به گزارش سلام نو، اعتماد نوشت: چندی پیش فیلمی غم انگیز از سرقت با تهدید و قمه در وسط اتوبان نیایش منتشر شد که بازتاب گسترده ای داشت که شهروندان را نیز نگران کرده است.
وقتی در یکی از مهم ترین خیابان های پایتخت شاهد این نوع سرقت ها هستیم، البته در جاهای دیگر هم باید بدتر باشد.
استفاده از سلاح سرد و گرم در سرقت افزایش یافته است. این به معنای پایین آوردن سطح سرقت حرفه ای به سطح غیر برنامه ریزی شده است. یعنی نسل جدیدی وارد این عرصه شده است که نه توان طرح دزدی را دارد و نه حوصله آن را دارد. البته هزینه دستگیری و مجازات اولویت اول آنها نیست و سرقت هر هفته یا هر چند روز یکبار به فعالیت روزمره آنها تبدیل شده است و این با برنامه ریزی برای سرقت از مکان های بسته متفاوت است.
این وضعیت محصول اتفاقات اقتصادی و اجتماعی است، اولاً گسست در روابط عاطفی و اجتماعی با اطرافیان و جامعه است. سارقانی که با برنامه ریزی دزدی می کنند سعی می کنند شناخته نشوند و جای خود را در خانواده داشته باشند. آنها به روابط خانوادگی، دوستی و خانواده اهمیت می دهند، اما خوابگردهایی که هفته ای یک یا دو بار به زور به خود می پردازند و نیازهای خود را برآورده می کنند، برای همه اینها محدودیت قائل شده اند.
شبکه های مجازی و تلفن همراه و اینترنت نیز ساختار رسانه ها را تغییر داده است. اگر 20 سال پیش این اتفاق می افتاد، هیچکس از آن خبر نداشت و انتشار آن در مطبوعات حس خاصی ایجاد نمی کرد، اما تماشای این فیلم این حس را ایجاد می کند که باید مراقب باشیم یا هر لحظه حتی در روز صبر کنیم. در بزرگراه و در یک مکان شلوغ اجازه دهید چنین اتفاقی رخ دهد و عواقب بدی داشته باشد. صرف نظر از این تحول ویدئویی و یا حتی سرقت آشکار، شکی نیست که این گونه سرقت ها نیز افزایش یافته است، در حالی که پلیس نمی تواند اقدامات موثری انجام دهد. در واقع سطح مبارزه با این جرایم از صلاحیت و توان پلیس فراتر رفته است و بیش از دستگیری و مجازات باید اقدامات جدی تری برای خشکاندن ریشه این سرقت ها انجام داد.
که چیزی نیست؛ خدا را شکر که چاقو نخوردی!
در این مورد پلیس با بی توجهی به عواقب ادعای وی اعلام کرد که وی تاکنون صد مورد سرقت مشابه انجام داده است. یعنی از هر 100 مورد فقط یک فیلم منتشر می شود و بعد از 100 مورد یک نفر دستگیر می شود و پلیس توضیح نمی دهد که چرا بعد از 100 مورد سرقت دستگیر شده اند؟ این دستگیری زمانی اتفاق می افتد که فیلم سرقت منتشر می شود!
برخی از کسانی که با چنین حوادثی مواجه می شوند، پشیمانی از رفتن پس از مراجعه به کلانتری را توصیف می کنند. در حالی که ترسیده و شوکه شده به پلیس می روند، به جای اینکه احساس امنیت کنند، بیشتر نگران پاسخ پلیس هستند، به آنها می گویند اشکالی ندارد، برو، خدا را شکر که چاقو نخوردند. روزانه ده ها مورد از این موارد و موارد مشابه گزارش می شود.
خلاصه اینکه شاکی بدهکار می شود و قول می دهند با چنان بی احتیاطی و بدون دلسوزی برخورد کنند که فرد از شکایت پشیمان شود. بعد شرایط به گونه ای می شود که عده ای از شکایت پشیمان می شوند و فقط اموال مسروقه خود را می خواهند.
چه می توانیم بکنیم؟ فرمانده نیروی انتظامی گفت: برای کشف و برخورد با سرقت به پلیس فرصتی داده نشده است اما جرایم به روز شده است. امثال کسانی که در بزرگراه هنگام نماز به خواب رفته اند باید در همان بزرگراه اعدام شوند تا درس عبرتی برای مردم باشد.»
آیا مجازات چنین جنایتی اعدام است؟ اگر چنین است، سالانه چند هزار نفر باید اعدام شوند؟ این رویکرد یکی از عوامل اصلی غفلت از عمل مجرمانه است.