ما در ایران “مالباختگان نامعقول” بسیار کمی داریم. کسی که برده است به خاطر شایستگی ها و توانایی های خودش است و کسی که از دست می دهد مجبور نیست که زمین و زمان را خراب کند. بهتر است در برابر داوران سکوت کنید. ما در کل مسابقات اروپا هیچ بی احترامی به هیچ داوری را ندیده ایم ، اما در اینجا برخی از بازیکنان و مربیان صحنه هایی را ایجاد می کنند که تماشای آنها به طور رسمی توسط برخی گروه های سنی ممنوع است!
به گزارش ایسنا ، این روزنامه دنیای اقتصاد وی نوشت: “طرفداران فوتبال در سراسر جهان ماه گذشته شاهد مسابقات باشكوه یورو 2020 بوده اند.” جام اروپا که به دلیل شیوع ویروس کرونا تا یک سال به تعویق افتاده بود ، با حداکثر عظمت و جذابیت میزبان 12 کشور بود و اکنون یک قدم فاصله دارد. در این دوره ، تقارن این بازی ها با مسابقات فوتبال باشگاهی در ایران ، شاید بیش از هر زمان دیگری ، نواقص جدی و بزرگ ما را یادآوری می کند.
در واقع ، وقتی بازی های اروپا را دیدیم ، “انتظارات یورو” داشتیم ، اما وقتی به فوتبال داخلی رسیدیم ، انگار با واقعیت های واقعی روبرو بودیم! خدای ناکرده ، ما قصد توجیه کردن خود و کوچک کردن فوتبال خود را نداریم. زیرا در حال حاضر ما باشگاهی داریم که به آخرین فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیده است یا تیم ملی ما در دو جام جهانی گذشته حضور داشته است ، اما هدف از سازماندهی چنین چیزی این است که مردم فوتبال را ببینیم که چه چیز بهتر می تواند باشد. باش و الان نباش
فاصله فنی؟ کهکشان
اینکه از روز روشن تر است و نیاز به توضیح زیادی ندارد. فقط برای مقایسه ، کسانی که سه شنبه شب ابتدا استقلال – تراکتور و فولاد – پرسپولیس را تماشا کردند و سپس بازی اسپانیا – ایتالیا را تماشا کردند ، تفاوت سطح را مشاهده کردند. نبرد اهواز که می تواند قهرمان لیگ امسال را رقم بزند ، حتی موقعیت گل خوبی برای هیچ یک از دو تیم نداشت و انشاالله پنج دقیقه شاهد جریان مداوم توپ بدون توقف ، برخورد ، نوشیدن نبودیم. و فریاد زدن در عوض ، در آن سوی دنیا ، مسابقه چند میلیونی لاروخا – آتزوری پر از زیبایی بود و کوه حساسیت مسابقه از جذابیت آن کم نکرد. گفتیم فاصله آنقدر زیاد است که هرچه بنویسیم مشخص است.
فاصله سخت افزار؟ حرفش را نزن
البته ما انتظار نداریم شرایط سخت افزاری در فوتبال ایران شبیه اروپا باشد ، اما واقعاً برای شهر باکو در آذربایجان خوب نیست که به عنوان یکی از 12 میزبان این مسابقات همه امکانات لازم را داشته باشد ، اما بهترین ورزشگاه های ایران نمی توانند نامزد ساده ترین بازی های بین المللی شوند. آنها در دوره قبل صلاحیت های جام جهانی را به ما ندادند و ما در دور جدید به سختی چیزی خواهیم گرفت. ما همین داستان را در لیگ قهرمانان آسیا داریم. ما چند سالی است که در مورد VAR فریاد می کشیم ، اما این خبری نیست. در چند ماه گذشته ، با استفاده اجباری از فناوری داوری به کمک ویدئو در مقدماتی جام جهانی ، این نیاز بیشتر شده است ، اما باز هم هیچ کس اهمیتی نمی دهد. تصور کنید شب هایی که باکو میزبان بزرگان اروپایی بود ، برق ورزشگاه آزادی قطع شد و در راهروهای بازی اخیر سپاهان و پیکان علی خسروی به عنوان ناظر بازی برای مدت طولانی در آسانسور قفل شد! آیا واقعاً جای بحث دارد؟
فاصله فرهنگی؟ سکوت کنیم!
اغراق نیست اگر بگوییم کل گردش مالی لیگ برتر فوتبال ایران به اندازه دو ستاره مشهور حاضر در یورو 2020 نبود. از نظر جذابیت ، اعتبار و ثروت ، مسابقات یورو را نمی توان با رقابت مقایسه کرد در لیگ ایران تحت هیچ شرایطی با این حال ، در همان سطح بالا ، رفتار بسیار دوستانه تری را شاهد هستیم. تیم های برنده و باخت از برنده و باخت پیروی می کنند. کسی که برنده شود به طرف مقابل خود غرور نمی فروشد و کسی که می بازد به دنبال اغراق یا توجیه خودش نیست. فرانسه و کرواسی یک شبه قهرمان و نایب قهرمان یورو شدند ، اما ما حتی یک کلمه بدون معنی و کلمات اضافی از آنها نشنیدیم. نه برای مشکلات سفر و اقامت ، نه برای داوری ، نه برای سبک بازی تیم حریف. هرچه بود گذشت و رفت. بازیکنان برنده در مقابل هواداران خود خوشحال شدند و بازندگان از حمایت تماشاگران خود قدردانی کردند. با این حال ، در ایران “بازندگان بدون شک” بسیار کمی داریم. کسی که برده است به خاطر شایستگی ها و توانایی های خودش است و کسی که از دست می دهد مجبور نیست که زمین و زمان را خراب کند. بهتر است در برابر داوران سکوت کنید. ما در کل مسابقات اروپا هیچ بی احترامی به هیچ داوری را ندیده ایم ، اما در اینجا برخی از بازیکنان و مربیان صحنه هایی را ایجاد می کنند که تماشای آنها به طور رسمی توسط برخی گروه های سنی ممنوع است! مهم نیست؛ “اجازه دهید ما به.”
انتهای پیام