بیایید درک کنیم
معلوم است که عقب مانده ها چیزی نمی فهمند.
چند سال پیش در جریان بازی های پارالمپیک (بازی های المپیک معلولان) در سیاتل آمریکا، 9 نفر
شرکت کنندگان 100 متر پشت خط شروع مسابقه دویدند.
هر 9 نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می نامیم.
با شنیدن صدای تفنگ حرکت کردند. بدیهی است که آنها هرگز نتوانستند سریع بدوند یا حتی راه بروند، اما همه به نوبه خود سعی کردند از مسابقه عبور کنند و مدال پارالمپیک را به دست آورند، ناگهان در وسط مچ پای یکی از شرکت کنندگان Twisted. دختر یکی دو بار روی زمین افتاد و گریه کرد.
هشت نفر دیگر گریه او را شنیدند، بلند شدند و سپس همه برگشتند و به سمت او رفتند. یکی از آنها که مبتلا به سندرم داون – عقب ماندگی شدید جسمی و ذهنی بود، خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت: درد شما را کم می کند.
سپس هر 9 نفر در آغوش گرفتند و به خط پایان رسیدند.
در واقع، همه آنها اول بودند. تمام تماشاگران حاضر در ورزشگاه ایستادند و 10 دقیقه کف زدند.
کاش چیزی نمی فهمیدیم ….