به گزارش سایت طلا، نخستین ورود پیانو به ایران در زمان ناصرالدین شاه اتفاق افتاد، یعنی زمانی که سفیر ناپلئون بناپارت، پیانویی پنج اکتاو را که کوچک‌تر از پیانوهای معمول است، به ایران آورد و تقدیم شاه کرد. این پیانو مدت‌ها در دربار خاک می‌خورد زیرا شاه نمی‌دانست با آن چه کند. مدتی بعد وقتی ناصرالدین شاه به فرانسه سفر کرد در بازدید از یک نمایشگاه پیانو در پاریس، چند پیانو برای دربار خود سفارش داد. این پیانوها به ایران آمدند اما همچنان شخصی نبود که نواختن آن‌ها را بداند. بالاخره یکی از موسیقی‌دان‌های دربار به نام محمد صادق خان نخستین کسی بود که موفق شد پیانو بنوازد.
محمدصادق خان نوازنده چیره‌دست سنتور در دربار ناصرالدین شاه و رئیس گروه موسیقی دربار بود. او بر اساس شباهت‌هایی که بین نواختن سنتور و پیانو وجود دارد سعی کرد با شیوه‌ی نواختن این ساز آشنا شود. او در واقع اولین موسیقی‌دان ایرانی بود که دست به پیانو برد و همچنین اولین کسی بود که کوک پیانو را ایرانی کرد.داریوش صفوت از محمدصادق‌خان به عنوان اولین موسیقی‌دان ایرانی یاد می‌کند که دست به پیانو برد.
همچنین عصمت‌الدوله، دختر ناصرالدین شاه، که او را اولین زن نوازنده‌ی پیانو در ایران می‌دانند.
دوستعلی معیری (معیر الممالک) در کتاب خود نوشته‌است:
در بالای خانه انیس الدوله پیانویی بود ولی هیچ‌کس از اهل اندرون زدن آنرا نمی‌دانست. در آن زمان پنج یا شش پیانو در تهران بیش نبود. کمتر مسی از نواختن آن سر رشته داشت. محمد صادق خان که استاد سنتور بود و در اواخر ملقب به سرورالملک شد، پیانو را نیز خوش می‌زد. مادرم تبسم نامی از کنیزانش را بر آن داشت تا نزد مشارٌ‌الیه پیانو بنوازد و او هرچه مشق می‌کرد به مادرم می‌آموخت. این کار بین خانمهای اندرون شهرتی به سزا یافت و شاه را نیز خوش آمد. از آن شب هر شب که مادرم نزد شاه می‌ماند، حسب‌الامر باید پیانو بنوازد چون دستگاه آواز به پایان می‌رسید، یکی از خانمها که از عهده خواندن تصنیف برمی‌آمد، آغاز به خواندن می‌نمود .
