درد آرنج یکی از مشکلاتی که امروزه بسیاری از افراد با آن مواجه هستند این است که درد آرنج علل مختلفی دارد. دلگرم کننده شما را با درد آرنج و درمان آن آشنا می کنیم با ما همراه باشید.
مقدمه ای بر درد آرنج
درد آرنج یکی از مشکلاتی که امروزه بسیاری از افراد با آن مواجه هستند این است که درد آرنج علل مختلفی دارد که در این مقاله شما را با درد آرنج و درمان آن آشنا می کنیم. به ما بپیوند.
خستگی و آرتریت آرنج می تواند دلیل درد مزمن باشد. ناسازگاری شکستگی آرنج یا آسیب مزمن به بافت آن پس از ضربه می تواند منجر به ساییدگی و پارگی طولانی مدت آرنج شود.
استفاده بیش از حد و فشار مکرر به تاندون های اطراف مفصل آرنج می تواند باعث تخریب این بافت ها شود، به خصوص در ناحیه ای که تاندون ها به استخوان ها چسبیده اند.
از بین رفتن این بافت های اطراف آرنج به خصوص هنگام حرکت دست و مچ باعث درد می شود دوره بهبودی کامل بیمار بسته به محل و میزان درد چندین ماه طول می کشد.
یکی از شایع ترین دردها در این ناحیه اختلال آرنج تنیس بازان است. اختلالات آرنج در گلف بازان نسبت به سایر اختلالات کمتر شایع است، اما مشابه آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد از مچ دست است. .
درد آرنج چیست؟
درد آرنج معمولاً خیلی جدی نیست، اما از آنجایی که اغلب از آرنج خود در زندگی استفاده می کنید، درد در این ناحیه می تواند بر زندگی و فعالیت های روزانه شما تأثیر بگذارد.
مفصل آرنج مفصل پیچیده ای است که به شما کمک می کند ساعد را کشیده و خم کنید و همچنین دست و ساعد را بچرخانید. اکثر حرکات ترکیبی از این عمل هستند و ممکن است به دنبال علت درد آرنج باشید.
علت درد آرنج چیست؟
آرنج از بسیاری از عضلات ساعد می آید. تانن بیشتر عضلات ساعد به سمت آرنج داخلی یا خارجی می چسبند. اکستانسورها یا ماهیچه های ساعد به بیرون و عضلات خم کننده ساعد به داخل آرنج متصل می شوند.
گاهی اوقات تاندون این عضلات در محل اتصال استخوان های آرنج دردناک می شود.
درد در محل اتصال عضلات بازکننده یا بازکننده با سطح خارجی آرنج را آرنج تنیس بازان یا آرنج تنیس بازان و درد در محل اتصال عضلات خم کننده یا فلکسور به سطح داخلی آرنج را گلف البو یا گلف می گویند. آرنج.
در پشت استخوان زند و بین آن و پوست، کیسه بافت ظریفی به نام بورس وجود دارد اوله کرانون میگویند. التهاب و تورم این بورس می تواند باعث بورسیت اولسراتیو و درد در پشت آرنج شود.
سندرم تونل کوبیتال یک بیماری است که در اثر فشار بر عصب اولنار هنگام عبور از آرنج ایجاد می شود. این وضعیت می تواند باعث درد در داخل آرنج و گزگز و بی حسی انگشت کوچک شود.
در سندرم تونل رادیال، عصب رادیال هنگام عبور از آرنج بین عضلات تحت فشار قرار می گیرد. این وضعیت می تواند باعث درد در قسمت بیرونی آرنج و ضعف عضلانی در ساعد شود.
گاهی اوقات بیماری هایی که در ناحیه گردن رخ می دهند (به عنوان مثال. استئوآرتریت مهره های گردن یا فتق دیسک بین مهره ای) ممکن است باعث درد آرنج شود.
عفونت های مفصل آرنج یا بافت های اطراف آن، تومورهای آرنج و برخی بیماری های روماتیسمی می توانند باعث درد آرنج شوند.
شکستگی آرنج، دررفتگی آرنج و پارگی عضله دوسر در آرنج نیز می تواند باعث درد شود.
تشخیص درد آرنج چیست؟
تشخیص درد آرنج این کار ابتدا با اطلاع از تاریخچه سلامت کامل بیمار و سپس با معاینه فیزیکی انجام می شود. اکثر دردهای آرنج نیازی به آزمایش بیشتر ندارند و می توان آنها را در مراحل اولیه تشخیص داد و به بیماران خاص گزارش کرد. ام آر آی اشعه ایکس، آرتروگرام و استنشاق مواد لغزنده در مفاصل ضروری است.
