سلام نو – سرویس سیاسی: احتمالا وقتی تیتر را دیدید با خودتان این طور فکر کرده‌اید که یا تیتر اشتباه است یا این خبر به روزها و ماه‌های قبل باز می‌گردد، اما اینطور نیست. پس احتمالا حالا می‌پرسید که ماجرا چیست و حسن روحانی چطور به دولت ابراهیم رئیسی اجازه ارزان شدن دلار و تخم مرغ را نمی‌دهد؟
این سوال، سوالِ درستی است که باید برخی تحلیلگران اصولگرا به آن جواب دهند، هرچند به نظر می‌رسد برعکس دوران روحانی نه تنها حرفی از این موضوع نمی‌زنند بلکه اساسا افزایش قیمت‌ها را نمی‌بینند.
تنها کافی است کمی به حافظه خود رجوع کنید و به خاطر بیاورید که نیروهای اصولگرایی که امروز حامی دولت سیزدهم هستند چطور پیش از این وعده بهبود شرایط اقتصادی به شرط رفتن دولت حسن روحانی را می‌دادند. آن‌ها معتقد بودند با وجود تمام مشکلات و تحریم‌ها دلیل اصلی گرانی تصمیم‌های حسن روحانی است.
به تصویر بالا دقت کنید. این نظر سید یاسر جبرائیلی، رئیس مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست‌های کلی نظام در مجمع تشخیص مصلت نظام، است. او از مخالفان جدی حسن روحانی، دولتش و برجام بود و از نیروهای بسیار نزدیک به ابراهیم رئیسی که ظاهرا نقشی هم در تدوین برنامه‌های اقتصادی او داشته است.
حالا تقریبا ۴ ماه از وعده‌های جبرائیلی و دوستانش گذشته است ولی اثر تحریم و تصمیمات غلط اقتصادی روی مرغ، تخم مرغ، دلار و خیلی چیزهای دیگر باقی است، اما کسانی مثل سید یاسر جبرائیلی این آثار را یا نمی‌بینند یا میراث دولت روحانی می‌دانند و به جایش از این سخن می‌گویند که «در مدت کوتاهی که دولت آقای رئیسی مستقر شده، گشایش‌های قابل تاملی ایجاد شده است.»
این طیف در حالی از گشایش دولت رئیسی سخن می‌گویند و مشکلات اقتصادی را میراث دولت روحانی می‌دانند که امتیاز واردات واکسن و عضویت در سازمان همکاری‌های شانگهای را به طور کامل به حساب دولت رئیسی ریختند. این هوداران دو آتشه دولت رئیسی به این سوال پاسخ نمی‌دهند که چطور فرآیند پیچیده عضویت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای اثر دولت رئیسی است ولی گران شدن مرغ و تخم مرغ و دلار نه!
بخشی از این پاسخ ندادن محصول رویکرد هواداران و نگاه حیثیتی است که این نیروها نسبت به دولت ابراهیم رئیسی دارند. نسبت آن‌ها با دولت رئیسی مثل نسبت محمدباقر نوبخت و محمود واعظی با دولت روحانی است، هر نقدی که بکنند مخاطب اولش خودشان و شخص رییس جمهور است.
مشکل دوم اما اینجا است که کسانی مثل یاسر جبرائیلی، که به اطلاعات دست اول اثر تحریم‌ها کم و بیش دسترسی دارد، از همان زمان دولت روحانی می‌دانستند که بخش مهمی از مشکلات امروز اقتصاد ما محصول تحریم، عدم عضویت در اف‌ای‌تی‌اف و تنش و فشارهای خارجی است. با این همه برای زدن روحانی اثر تحریم را حاشا می‌کردند. حالا امروز برخی از اثر تحریم سخن می‌گویند و جهت قطب‌نما را عوض می‌کنند و برخی دیگر مثل جبرائیلی از اساس مشکل را کتمان می‌کنند و از گشایش سخن می‌گویند.
واقعیت این است که امروز حسن روحانی و حسین فریدون رفته‌اند، اسحاق جهانگیری هم رفته است. زنگنه هم وزارت نفت را تحویل داده و جواد ظریف هم دیگر در وزارت خارجه نیست. این هر چند باعث شادی برخی است اما یک دردسر اساسی هم دارد و آن اینکه قیمت تخم مرغ و مرغ، قیمت دلار، التهاب بازار ارز، مشکلات نفت و پتروشیمی و ضعف‌های احتمالی وزارت خارجه را دیگر نمی‌توان تماما به گردن این چهره‌ها انداخت.
حالا جریان حامی ابراهیم رئیسی بر سر یک دور راهی اساسی است. یا باید بپذیرد که چاره‌ای جز رفع تحریم، داد و ستد با دنیا و تغییر الگوی حکمرانی ندارد یا همچون امثال یاسر جبرائیلی بر طبل انکار بکوبد، از گشایش بگوید و ضعف‌ها را به میراث حسن روحانی ربط دهد.