اوپک و چالش مدیریت بازار نفت

از سوی دیگر ، به گزارش ایسنا ، بر اهمیت حیاتی همسویی استراتژیک بین سه کشور اصلی تولید کننده ، از جمله عربستان سعودی ، روسیه و ایالات متحده تأکید شد. آمارهای شرکت نفت انگلیس (BP) نشان می دهد که در سال 1980 ، سه کشوری که در دهه گذشته به عنوان سه تولید کننده برتر ظاهر شدند ، 52٪ از تولید جهانی را تشکیل می دهند. تا سال 2000 ، سهم کل آنها از تولید جهانی به دلیل سقوط تولید شوروی سابق ، کاهش طولانی مدت تولید ایالات متحده و حضور ناپایدار عربستان به عنوان یک تولید کننده مهم و تأثیرگذار به 31٪ کاهش یافته بود. از آن زمان ، با این حال ، هر یک از سه تولید کننده اصلی تجدید حیات را تجربه کرده اند و کل سهم آنها از تولید جهانی تا سال 2019 به بیش از 42 درصد رسیده است.

بین سالهای 2000 و 2019 ، تولید جهانی 20.5 میلیون بشکه در روز افزایش یافته است که سه تولیدکننده اصلی 17 میلیون بشکه در روز را تشکیل می دهند که معادل 83٪ این افزایش است. اما تولید سایر کشورها تحت تأثیر درگیری های نظامی ، ناآرامی های داخلی ، فساد ، سو mis مدیریت و افزایش هزینه ها و کمبودها در گشایش زمینه های بزرگ جدید قرار گرفته است. نتیجه این شده است که تولید جهانی از اوایل دهه 1980 بیش از هر زمان دیگری از نظر ژئوپلیتیک متمرکز شده است.

سقوط اوپک پلاس

بازیگران اصلی همان كشورها هستند ، اما اختلاف بین عربستان سعودی و امارات متحده عربی بر سر سطح تولید ، گفتگوهای اوپك پلاس را در این ماه بی نتیجه گذاشته است.

تولید امارات در سال 2019 معادل 4٪ تولید جهانی و کمتر از 18٪ ایالات متحده ، 12٪ روسیه و 12٪ عربستان است و بنابراین تأثیر کمی بر کل تولید جهانی دارد.

سقوط مذاکرات نشان داد که مخالفت عربستان سعودی با افزایش تولید نفت در امارات مهمتر از تأثیر عملی آن بر تأمین نفت است. به نظر می رسد سیاستمداران سعودی نگران نوآوری یا ارسال سیگنال ضعف به سایر تولیدکنندگان نفت ، به ویژه در روسیه یا ایالات متحده ، یا صندوق های سرمایه گذاری هستند که به افزایش قیمت نفت کمک کرده اند.

هماهنگی سازندگان بزرگ

در واقع ، فقط سه تولید کننده عمده وجود دارد که مهم و تأثیرگذار هستند ، زیرا تولید آنها تقریبا نیمی از تولید جهانی و تقریباً کل رشد حاشیه ای را تشکیل می دهد ، بنابراین آنها بر روند قیمت تأثیر می گذارند.

این واقعیت تلاش اوپک و عربستان سعودی را که بزرگترین عضو آن است برای نزدیک شدن به روسیه و تولیدکنندگان نفت آمریکا طی سالهای اخیر توضیح می دهد. عربستان سعودی از دهه 1980 تولیدکننده تأثیرگذاری در بازار بوده است ، اما از اواخر دهه 1990 تلاش کرده است مدیریت بازار را منوط به همکاری روسیه کند.

اخیراً ، عربستان سعودی و روسیه تلاش کرده اند اطمینان حاصل کنند که تولیدکنندگان آمریکایی با افزایش تولید سیستم مدیریت بازار را تضعیف نمی کنند. دستیابی به صنعت نفت آمریكا آسان نبوده است ، زیرا تولید داخلی در ایالات متحده به ده ها شركت گسترش یافته است كه طبق قوانین ضد انحصاری مجاز به انجام اقدامات هماهنگ برای مدیریت بازار نیستند. در نتیجه ، صنعت نفت ایالات متحده قادر به پیوستن به تلاش برای هماهنگی تولید عربستان سعودی ، روسیه و دیگر متحدان اوپك پلاس آنها نیست. بنابراین ، طبق نظریه صنعت آمریکا ، همچنان یک عنصر پیچیده و غیر قابل اعتماد در مدیریت سه جانبه بازار است. این مشکل در سال 2014 و دوباره در سال 2020 آشکار شد ، زمانی که رشد انفجاری تولید در ایالات متحده منجر به تصمیم عربستان سعودی برای شروع جنگ نفتی شد.

سازش در بازار

اما تأثیر دو جنگ نفتی تولید کنندگان نفت ایالات متحده را به مدت شش سال درگیر خود کرد و سهامداران و مدیران نفت را وادار به خواستار سودآوری بهتر کرد. در نتیجه ، تولید در ایالات متحده در میان تعداد کمتری از بازیگران بزرگتر متمرکز شد و انگیزه رشد بی رویه تولید را کاهش داد. از همه مهمتر ، رهبران صنعت ایالات متحده اکنون به جای افزایش تولید ، بر کاهش سطح بدهی و افزایش پرداخت سهامداران متمرکز شده اند. در نتیجه ، صنعت نفت ایالات متحده کمتر به مشکل عربستان و روسیه تبدیل شده است.

در کوتاه مدت ، هماهنگی رسمی بین عربستان سعودی و روسیه و تهدید کمتر تولیدکنندگان نفت آمریکا کافی است. حمایت از کشورهای تولید کننده کوچکتر از نظر دیپلماتیک مفیدتر است اما ضروری نیست.

به گفته رویترز ، در میان مدت ، افزایش قیمت ها احتمالاً روسیه و صنعت نفت ایالات متحده را به تعامل مجدد و افزایش سریعتر تولید وسوسه می کند و حاکمیت بازار فعلی را تحت فشار قابل توجهی قرار می دهد.

انتهای پیام