مراقبت های بعد از درمان سرطان سینه کدامند؟

با مجله دلگرم همراه باشید تا شما را با پیگیری و مراقبت های بعد از درمان سرطان سینه بیشتر آشنا کنیم

سرطان و پیگیری های بعد از درمان سرطان

سرطان بیماری ای است که اگر به موقع تشخیص داده نشود و نسبت به درمان آن زود اقدام نشود طبیعی است که فرد مبتلا زود از پا در میاید، اما سوال اینجاست ایا درمان قطعی برای سرطان وجود دارد؟ بله، اما به شرط آن که این بیماری به بیماری به موقع تشخیص داده شود و پروسه درمان آن به صورت مداوم و پیوسته تحت نظر پزشک متخصص انجام شود.

اما فردی که قرار است با انجام شیمی درمانی به بهبودی کامل برسد و سلامت خود را به دست بیاورد، در مقابل این فشار ها، چقدر روحیه خود را حفظ می کند؟ در این مقاله از مجله دلگرم قصد داریم تا به این سوال پاسخ دهیم که بعد از این که تومور سرطانی درمان شد باید چه کنیم؟

حدود نیمی از بیماران مبتلا به سرطان، بعد از درمان های جراحی، شیمی درمانی، هورمون درمانی و احتمالا رادیو تراپی یا پرتو درمانی سالم خواهند بود. این بیماران پس از درمان عمر طبیعی و طولانی خواهند داشت. سوال این جاست که وقتی در آخرین جلسه پرتو یا شیمی درمانی پزشک به بیمار پایان درمان را اعلام کرد، بیمار باید چه کار هایی انجام دهد.

در این باره بهتر است از اصطلاح «پیگیری» استفاده کنیم. پزشکان معالج سرطان از بیمارانشان خواهند خواست که هر سه تا شش ماه به صورت سر پایی به پزشک مراجعه بکنند.

سرطان سینه

سرطان سینه یکی از شایع ترین سرطان ها می باشد که در صورت تشخیص سریع، شانس درمان موفقیت آمیز بیمار بسیار زیاد می شود.

این نوع سرطان از یک سلول آغاز می شود . سلول ها که کوچکترین اجزای ساختمانی موجود زنده در بدن هستند. سلول های سالم در محدوده قوانین مشخص رشد می کنند اما سلول های سرطانی بسیار سریعتر از بقیه سلول های سالم رشد می کنند و تا جایی رشد می کنند که سلول های سالم را هم نیز تخریب می کنند و این سلول های سرطانی رشد خود را نمی توانند قطع کنند. این وضعیت می تواند ارثی باشد یا عوامل دیگر در ایجاد بی نظمی سلول ها تاثیر بگذارند.

درمان سرطان سینه

درمان سرطان می تواند به روشهای موضعی و عمومی صورت گیرد.از درمان های موضعی می توان به جراحی و پرتو درمانی اشاره کرد. و از درمان های عمومی می توان به هورمون درمانی، شیمی درمانی، درمان بیولوژیک اشاره کرد. در برخی موارد نیز از هردو روش استفاده می شود.

شیمی درمانی

یکی از پروسه های درمان به منظور پیشگیری از پیشزفت سرطان، شیمی درمانی است. طبیعی است کسی که در حال انجام شیمی درمانی است با از دست دادن مو ها، حالت تهوع و ضعف مواجه شود، این به آن دلیل است که قرار است این مواد شیمی درمانی، سلول های سرطانی را از بین ببرد و طبیعی است که در کنار آن برخی سلول های سالم بدن آسیب ببیند.

مثلا یک بیمار مبتلا به سرطان پستان، باید هر سه تا شش ماه مراجعه کند و از پزشک معالجش راه پیگیری بعدی را درخواست کند.

دارو ها

خیلی از بیماران داروهایی را برای دراز مدت به طور خوراکی استفاده می کنند، مثلا در سرطان پستان، قرص های هورمونی به اغلب بیماران داده می شود که باید از نظر عوارض پیگیری شود، وقتی به پزشک مراجعه می کنند، پزشک معالج آن ها را مورد معاینه قرار می دهد، درباره دارو و روش های مصرف آن سوال و جواب می کند و در صورت لزوم آن را دوباره تجویز می کند.

قطع دارو

همیشه از بیماران خواسته می شود که سر خود دارو را قطع نکنند. تمام بیماری های سرطانی در مراجع پزشکی تعریف شده است، همینطور روش های درمانی مختلف تاکید و نوشته شده است، در این مراجع قسمتی وجود دارد که به پزشکان آموزش می دهد که چگونه بیمارانشان را پیگیری بکنند.

مثلا اگر شما برای سرطان پستان تحت نظر پزشکتان هستید، لزومی ندارد که مرتب تحت عکس و آزمایش قرار بگیرید، شما کافیست که مشکلاتتان با پزشک را در میان بگذارید. اگر به پزشکتان بگویید من ناگهان چشمم دچار اختلال شده است، حتما پزشک شما به احتمال درگیری سیستم عصبی توجه خواهد کرد و اگر صلاح بداند، بررسی های اضافه روی مغز انجام می دهد. همینطور درباره شکایت های ریوی و گوارشی شما مانند سرفه و خلط، زردی و استتفراغ نیز بررسی های لازم را انجام می دهد.

دوره مراقبت بعد از درمان

پس شما به طور متوسط حدود پنج سال توسط پزشکان تحت درمان و پیگیری خواهید بود، به خصوص در دو سه سال اول، هر سه تا 6 ماه باید مراجعه کنیم و بعدا ممکن است این تعداد به سالی یک بار برسد.

چگونه از بازگشت سرطان پیشگیری کنیم؟

تمام توصیه هایی که در مجلات خانوادگی و روزمره می خوانید، تنها به شرطی معنی دارد که تحت تاثیر مراجع پزشکی و علمی دنیا، مثلا انجمن سرطان شناسی امریکا توصیه شده باشد. آن چه که مهم است این است که کسی که برای درمان سرطان اقدام می کند، اطرافیانش هم نقش بسیار مهمی را به عهده دارند، آن نقش هم این است که اطرافیان بتوانند روحیه خوبی را به بیمار انتقال دهند.

تهیه شده مجله دلگرم