هر وقت کسی حاضر شد برود یا بخواهد برای شرکت در یکی از مجالس یا مراسم تشریفاتی لباس رسمی بپوشد یا به عبارتی ضرب المثل بفرستد. علاوه بر شوخی و شوخی در مورد افرادی که قصد رفتن به محل کار یا جایی را دارند، این اصطلاح را می گویند: “یکی روسری و کلاه به سر داشت” یعنی آماده رفتن و آماده رفتن است.
در عبارت فوق مقصود از شال، پارچه ای است از پشم یا پنبه یا ابریشم که قبلاً بر کمر خالق (خلق) می پوشیدند و بر آن سرداری می پوشیدند. شال تا پنجاه سال پیش در ایران رایج بود و جزء آداب و رسوم لباس پوشیدن به شمار می رفت، اما حکومت پهلوی آن را ممنوع کرد و دستور داد طبق آداب و رسوم اروپایی بپوشند و کلاه بگذارند.
شال و کلاه
به گفته علامه دهخد، عبارت «روسری و کلاه» ترکیب عطفی است و برای لباس وزرا و عرفا که عبارت بود از لباس های قلاب دوزی شده و ملیله دوزی شده با حمال و علامت و روسری های ابریشمی نفیس که دور آن می پوشیدند به کار می رفت. کمر کلاه های بسیار بلند از چرم بخارا و سمرقند با این شکل و هیأت در ایام تبریک رسمی بر سر سلاطین قاجار می پوشیدند.
از آنجایی که در زمان سلسله کیار از شال و کلاه استفاده می شد، معنی و مفهوم آماده شدن برای رفتن به کار می رفت، بنابراین این عبارت کم کم تبدیل به ضرب المثل شد و اکنون، گرچه شال و کلاه در این میان نیست، به جز چند تن از اهالی قدیمی روستا که در سنت قدیمی باقی مانده است، هیچ کس روسری یا کلاه خز به سر نمی کند. “روسری و کلاه” بر اساس تاریخ و ریشه های تاریخی برای افرادی که مصمم به رفتن به جایی هستند استفاده و نقل می شود.
