در تاریخ مذاکرات هسته‌ای ایران، یکی از تلخ‌ترین درس‌ها، تجربه مکرر اعتماد به طرف‌های اروپایی و عقب‌نشینی‌های بی‌ثمر در برابر آنان است. این اشتباهات، که در دوران دولت اصلاحات با پذیرش تعلیق داوطلبانه و حسن نیت ایران آغاز شد، همواره با خیانت و ناجوانمردی کشورهای اروپایی همراه بوده است. حالا، پس از گذشت سال‌ها، تکرار این سیاست‌ها و بازگشت به همان اشتباهات، در حالی اتفاق می‌افتد که دولت‌های اروپایی با بهره‌برداری از ترس‌های کاذب، به دنبال امتیازگیری بیشتر از ایران هستند، غافل از اینکه تحریم‌ها دیگر کارایی گذشته را ندارند و سیاست‌های بین‌المللی به شدت تغییر کرده‌اند.یکی از طنز‌های تلخ تاریخ برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران، تکرار چندین باره اشتباه اعتماد و عقب‌نشینی به طرف‌های اروپایی و خیانت و ناجوانمردی کشورهای اروپای غربی در برابر حسن نیت ایران بود.
تجربه تلخ پذیرش تعلیق داوطلبانه در دوران مذاکرات دولت اصلاحات با تروئیکای اروپایی و حسن نیتی که با جری شدن و گستاخی غربی‌ها و آمریکایی‌ها همراه شد یکی از ده‌ها نمونه از تجربه مسیر اشتباه عقب‌نشینی در برابر اروپا و دستاورد صفر در برابر این باج است.اذعان روز‌های گذشته عراقچی به حرکت اروپا به سمت فعال سازی مکانیزم ماشه در حالی صورت گرفت که محمد جواد ظریف بار‌ها و بار‌ها منکر این سازوکار شده و از پاسخ‌دهی به این بند تعجب بار برجام طفره می‌رفت.
طرفین اروپایی با ادراک اشتباه از ترس مسئولان ایرانی از فعال شدن مکانیزم ماشه (ارجاع شکایت طرفین به کمیته رسیدگی، بازگشت موضوع برنامه هسته‌ای ایران به شورای امنیت و رأی‌گیری درباره ادامه لغو تحریم‌ها که منجر به وتوی احتمالی طرفین غربی و فعال شدن مجدد قطعنامه‌های تحریمی پیش از ۲۲۳۱ می‌شود) در حال تبدیل کردن این موضوع به دستاویزی برای امتیازگیری از ملت و دولت ایران هستند.اکنون دولت‌های اروپایی به دنبال ایجاد ترس دیگری از قطعنامه‌های کاغذپاره شورای امنیت در شرایطی هستند که به اذعان ریچارد نفیو معمار تحریم‌های ایران در وزارت خارجه آمریکا، تحریم‌ها دیگر کارایی و امکان شدت یافتن سابق را نداشته و ساختار سیاست بین‌الملل در دوران گذار فعلی امکان هیچ اجماعی علیه ایران را با وجود بلوک قدرت‌های غیر غربی به کشورهای اروپایی و آمریکا نمی‌دهد.