۱۰ چهره ماندگار در حوزه پزشکی ایرانی به بهانه روز پزشک!

دکتر هاراطون داویدیان

هاراطون «هارمیک» داویدیان (انگلیسی: Haraton Davidian) (۲ اسفند ۱۳۰۳ تهران – ۲۱ آبان ۱۳۸۸ تهران) از بنیان‌گذاران روانپزشکی در ایران است. هاراطون داویدیان استاد روانپزشکی دانشگاه تهران بود. هاراطون داویدیان در دوم اسفند ماه ۱۳۰۳ (۲۱ فوریه ۱۹۲۵) در تهران متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در دبستان کوشش و تحصیلات متوسطه را در کالج البرز یادبیرستان البرز، به پایان رسانید و سپس برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی به دانشگاه علوم پزشکی تهران رفت و در سال ۱۳۲۷ از دانشکده مزبور فارغ‌التحصیل شد. پس از طی دوره دکتری پزشکی و گذراندن خدمت نظام وظیفه، در یازدهم مرداد ماه سال ۱۳۲۹ به دستیاری بخش جدید التأسیس بیماری‌های روانی، وابسته به دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شد و خدمات دانشگاهی خود را از آن تاریخ آغاز کرد. هاراطون داویدیان به درخواست خودش در سال ۱۳۲۹ به دستیاری بخش جدید التأسیس بیماری‌های روانی، وابسته به دانشکده پزشکی انتخاب شد و به همکاری با چهرازی و سپس ناصری در بیمارستان روزبه پرداخت. در سال ۱۳۳۴ با کسب موفقیت در امتحانات انتخاب رئیس درمانگاهی بیماری‌های روانی، به منظور ادامه تحصیل عازم لندن شد و در سال ۱۳۳۷ دیپلم تخصصی بیماری‌های روانی را از دانشگاه لندن (D.P.M) دریافت کرد.

هاراطون داویدیان در سال ۱۳۴۷ مقام استادی دانشگاه تهران را کسب نمود. وی همچنین در سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ ریاست بیمارستان روانپزشکی روزبه را بر عهده داشت.داویدیان در سال ۱۳۷۰ پس از ۴۲ سال خدمت دانشگاهی بازنشسته شد و در سال ۱۳۷۷ به عضویت افتخاری فرهنگستان علوم پزشکی درآمد.هاراطون داویدیان دارای تألیفات منحصر بفرد در روانپزشکی و مطالعات بالینی است و تأثیر زیادی بر زبان روانپزشکی نوین ایران داشته‌است و دارد و یکی از اولین و معدود مولفانی در سطح بین‌المللی است مطرح بوده‌است. او سال‌ها تدریس دروس دوره تخصص روانپزشکی به دانشجویان پزشکی در سطوح مقدماتی و پیشرفته به عهده داشته‌است.جایزهٔ داویدیان (جایزهٔ انجمن علمی روان پزشکان ایران برای روان‌پزشکان جوان) جایزه‌ای نقدی است که از یک سو برای ارتباط میان دستیاران و روان پزشکان داخلی با دیگر روان پزشکان، و حمایت از ایده‌های نو و توانمندی‌های همکاران داخلی و از دیگر سو برای ایجاد امکان برای حضور روان‌پزشکان جوان خارجی در ایران و شرکت در همایش‌های سالیانه و آشنایی با روان‌پزشکی در ایران پرداخت می‌شود. تعیین خط مشی جایزه و داوری مقالات ارسال شده زیر نظر شورای سیاست گذاری جایزه که به صورت سالانه که به پیش نهاد رئیس جایزه و تأیید کمیتهٔ همایش‌های انجمن علمی روان‌پزشکان ایران تعیین می‌گردد انجام خواهد شد.

