طبق گزارش ها گزارشگر بیشترمحمدرضا عباسیان با اشاره به جنگ بوسنی و میرا مارش ، در 11 ژوئیه در برنامه “سلام تهران” مستقر در تهران گفت: “راهپیمایی صلح یک حرکت نمادین و بزرگ به مناسبت کشتار بزرگی است که در ژوئیه رخ داد. امسال . “95 در سربرنیتسا اتفاق افتاد. یوگسلاوی سابق ، بزرگترین قدرت در اروپای شرقی از زمان اتحاد جماهیر شوروی ، در دهه 1990 توسط سیاستمداران غربی به جنگ داخلی فرو رفت و در نهایت به هفت جمهوری کوچک تبدیل شد. در اواخر قرن بیستم قرن در بوسنی در در قلب اروپا و در نزدیکی وین ، دومین مقر سازمان ملل متحد ، یک جنگ داخلی به رهبری اتباع خارجی آغاز شد و درصد بسیار زیادی از جمعیت مسلمان این کشور را کشت.
عباسیان به دفتر هنری برنامه افزود: “جدا از همه قتل عام هایی که در مناطق مختلف این کشور انجام شده است ، پس از حدود 26 سال هنوز گورهای دسته جمعی وجود دارد.” دردناکترین کشتار در شهر سربرنیتسا رخ داد. در آنجا نیروهای حافظ صلح هلندی از مردم بی دفاع شهر محافظت می کردند ، اما نیروهای صرب به شهر حمله کرده و آنها را محاصره کردند. مردم در حال فرار به مقرهای سازمان ملل هستند. صرب ها به مقر سازمان می روند ، مردان را از زنان جدا می کنند و همه آنها را از نوجوانان تا افراد مسن می کشند.
مسیری که به مسیر مرگ معروف شد
وی در مورد راهپیمایی صلح ادامه داد: “در آن زمان ، تعدادی از جوانان که به مقر سازمان ملل نرفتند زیرا آنها اعتقادی به آنها نداشتند ، برای فرار از یک مسیر کوهستانی بسیار دشوار 110 کیلومتری عبور کردند.” این مسیر شناخته شده است به عنوان مسیر مرگ زیرا بسیاری از آنها در این مسیر بر اثر تصادفات جان خود را از دست دادند. فقط تعداد محدودی زنده مانده بودند. راهپیمایی سالانه میرا یادبود کسانی است که برای زنده ماندن تصمیم گرفتند و به نیروهای حافظ صلح اعتماد نکردند. مجموعه حوادثی که در دهه های اخیر برای کشورهای مسلمان به ویژه در خاورمیانه رخ داده است ، نتیجه سیاست های غرب و آمریکا است.
عباسیان در مورد سرنوشت مستندهایی که درباره وقایع بوسنی ساخت ، گفت: در سال 1988 ، حوادث بوسنی را در هشت مستند با هشت داستان جداگانه ساختم و در جشنواره های مختلف بین المللی ارائه کردم. وقتی کار شروع شد ، یک مدیر در شبکه حضور داشت که حمایت می کرد ، اما وقتی از عکس ها برگشتیم ، مدیر تغییر کرد و مدیر جدید نمی خواست این کار را انجام دهد و قرارداد ما فسخ شد.
وی افزود: بعداً شبکه افق در ابتدای راه اندازی خود چهار مستند را خریداری کرد. چهار مورد دیگر هنوز در بایگانی شخصی من هستند و هرگز نشان داده نشده اند. در آن زمان ، افق توانایی خرید همین چهار فیلم را داشت.
اسنادی که مجوز توزیع ندارند
وی درباره شغل دیگر خود گفت: “در سال 1980 ، چند ماه قبل از حمله آمریكا به افغانستان و قبل از 11 سپتامبر ، من یك بنده در دولت طالبان بودم و یك سریال 5 قسمتی با عنوان” سكوت در تاریكی “را اجرا كردم. این مجموعه روایتی دقیق از نوع حکومت طالبان در افغانستان است که هیچ کس ندیده است. پخش این سریال از طریق اینترنت نیز ممنوع است زیرا با دیدگاه های سیاسی افغانستان مغایرت دارد.
وی با اشاره به نقش رسانه ها در شناساندن دنیا به این وقایع گفت: از مردم دعوت می شود تا فیلم “کجا می روید آیدا؟” ” با توجه به وضعیت جنگهای بوسنی ، شما را دعوت می کنم کمی در مورد مقیاس این کشتار اطلاعاتی کسب کنید. ما ، مستندسازان و گزارشگران ، به عنوان یک رسانه باید این رویدادها را به طور عمیق به مردم ارائه دهیم تا آنها با آنها آشنا شوند. به عنوان مثال ، عراق که سرشار از منابع نفت و انرژی است ، بیست سال تحت کنترل آمریکا بوده است. اکنون ، 20 سال بعد ، ما می بینیم که یک مشکل جدی زیرساختی در عراق وجود دارد.
سرانجام ، عباسیان با انتقاد از سیاست فرهنگی دولت روحانی گفت: “انتقادات در این زمینه گسترده است ، اما اگر بخواهیم خیلی کوتاه به آن اشاره کنیم ، متأسفانه در حال حاضر هیچ اسنادی در مورد آنچه در این کشور اتفاق می افتد در افغانستان نداریم. “ثبت نام کنید. در سالهای اخیر ، دولت و حتی سازمان صدا و سیما هیچ کار مستند یا هنری در مورد مسائل استراتژیک جهان انجام نداده اند. ما نتوانسته ایم مردم را با واقعیت ها ، ارزش های فرهنگی و قهرمانان واقعی کشور ، حتی در مسائل بسیار مهم ملی. امیدواریم که در آینده اتفاقات خوبی در این زمینه رخ دهد.