گروهی از زمین شناسان اخیرا بقایای کوچکی از حیات پروکاریوتی و جلبکی را کشف کرده اند که در داخل کریستال های هالیت با قدمت 830 میلیون سال به دام افتاده است. این کشف نشان می دهد که هالیت کلرید سدیم، همچنین به عنوان نمک سنگ، ممکن است منبعی برای مطالعه محیط های آب شور باستانی باشد. اما شگفت‌انگیزتر این است که دانشمندان می‌گویند موجوداتی که در داخل آن به دام افتاده‌اند ممکن است هنوز زنده باشند.
دانشمندان می گویند این مطالعه قابل توجه همچنین پیامدهایی برای جستجوی حیات باستانی، نه تنها روی زمین، بلکه در محیط های فرازمینی مانند مریخ نیز دارد، جایی که ذخایر بزرگ نمک به عنوان شواهدی از مخازن باستانی بزرگ آب مایع شناسایی شده است.
پیش از این، میکروفسیل‌های باستانی فشرده در سنگ‌هایی مانند شیل پیدا شده بودند که قدمت آن به میلیاردها سال پیش می‌رسد. نمک قادر به حفظ مواد آلی به همان روش نیست، اما در عوض، زمانی که کریستال ها در محیط آب شور تشکیل می شوند، مقدار کمی مایع می تواند در داخل آن به دام بیفتد. این فرآیند آخال های مایع نامیده می شود و اینها بقایای آب های مادری هستند که هالیت از آنها متبلور شده است. این آنها را از نظر علمی ارزشمند می کند زیرا می توانند حاوی اطلاعاتی در مورد دمای آب، ترکیب شیمیایی آب و حتی دمای اتمسفر هنگام تشکیل ماده معدنی باشند.
با این حال، روش شناسایی این موجودات باستانی تردیدهایی را در مورد همسن بودن آنها با هالیت ایجاد کرده است. تیمی به سرپرستی سارا شریدر-گومز زمین شناس از دانشگاه ویرجینیای غربی نوشت: «یک سؤال دائمی در میان ژئومیکروبیولوژیست ها وجود دارد. «قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبی شیمیایی حاوی میکروارگانیسم‌های پروکاریوتی و یوکاریوتی از یک محیط رسوبی کدامند؟» با استفاده از یک نمونه هسته از سازند براون که توسط سازمان زمین‌شناسی غرب استرالیا در سال 1997 کاوش شد، شرودر-گومز و همکارانش توانستند Neoproterozoic بدون تغییر را بررسی کنند. هالیت با استفاده از روش های نوری غیر تهاجمی
آنها از پتروگرافی نور عبوری و فرابنفش، ابتدا در بزرگنمایی کم برای شناسایی کریستال های هالیت و سپس با بزرگنمایی تا 2000k برای مطالعه آخال های سیال استفاده کردند. آنها توانستند جامدات و مایعات آلی سازگار با سلول های پروکاریوتی و یوکاریوتی را بر اساس اندازه، شکل و فلورسانس UV پیدا کنند. محققان خاطرنشان کردند که برخی از موجودات حتی ممکن است زنده باشند. آخال های مایع می توانند به عنوان زیستگاه های کوچک عمل کنند که در آن کلنی های کوچک رشد می کنند. پیش از این پروکاریوت های زنده در هالیت 250 میلیون ساله یافت شده بودند، پس چرا در هالیت 830 میلیون ساله یافت نشد.
به گفته محققان، این دستاورد می تواند پیامدهای کاملاً جدی برای مطالعات روی مریخ داشته باشد، جایی که رسوباتی با ترکیبی مشابه با سازند قهوه ای استرالیا یافت می شود. تحقیقات آنها نشان می دهد که چگونه می توان چنین موجوداتی را بدون تخریب یا مزاحمت نمونه ها شناسایی کرد. این فناوری می تواند مجموعه جدیدی از ابزارها را برای شناسایی چنین موجوداتی و همچنین درک بهتر تاریخ زمین در اختیار ما قرار دهد.
منبع: فرارو