دکتر یحیی عدل

یحیی عدل (زادهٔ ۱۲۸۷ در تبریز – درگذشتهٔ ۱۴ بهمن ۱۳۸۱ در تهران) جراح ایرانی بود که وی را «پدر جراحی نوین و علم بی‌هوشی» می‌نامند. یحیی عدل در سال ۱۲۸۷ در تبریز متولد شد. پدرش یوسف‌خان مکرم‌الملک مدتی نایب‌الایاله آذربایجان بود. محمدولی فرمانفرمائیان و حبیب نفیسی شوهر خواهران عدل و مصطفی عدل، بنیان‌گذار دادگستری نوین در ایران و احمدحسین عدل، وزیر کشاورزی و مؤسس دانشکده کشاورزی کرج، پسرعموهای او بودند.وی تحصیلات دبستان را در مدرسه حکمت تبریز به پایان برد و تحصیلات دبیرستان را به سبب انتصاب پدر به عنوان حاکم کرمانشاه در این شهر انجام داد. وی مدتی از تحصیل بازماند تا سرانجام پدرش به هزینه شخصی وی و برادرش را به فرانسه فرستاد. او در پاریس تحصیلات دوره متوسطه را در رشته‌های فلسفه و ریاضی به پایان رساند و پس از مدتی تحصیل در دانشکده ریاضی، به تشویق عمویش وارد دانشکده پزشکی پاریس شد. پس از پایان به مدت دو سال دستیار گرگوار و رئیس درمانگاه بود. در این مدت وی به رشته جراحی روی آورد. عدل چندین سال در رشته جراحی عمومی و اورولوژی مطالعه کرد. او در سال ۱۳۱۷ پایان‌نامه خود را دربارهٔ درمان آدنوپاتی سلی از تصویب گذراند و موفق به دریافت مدال نقره از دانشکده پاریس شد. او پس از موفقیت در کسب درجه لوره آ در سال ۱۳۱۸ ش و درست یک ماه پیش از شروع جنگ جهانی دوم به ایران بازگشت.پس از بازگشت به ایران او در دانشکده پزشکی استخدام شد و استادی کرسی جراحی عمومی و ریاست بخش جراحی بیمارستان سینا به وی واگذار شد. در آن زمان کمبود جراح در ایران باعث شده بود که وی حتی تا چندین جراحی در روز انجام دهد. یحیی عدل در ۱۴ بهمن ۱۳۸۱ در سن ۹۴ سالگی درگذشت و در بهشت زهرای تهران آرامگاه شماره ۶۹۰ به خاک سپرده شد. خانه موروثی یحیی عدل به عنوان یکی از آثار ملی ثبت و بازسازی شده‌است.

