این اختلال تعادل ممکن است به علت عوارض جانبی مانند تاری دید، سیاهی رفتن چشم‌ها یا سرگیجه به علت افت فشار خون، خواب‌آلودگی، روان‌آشفتگی و اختلال هشیاری یا داوری رخ دهد. همچنین داروها ممکن است بر گوش داخلی که در حفظ تعادل بدن نقش دارد، اثر بگذارند و باعث اختلال گذرا یا دائمی تعادل شوند.
این مشکلات به خصوص در سالمندان معمولا نه ناشی از یک داروی منفرد بلکه مجموعه داروهایی است که افراد برای برای بیماری‌های گوناگون مصرف می‌کنند. سالمندان به خصوص در معرض خطر این عوارض هستند، چرا که با افزایش سن جذب داروها و پاسخدهی بدن به آنها تغییر می‌کند.
از جمله داروهایی که ممکن است شما را دچار اختلال تعادل کنند و در معرض خطر سقوط قرار دهند، به این گروه‌های دارویی می‌توان اشاره کرد:
– داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های بازجذب انتخابی سروتونین (SSRI) مانند فلوکستین و سرترالین و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین- نوراپی‌نفرین (SNRI) مانند آموکستین.
– داروهای ضد اضطراب مانند داروهای بنزودیازپینی مانند دیازپام
– داروهای ضد کولینرژیک/ ضد اسپاسم که مثلا برای درمان دل‌پیچه تجویز می‌شوند.
– داروهای آنتی‌هیستامین یا ضد حساسیت.
– داروهای ضد فشار خون مانند مسدودکننده‌های گیرنده بتا (مانند پراپرونولول)، داروهای مهارکننده گیرنده ACE (مانند کاپتوپریل)، داروهای ضد فشار خون با اثر مرکزی (مانند کلونیدین)، داروهای مهارکننده گیرنده آنژیوتانسین یا ARBها (مانند والسارتان) و مسدودکننده‌های گیرنده بتا (مانند پراپرونولول).
– داروهای دیابت مانند انسولین و داروهای خوراکی پایین‌آورنده خون مانند گلی‌پیزاید و گلی‌بوراید.
– داروهای قلبی مقل داروهای ضد اختلال ریتم قلب، داروهای نیتراتی و سایر داروهای گشادکننده عروقی و دیگوکسین.
– داروهای ضد درد مانند داروهای شبه‌افیونی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs).
– داروهای خواب‌آور
به طور کلی برای جلوگیری از عارضه جانبی اختلال تعادل با مشورت پزشکتان، شمار داروهایی را که مصرف می‌کنید در حداقل ممکن نگهدارید بنابراین لازم است به طور مداوم با پزشکتان درباره داروهای مصرفی‌تان و عوارض جانبی احتمالی‌شان صحبت کنید.