پزشک شما در معاینات شما موارد زیادی را در نظر می گیرد. این شامل علائمی می شود که درد آرنج را بدتر می کند، مانند کار و فعالیت های ورزشی که باعث عوارض شده اند. این‌ها آرنج‌ها و ناحیه‌ای از دست هستند که علائم ظاهر می‌شوند با شما صحبت می‌کنند و اطلاعات را دریافت می‌کنند.
افرادی که در معرض خطر درد آرنج هستند
- این بیماری اغلب در بزرگسالان رخ می دهد.
- مردان بیشتر از زنان بیمار می شوند.
- افراد 30 و 50 ساله بیشتر در معرض ابتلا هستند.
- هرچه از دست بیشتر استفاده شود، بیماری بیشتر در معرض خطر قرار می گیرد.
راه ها و روش های درمان درد آرنج
به طرق مختلف برای درمان درد آرنج می تواند به کار رود. انتخاب درمان بر اساس تشخیص درد آرنج توسط پزشک است.
در ابتدا از درمان های غیرجراحی برای درمان استفاده می شود و در صورت عدم پاسخگویی بیمار به روش های غیر جراحی، پس از مدت ها مداخلات جراحی انجام می شود.
برخی از رایج ترین درمان های غیر جراحی به شرح زیر است:
مسکن و دارو
مصرف مسکن هایی مانند پاراستامول و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن می تواند درد و التهاب خفیف ناشی از عوارض تنیس آلبو را کاهش دهد.
برای بیماری های عضلانی مانند عوارض تنیس آلبو، استفاده از کرم ها و ژل های موضعی بیشتر از مصرف قرص است، این مواد موضعی به دلیل نداشتن عوارض جانبی مانند تهوع و اسهال بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند.
فیزیوتراپی
انجام تمرینات خاص باعث تقویت عضلات بازو می شود.فیزیوتراپیست ها در این روش درمانی از روش های دیگری مانند فرادرمانی، ماساژ یخ، تحریک الکتریکی عضلات از طریق عصب برای درمان بیمار استفاده می کنند.
تزریق استروئید
داروهای استروئیدی مانند کورتیزون یک داروی ضد التهابی موثر هستند. پزشک این دارو را به مفصل آسیب دیده تزریق می کند تا علائم بیماری را کاهش دهد.
آتل و محافظ
در این روش از یک نوار یا بانداژ مخصوص استفاده می شود تا حمایت و محافظت لازم از دست ها تا زمانی که علائم از بین بروند، فراهم شود. گزینه دیگر استفاده از آتل (محافظ) روی مچ دست است که با کمک به شل شدن عضلاتی که آرنج را حرکت می دهند، به تسکین درد کمک می کند.
عمل جراحي
اگر علائم شما پس از 6 تا 12 ماه به درمان های دیگری غیر از جراحی پاسخ مناسبی نداد، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که از جراحی برای درمان مشکل خود استفاده کنید. اکثر روش های جراحی که برای مشکلات آرنج تنیس بازان استفاده می شود شامل برداشتن عضلات آسیب دیده و اتصال مجدد عضلات سالم به استخوان است.
انتخاب درمان جراحی مناسب برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد. این عوامل شامل نوع آسیب، سلامت عمومی و نیازهای شخصی است. به این ترتیب، باید با پزشک خود در مورد این انتخاب صحبت کنید.
در طول معاینه، در مورد نتایج قبلی درمان و تمام خطرات و خطرات مربوط به درمان های مختلف با پزشک خود صحبت کنید.
برخی از روش های جراحی که می توان در این مورد استفاده کرد به شرح زیر است:
جراحی باز
رایج ترین درمان برای آرنج تنیس بازان جراحی باز است. با این درمان شکافی در ناحیه آرنج ایجاد می شود و ترمیم های لازم از طریق آن انجام می شود. جراحی باز آرنج معمولاً یک عمل سرپایی است. بنابراین به ندرت برای این عمل نیاز به بستری شدن در بیمارستان وجود دارد.
جراحی آرتروسکوپی
درمان مشکل آرنج تنیس باز با استفاده از ابزارهای بسیار کوچک مخصوص و ایجاد بریدگی های نسبتاً محدود در بازو امکان پذیر است. این عمل همانند جراحی باز به صورت سرپایی در طول روز انجام می شود.
توانبخشی
پس از عمل، بازوی شما باید به طور موقت با یک آتل بی حرکت شود. تقریباً یک هفته پس از عمل، بخیه ها برداشته شده و آتل به بیمار بازگردانده می شود. پس از برداشتن آتل، برنامه تمرینی شروع به انجام حرکات کششی بازو می کند و انعطاف پذیری آن را باز می گرداند. همچنین تمرینات حرکتی سبک برای تقویت عضلات بازو حدود 2 ماه پس از عمل برای بیمار شروع می شود.
گردآوری شده توسط مجله اینترنتی تشویق
مرجان امینی