دکتر مجید سمیعی

مجید سمیعی (زاده ۲۹ خرداد ۱۳۱۶) پزشک و جراح مغز و اعصاب ایرانی-آلمانی است. او ریاست بیمارستان خصوصی علوم عصبی هانوفر در آلمان را بر عهده دارد که خود بنیان‌گذار آن بوده‌است. مجید سمیعی از خانواده‌ای رشتی (خاندان سمیعی) و در شهر تهران زاده شد. پس از عزیمت خانواده از تهران به رشت و اقامت در محله تلفنخانه (بحرالعلوم) وی تحصیلات ابتدایی را در این شهر و دوره متوسطه را در دبیرستان شهید بهشتی (شاهپور) رشت به پایان رسانید. و سپس عازم آلمان گردید. رشته‌های زیست‌شناسی و پزشکی را در دانشگاه یوهانس گوتنبرگ شهر ماینتس به پایان رسانید و سپس دورهٔ تخصص جراحی مغز و اعصاب را زیر نظر کورت شورمن شروع کرد و در سال ۱۳۴۹ به اخذ درجهٔ تخصص در این رشته نایل آمد.وی کار علمی را با سمت استادیاری و معاونت بیمارستان جراحی مغز و اعصاب آغاز کرد. پس از چندی سرپرستی بخش جراحی مغز و اعصاب اطفال را به عهده گرفت. در سال ۱۳۵۱ به اخذ درجهٔ استادی جراحی مغز و اعصاب از دانشگاه یوهانس گوتنبرگ نایل گردید. در سال ۱۳۵۰ اولین دوره از دوران آموزشی جراحی میکروسکوپی را آغاز کرد و در سال ۱۳۵۶ نخستین آزمایشگاه تمرین جراحی میکروسکوپی آلمان را با کمک بنیاد فولکس واگن تأسیس نمود.در سال ۱۳۵۶، ریاست بیمارستان جراحی مغز و اعصاب را در شهر هانوفر به عهده گرفت در همین سال، کرسی جراحی مغز و اعصاب در دانشگاه لیدن هلند به وی اعطا شد و در سال ۱۳۶۶ دانشگاه ماینتس تصدی کرسی جراحی مغز و اعصاب را به وی پیشنهاد کرد. در سال ۱۳۶۷ با قبول تصدی کرسی جراحی مغز و اعصاب در دانشگاه هانوفر به کار پرداخت. از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۱ ریاست انجمن بین‌المللی قاعدهٔ جمجمه را به عهده داشت و در سال ۱۳۷۱ به ریاست فدراسیون جهانی انجمن های قاعدهٔ جمجمه انتخاب شد. در سال ۱۳۶۷، رئیس‌جمهور آلمان غربی نشان خدمت درجه ۱ دولت آلمان را به او اهدا کرد. در همین سال جایزهٔ علمی ایالت نیدرزاکسن آلمان، به پاس فعالیت‌های پر ارزش وی در راه پیشرفت جراحی مغز و اعصاب به او اهدا شد.

دکتر محمد اسماعیل تشید

محمداسماعیل تشیّد (زاده ۱۳۰۶ در تهران- درگذشت ۱۳۹۰ در تهران) از بنیانگذاران بیهوشی نوین در ایران بود. او در نظام آموزشی ایران در زمینه بیهوشی تغییراتی اساسی ایجاد کرد که به آموزش نسل جدیدی از متخصصان بیهوشی در ایران منجر شد. او برای نگارش کتاب خود جایزه کتاب سال را در ایران دریافت کرد. محمداسماعیل تشیّد در سال ۱۳۰۶ در تهران متولد شد. تحصیلات دوره ابتدایی، دبیرستان را در ایران گذراند و در کنکور سراسری در رشته علوم تجربی رتبه ۵۰ رشته را کسب کرد و پس از گذراندن رشته پزشکی در سال ۱۳۳۱ عازم آمریکا شد. در آنجا رشته تخصصی بیهوشی را انتخاب کرد و پس از دو سال موفق به دریافت برد تخصصی بیهوشی از کالج طبی نیویورک شد.در سال ۱۳۳۴ طبق سفارش پدرش به ایران بازگشت و یکسال بعد به عنوان رئیس درمانگاهی وارد هیئت علمی دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۴۴ اولین کتاب خود که با استفاده از ترجمه مقالات علمی و کتابهای روز دنیا و تجربیان شخصی بود را منتشر کرد که به دنبال آن جایزه بهترین کتاب سال به ایشان اعطا شد؛ بنابراین همان کتاب را در سال‌های ۱۳۵۲ و ۱۳۶۴ دوباره و به شکلی کاملتر و جامع تر بازنویسی کرد. او در بیمارستان هزار تختخوابی کار کرد و متخصصین بیهوشی را آموزش داد. او در مدتی که در آمریکا اقامت داشت با جدیدترین دستگاه‌ها و روش‌های کاربرد بیهوشی آشنا شد.در سال ۱۳۴۶ به دانشگاه آمریکایی بیروت سفر کرد و با مطالعه تجربیات و عناوین جدید بیهوشی پس از دوماه به ایران برگشت. وی پس از تحقیقات فراوان به وسیله پرتونگاری دریافت که عمده آسیب و عوارض لوله‌گذاری داخل تراشه به دلیل فرم نامناسب لوله‌های مگیل است و پس از تحقیقات متوجه شد که دلیل شکل نیم دایره‌ای لوله‌های مگیل عدم وجود لوله‌های مناسبتر در زمان جنگ جهانی بوده و از آن زمان تحقیقی در مورد نوع دیگری از لوله انجام نشده‌است. او در روز ۱۶ دی سال ۱۳۹۰ از دنیا رفت.

