وزیر امور خارجه در گزارش اخیر خود به کمیته امنیت ملی پارلمان گفت: “اگر ما در مورد نیاز به همکاری متعادل با شرق و غرب و از یک طرف با خوش بینی به یک اجماع ملی رسیده بودیم ، دوستان در آینده با مشکل روبرو می شدند.” و سیاست خارجی. “ما سراب طمع شرکتهای غربی را از دست نداده ایم ، اما از طرف دیگر ، ما از تمام امکانات برجام برای ایجاد منافع اقتصادی عمده برای همه شرکت کنندگان ، از جمله شعب خارجی شرکت های آمریکایی استفاده کرده ایم. دوستان ما ناامید نشدند و لحظه ها ما را به سختی رها کن. “
روزنامه جوان درباره این قسمت از گزارش می نویسد: سخنرانی محمد جواد ظریف دو نکته مهم دارد؛ یکی این که در ساختار اقتصادی و سیاسی کشور ، تصمیم گیرندگان شرکا و متحدان سابق خود را به امید پیوستن شرکت های غربی فراموش می کنند و دیگر اینکه اگر از فرصت برجام برای سرمایه گذاری استفاده شود ، تحریم ها برنخواهند گشت یا حداقل جلوگیری از تشدید تحریم ها. او در نقش یک متخصص بی طرف ظاهر شد که به نظر می رسید فراموش کرده است که شخص وی مسئول دستگاه دیپلماسی کشور است و باید روابط را به گونه ای تنظیم کند که دوستان از روزهای تحریم از موقعیت دولت ناامید نشوند. با تهران کم کن.
او باید زودتر از این روزها نسبت به انحصار برخی از اعضای کابینه واکنش نشان می داد که چگونه آنها منافع ملی را فدای دیدگاه های عجیب خود می کنند. نمونه بارز آن وقایعی است که بین وزارت نفت و چین اتفاق افتاده است ، اینکه چگونه وزیر نفت که از قضا دوست صمیمی آقای ظریف است ، به سمتی می رفت که اکنون مورد انتقاد وزیر امور خارجه قرار گرفته است. اعمال! در بحبوحه تحریم ها ، چینی ها چندین قرارداد بزرگ نفتی با وزارت نفت امضا کردند. توسعه میدان آزادگان شمالی ، میدان آزادگان جنوبی ، یادآوران و طرح توسعه پالایشگاه آبادان از جمله پروژه های اصلی بود که توسط دولت قبلی امضا شد و توسط چینی ها توسعه یافت. هنگامی که زنگنه در سال 1992 به وزارت نفت پیوست ، تصمیم گرفت قبل از رسیدن به توافق ، چینی ها را از پروژه توسعه آزادگان جنوبی بیرون کند اما شکست خورد زیرا سایر شرکت های نفتی چین در پروژه های دیگر موفق بودند.
همزمان با برجام ، چینی ها طبق قرارداد دو میدان شمالی آزادگان و یادآوران را توسعه دادند و طبق قرارداد اولیه قرار بود مرحله دوم توسعه این ذخایر به CNPC و Sinopec واگذار شود. گللامرضا منوچهری ، معاون وقت شرکت ملی نفت ، پس از بازدید از پکن گفت که مرحله دوم به همان شرکت ها تحویل داده می شود ، اما سه ماه بعد همه چیز تغییر کرد.
وزارت نفت با امید به شرکتهای غربی به ایران ، حمله ای آشکار و صریح به شرکتهای چینی آغاز کرد ، کیفیت کار آنها را زیر سوال برد و حملات سازمان یافته به پکن را سازمان داد. وی و مدیرانش مناقصه مرحله دوم این رشته ها را اعلام کردند و از چینی ها خواستند که در صورت علاقه به سرمایه گذاری در ایران در مناقصه شرکت کنند. برای جذابیت بیشتر آنها از شرکتهای توتال ، شل ، بی پی و آنی نام بردند که با ورود آنها به ایران همه چیز به گلستان تبدیل می شود اما این شرکتهای غربی حاضر به حضور یک در یک در ایران نمی شوند تا این زمینه ها را تنها بگذارند. وزارت نفت که از وضعیت ناامید شده بود ، دوباره به سراغ چینی ها رفت ، اما پکن گفت که علاقه ای به ادامه حضور در ایران ندارد و اصلاً نمی خواهد با دولت کار کند.
2323