او و خانواده اش به نووگراد-والینسکی، شهر کوچکی در نزدیکی کیف، زادگاه همسرش و محل سکونت والدینش نقل مکان کردند.
در این دوره، با افزایش حملات نظامی روسیه به شهرهای مختلف اوکراین، ایده مهاجرت خانواده به کشوری دیگر مطرح شد. یکی از دوستان آقای امینی تمام مراحل مهاجرت خانواده ایشان به کانادا را پیگیری کرد، اما همسر آقای امینی به تصمیم لحظه آخری پایبند نبود.
همسرم از رفتن به کانادا با بچه ها امتناع کرد.
او می گوید: «همسرم یک وطن پرست است. به من می گوید وقتی اینجا جنگ است کجا بروم؟ جنگ برای همه است. اما اگر اوضاع بدتر شود، به خاطر بچه ها باید تصمیم دیگری بگیریم.»
پس از مدتی مهدی امینی به کیف بازگشت تا خود را به عنوان داوطلب جنگ معرفی کند. آنجا به او گفتند: «اگر می توانی کفش درست کنی، برو کفش درست کن. ما اینجا نیستیم «ما تعداد زیادی نیرو و مقدار کمی مهمات داریم.
به این ترتیب، مهندس که صاحب یک کارخانه کفش در پایتخت اوکراین است، آستین ها را بالا زد و کارخانه خود را مجهز کرد و کفش هایی با بیست کارگر تولید کرد. اکنون روزانه 120 جفت کفش تولید می کند و در صورت تحویل مواد اولیه می تواند تولید خود را به 300 جفت در روز برساند.
شرایط جنگ و کمبود مواد اولیه او را مجبور کرد تا با خودروی شخصی خود به مناطق مختلف اوکراین سفر کند تا پارچه و زیره کفش لازم برای خط تولید کفش نظامی را تهیه کند.
وی گفت: هر لحظه ممکن است گلوله در نزدیکی کارخانه یا همین جا در کارخانه فرود بیاید.
قسمت اصلی کارخانه را به زیرزمین منتقل کنید
ماشین‌های کفش‌سازی و کارگران برای جلوگیری از حملات هوایی و انفجارهای احتمالی به زیرزمین منتقل شدند.
نور کم است، اما حداقل امنیت وجود دارد و با شنیدن صدای انفجار، کارگران جمع می شوند تا از گلوله در ته زمین خلاص شوند.
از او درباره بوچا می پرسیم. او با صدای آهسته گفت: مردم بوچا برای شناسایی جسد یک کانال تلگرامی راه اندازی کرده اند. متأسفانه یکی از کارگران سابق خود را در عکس ها دیدیم. «اسناد شخصی نزدیک به جسد نیست، بنابراین شناسایی آنها بسیار دشوار است.
“شاید انفجار بعدی اینجا اتفاق بیفتد”
همین چند روز پیش صدای انفجار مهیبی در یک کیلومتری کارخانه کفش آقای امینی شنیده شد. او می گوید: «زندگی در این لحظه اینجاست، زیرا نمی دانیم در لحظه بعدی زنده هستیم یا نه. موشک بعدی روی من یا شخص دیگری فرود خواهد آمد. تنها شانس این است که قسمت اصلی خط تولید کفش به اضافه کارگران را به زیرزمین منتقل کردیم. «مگر اینکه بمب هسته ای بیندازند، وگرنه همه ما در زیرزمین امن هستیم.
تهاجم نظامی روسیه به اوکراین ادامه دارد. «کشورها تلاش می‌کنند تجهیزات نظامی کافی در اختیارشان بگذارند، اما امینی می‌گوید: «ما آنقدر کمبود مواد اولیه برای تولید کفش داریم که مجبوریم هر چه زودتر مواد لازم را از ترکیه یا لهستان وارد کنیم.
در پایان گفتگو قول می دهد تصاویری از زیرزمین کارخانه برای ما بفرستد. با این حال، تماس های مکرر ما با او به پاسخ قطعی منجر می شود: «ببخشید، ما خیلی سرمان شلوغ است. «ما در میانه جنگ هستیم.