دکتر محمد قلی شمس

پروفسور محمدقلی شمس ملک آرا (۲۰ اردیبهشت ۱۲۸۴ – ۲۳ شهریور ۱۳۷۵) پزشک، شاهزاده قاجار و معروف به پدر چشم پزشکی ایران بود. او از پیشگامان مبارزه با تراخم در ایران، بنیان‌گذار بیمارستان چشم‌پزشکی فارابی و مؤسس انجمن چشم‌پزشکی ایران و نشریه تخصصی چشم‌پزشکی است. پدرش دکتر یحیی میرزا لسان الحکما و پدر بزرگش عبدالحسین میرزا شمس‌الشعرا از شاعران عارف مسلک دوران قاجار و پسر محمدقلی میرزا ملک‌آرا (پسر دوم فتحعلی‌شاه) بود . عمویش اسدالله میرزا شهاب‌الدوله از دولتمردان و قانون‌گذاران دوره‌های قاجار و پهلوی بود. محمدقلی میرزا در سال ۱۳۰۲ به هزینه پدرش وارد رشته پزشکی در دانشگاه نظامی لیون شد. او تنها دانشجوی غیر فرانسوی بود که موفق به ورود دوره دکتری دانشگاه شد و مدتی پس از دانش‌آموختگی به تدریس و پژوهش در همان دانشگاه ادامه داد.دکتر شمس در آخرین سال اقامت در لیون، همراه با ژاک روله (Jacque Ruler) روی معالجه بیماری تراخم با برق کار کرد که به الکتروکواگولاسیون معروف بود. این روش را دو تن از استادان او به نام‌های ورمز (Wroms) و بیدو (‌Bidault) در سال ۱۹۲۴ ابداع کرده بودند. شمس و روله این روش را روی یازده بیمار تراخمی آزمودند که پنج نفرشان که در آغاز ابتلا بودند درمان شدند. پروفسور شمس تا آخرین روزهای زندگی در سن ۹۱ سالگی مشغول معالجه بیماران بود. در دوازدهمین کنگره سراسری چشم پزشکی ایران از او به عنوان استاد برجسته و پدر چشم‌پزشکی ایران تجلیل شد.

دکتر مسیح دانشوری

مسیح دانشوری (زاده ۱۲۷۸ نیشابور – درگذشته ۲۵ تیر ۱۳۵۶)اولین پزشک متخصص ریه ایران بود. پدرش سیدعلی دانشوری ملقب به «حافظ الصحه مجد الحکما» و در زمان خود پزشک (طبیب) کاردانی بوده‌است. مسیح دانشوری در سال ۱۲۷۸ در شهر نیشابور به‌دنیا آمد. سه سال بعد خانواده وی به ترشیز نقل مکان می‌کنند و او تحصیلات ابتدایی را در ترشیز (نام قبلی کاشمر) آغاز می‌کند و تا کلاس ۶ دبستان در آنجا مشغول به تحصیل می‌شود. سپس پدرش جهت ادامه تحصیل او را به مشهد می‌فرستد. پس از ۲ سال به مدرسه فرانسوی «سن لوئی» تهران اعزام و به رشته پزشکی علاقه‌مند شد و در سال۱۳۰۲ جهت تحصیل در رشته طب به فرانسه رفت و در رشته بیماریهای ریوی و سل فارغ‌التحصیل شد و پس از مدتی در سال ۱۳۱۶ آسایشگاه سل شاه آباد را در محل کنونی بیمارستان مسیح دانشوری بنیان گذاشت. مسیح دانشوری در سال ۱۳۵۶ در تهران درگذشت. بنای اولیه بیمارستان دکتر مسیح دانشوری در سال ۱۲۷۳ جهت مداوای بیماری ریوی مظفرالدین شاه قاجار و به توصیه پزشک معالج او احداث شد. پس از آن، مسیحِ دانشوری، کاخ مظفری را در شمالی‌ترین نقطهٔ تهران (شاه آباد سابق و دارآباد فعلی) به یک مدرسهٔ پرستاری تبدیل کرد. سال‌ها بعد(۱۳۷۱ه‍.ش) علی اکبر ولایتی با همراهی چند تن از استادان پزشکی (مسجدی، طباطبایی، حسنتاش و بهادری) مرکزِ تحقیقات سل و بیماری‌های ریوی که در محوطهٔ فیزیکی این مرکز پزشکی قرار دارد را تأسیس نمودند و در سال ۱۳۷۷ با ادغام این مرکز با بیمارستان مسیح دانشوری، «مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانیِ سل و بیماری‌های ریویِ دکتر مسیح دانشوری»، پایه‌گذاری شد.

دکتر اسماعیل یزدی

اسماعیل یزدی (۱۳۱۰ در قزوین – ۲۲ اسفند ۱۳۹۸ در تهران) دندان‌پزشک ایرانی، جراح فک و صورت و عضو پیوسته فرهنگستان علوم پزشکی ایران بود. او از برجسته‌ترین جراحان فک در خاورمیانه، بنیانگذار جراحی فک، دهان و صورت در ایران و از پایه‌گذاران بیمارستان پارس تهران بود. یزدی همچنین صاحب‌امتیاز روزنامه میزان بود. او در سال ۱۳۹۰، نشان درجه یک دانش دریافت کرد. او برادر ابراهیم یزدی بود.وی یکی از پزشکان معالج دکتر محمد مصدق بود.آبان ۱۳۴۵ بود که دکتر اسماعیل یزدی جواز ورود به قلعه احمدآباد را یافت و ابتلای دکتر مصدق به سرطان را تشخیص داد.وی متولد سال۱۳۱۰در شهر قزوین است وفرزند دوم از هفت فرزند خانواده است.تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبستان ادب و دبیرستان دارالفنون در سال ۱۳۲۷به اتمام رسانید.و پس از ورود به دانشگاه تهران در سال ۱۳۳۲ با درجه ممتاز از دانشکده دندانپزشکی فارغ التحصیل شد.او بعد از دریافت بورس تحصیلی،عازم ایالت متحده شد و در دو رشته جراحی و آسیب شناسی فک ودهان از مراکز وابسته به دانشگاه هاروارد و دانشکده دندانپزشکی دانشگاه تافتز در شهر بوستن مدرک تخصصی گرفت و عازم وطن شد. اسماعیل یزدی در تاریخ ۲۲ اسفند ۱۳۹۸ براثر ابتلا به بیماری کرونا درگذشت.

دکتر سید علی ملک حسینی

سید علی ملک‌حسینی (زادهٔ ۱۶ مرداد ۱۳۲۸) جراح و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز است. او نخستین پیوند کبد در ایران از فرد زنده به زنده را انجام داد و به عنوان پدر پیوند کبد در ایران شناخته می‌شود. ملک‌حسینی انجام‌دهنده نخستین پیوند کبد در ایران، نخستین پیوند کبد از فرد زنده به فرد زنده در ایران و نخستین پیوند از یک کبد به دو نفر و همچنین بنیانگذار بخش پیوند اعضا بیمارستان نمازی و بیمارستان پیوند اعضا ابوعلی سینا است. او در سپتامبر ۲۰۲۰ جایزه انجمن جهانی پیوند اعضا را به دلیل تأثیر شگرف در پیشرفت دانش پیوند دریافت کرد. وی همچنین از چهره‌های ماندگار و یکی از برگزیدگان دومین دوره جایزه علمی علامه طباطبایی بنیاد ملی نخبگان در سال ۱۳۹۱ می‌باشند. مراسم تکریمی توسط بنیاد نخبگان استان فارس در سال 1395 با مشارکت دانشگاه علوم پزشکی شیراز با حضور جمعی از چهره های علمی و فرهنگی کشور، شاگردان ایشان و استعدادهای برتر برگزار شد. سید علی ملک‌حسینی در ۱۶ مرداد ۱۳۲۸ خورشیدی در چشمه چنار در نزدیکی یاسوج در خانواده‌ای ایلی زاده شد. او تحصیلات ابتدایی خود را در یاسوج گذراند و برای تحصیلات متوسطه به شیراز رفت. وی سپس چندین سال به عنوان معلم عشایری فعالیت کرد و پس از آن با شرکت در کنکور سراسری در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد. او پس از پنج ماه از رشته خود انصراف داد و در سال ۱۳۵۳ با شرکت دوباره در کنکور در رشته پزشکی همان دانشگاه پذیرفته شد. وی در سال پنجم پزشکی خود با دخترعموی خود ازدواج کرد و پس از پایان تحصیلات طرح خود را در یاسوج گذراند.ملک‌حسینی در سال ۱۳۶۱ در آزمون تخصص پزشکی شرکت کرد و در رشته جراحی عمومی دانشگاه علوم پزشکی شیراز پذیرفته و در سال ۱۳۶۵ از این رشته فارغ‌التحصیل شد. او سپس برای خدمت در بیمارستان‌های خط مقدم به جبهه‌های جنگ ایران و عراق رفت. او در آنجا با ایرج فاضل آشنا شد و در سال ۱۳۶۶ با توصیه او برای گذراندن دوره فلوشیپ پیوند کلیه راهی بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران شد. وی سپس در سال ۱۳۶۹ برای گذراندن دوره فلوشیپ پیوند کبد در دانشگاه پیتسبرگ به پیتسبرگ در آمریکا رفت و در سال ۱۳۸۰ نیز دوره فلوشیپ پیوند خود را در دانشگاه کینگز لندن در انگلستان با موفقیت به پایان رساند.

دکتر محمد حسین ماندگار

محمدحسین ماندگار پزشک فوق‌تخصص جراحی قلب و عروق اهل ایران است. وی در سال ۱۳۷۲ اولین عمل پیوند قلب در تاریخ ایران را به شکل موفقیت‌آمیز انجام داد. محمدحسین ماندگار ۱۶ شهریور ۱۳۳۳ در تهران متولد شد. عمدهٔ تحصیلات ابتدایی و دبیرستان خود را در تهران گذراند و تحصیلات پزشکی خود را بین سالهای ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۷ در دانشگاه تهران تکمیل کرد. وی فوق تخصص جراحی قلب و عروق خود را نیز در سال ۱۳۶۶ از دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران دریافت نمود.محمدحسین ماندگار در سال ۱۳۶۷ برای بورس به انگلیس اعزام شد و به تیم جراحی دکتر دورال در دانشگاه لندن (بیمارستان گایز) و دکتر یاکوب (بیمارستان هرفیلد) پیوست، تا تحصیلات تکمیلی خود را در رشته جراحی قلب و عروق در این مراکز معتبر جهانی بگذراند؛ پس از آن طی یک دوره آموزشی در معتبرترین مراکز جراحی قلب دنیا از جمله مؤسسه قلب تگزاس آمریکا و بیمارستان سنت لوک (کانزاس سیتی) و دانشگاه هیوستون تگزاس در کنار اساتیدی همچون پرفسور دانتن کولی به کسب تجربه پرداخت. محمدحسین ماندگار و همکارانش ۳۱ فروردین سال ۱۳۷۲ اولین عمل پیوند قلب در تاریخ ایران را به شکل موفقیت‌آمیز انجام دادند.او قلب پدر خانواده‌ای که ۴۸ سال داشت و دچار مرگ مغزی شده‌بود را به یک بیمار ۱۲ ساله (مجید بالغ‌تیغ) که در صف گیرنده قلب قرار داشت، پیوند زد. از آن تاریخ تاکنون متجاوز از ۱۱۰ مورد پیوند قلب درایران توسط تیم جراحی پیوند قلب ایشان انجام شده‌است و ایران در باشگاه ۱۰ کشور برتر جهان در زمینهٔ عمل پیوند قلب است و سالانه ۱۵ هزار عمل قلب در ایران انجام می‌شود و ۸۰ مرکز پیوند اعضا نیز در کشور فعال است.

دکتر جلال بریمانی

دکترجلال بریمانی متولد 1308 در شهر ساری است. او دارای گواهینامه تحصیلات تخصصی در رشتة علوم اعصاب و روانی از دانشگاه پاریس در سال بوده است.او در دبستان سیروس در ساری تحصیلات ابتدایی را شروع کرد و به سفارش پدرش زبان عربی با صرف و نحو و قرآن را نزد همسایه روحانی شان فرا گرفت، بعد که پزشک شد، ایشان روحانیون مشهوری مانند مرحوم علامه امینی را به وی معرفی کردند. علامه امینی هم گاهی گوشه ای از زحمات خود در مورد تألیف الغدیر را به او نشان می داد. او در فراگیری زبان عربی و قرائت قرآن پیشرفت خوبی داشت و گاهی قاری قرآن در دوره های مذهبی بود. او دوره های ابتدایی را در ساری اکثراً با احراز رتبه اول به پایان رسانید. دوره متوسطه را در دبیرستان البرز تهران گذراند. در سال 1328 برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و در سال 1329 موفق به اخذ گواهی نامه pcb از دانشگاه علوم پاریس شد. در سال 1334 تحصیلات طب عمومی را در پاریس به پایان رساند و در سال 1339 موفق به اخذ گواهی نامه تخصصی در رشته علوم اعصاب و روان از دانشگاه پاریس شد.در مدت سالهای تحصیل طب و تخصص در کنکور دشوار اکسترنای بیمارستانهای پاریس قبول شد و جایزه و مدال علمی (نقره) از دانشکده پزشکی پاریس گرفت. پایان نامه خود را که کتاب قطوری است، در نارسائی هیپوفیز و اختلالات الکتریکی مغز گذراند، که مقاله مفصلی از آن در مجله آنال آندوکرینولوژی به عنوان مقاله اساسی چاپ شده و در همین زمینه کنفرانسی درجلسه انجمن متخصصان غدد فرانسه، در دانشکده پزشکی پاریس و سمیناری در بیمارستان پیتیه (Pitie) پاریس برگزار نمود که فوق العاده جلب نظر کرد.جلال بریمانی پس از گذراندن دوره تخصصی اعصاب و روان چند دوره ویژه دیگر را نیز گذراند و به عضویت رسمی یا افتخاری چندین انجمن پزشکی فرانسه درآمد. ایشان به مدت ده سال عضو کمیته بین المللی نویسندگان مجله آنسفال بود.دکتر بریمانی همچنین موسس مرکز تحقیقات بیماریهای مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی تهران بوده استجلال بریمانی در کنار تدریس ، تحقیق و پژوهش به ادبیات علاقه داشت و گاهی به سرودن شعر مبادرت می ورزید از ایشان در این زمینه مقالات و کتابی فراوانی به جای مانده .او در مقالات خود به معرفی بعضی شعرای گذشته فرانسه مانند «فرانسوا ویون» که بزرگترین شاعر فرانسه درقرن پانزدهم بود پرداخته است.وی بیش از 200 مقاله به فرانسه انگلیسی و فارسی در رشته های اعصاب، روان، نورو فیزیولوژی بالینی و ادبیات تالیف کرد. همچنین “تاریخ روابط پزشکی ایران و فرانسه” (تالیف به فرانسه و فارسی) و “در آسمان ادب” (تالیف به زبان فارسی) از جمله آثار وی هستند.