مرحله به مرحله کاشت مو به روش BHT
کاشت مو با ریشه هایی که از قسمت های مختلف بدن گرفته شده در افرادی استفاده می‌شود که میزان ریشه های مو در ناحیه پشت سرشان کافی نیست. هدف، افزایش موفقیت فرآیند کاشت مو است. دیگر فولیکول های بدن که برای این کار مناسب هستند در برنامه ریزی کاشت اضافه می شوند.
کاشت مو از بدن یکی از راه حل ها و گزینه های موفقیت آمیز برای افرادی است که از ریزش شدید مو رنج می برند. این روش برای افرادی مناسب است که برای پیوند، موی سرشان کافی نیست یا به خاطر روش های کاشت موی گذشته، موی سرشان کم پشت شده است. روش کاشت مو از بدن یا bht، بیشتر برای افرادی استفاده می‌شود که ناحیه سرشان موی مناسب یا کافی برای استخراج فولیکول را ندارد.
هنگامی که فرد متقاضی پیوند مو یا همان کاشت مو به مرکز تخصصی و فوق تخصصی فعال در این زمینه مراجعه می نماید ابتدا توسط گروه مشاورین حرفه ای آن مرکز از نظر سوابق پزشکی بیمار، تراکم مو در ناحیه ی گیرنده کاشت و ناحیه ی دهنده که از آنها به نام های (recipient &donor site) نیز یاد می شود مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین با بیمار در مورد انتظارات فرد پس از پیوند مذاکره می گردد اگر شرایط عمومی بیمار برای کاشت از هر نظر مورد تایید بود به مراحل دیگر جهت انجام پروسه های قبل از کاشت معرفی می گردد .
استفاده از موی بدن در کاشت مو
زمانی فرد مورد نظر در ناحیه ی (Donor) یا دهنده فولیکول، جهت کاشت در ناحیه ی گیرنده، تراکم بسیار پایینی دارد یا ممکن است که حتی فولیکول مناسبی جهت پیوند دارا نباشد در این موارد شرایط بیمار ایجاب می نماید که از فولیکول های نواحی دیگر بدن جهت پیوند و کاشت در ناحیه ی سر استفاده گردد که این نواحی با توجه به شرایط فیزیکی و آناتومی از فردی به فرد دیگر متفاوت می باشد این روش که (Body Hair Transplant) یا به اصطلاح (BHT) نامیده می شود به معنی استفاده از فولیکول مو های بدن جهت انجام کاشت در ناحیه ی دیگر بدن ( اصولا ناحیه ی سر) می باشد. اصولا پزشک متخصص با بررسی ناحیه ی مورد نظر جهت کاشت فولیکول مو و بررسی فولیکول ناحیه ی بدن از نواحی زیر جهت این متد استفاده می نماید:
-
ریش -
سینه -
ناحیه روی شکم -
و در برخی موارد ناحیه ی شرمگاهی
دکتر کاشت مو تا فوریتی اورژانسی مبنی بر شرایط بیمار و تراکم ناحیه ی دهنده فولیکول، در پشت و اطراف سر نباشد، به سراغ انتخاب فولیکول مو های بدن، جهت کاشت در سر نمی رود. همانطور که می دانیم دو روش اصلی جهت کاشت مو وجود دارد FUT) FUE & (( زمانی که ناحیه ی دهنده ی فولیکول، جهت کاشت ناحیه پشت سر بیمار باشد )که برخی از پزشکان برای برخی از بیماران از متد ترکیبی این دو روش استفاده می کنند. اما در روش استفاده از فولیکول مو های بدن جهت کاشت فقط از روش FUE)) استفاده می شود بدین معنی که هر فولیکول به طور جداگانه از ناحیه دهنده در بدن پانچ می شود و در ناحیه گیرنده پیوند می شود .
اما در مورد استفاده از فولیکول مو های بدن باید نکات مهمی را در نظر داشت همانطور که می دانیم فولیکول موهای بدن در فازهای مختلفی از تحرک -رویش و رشد قرار دارند و نکته دیگر این است که پوست بدن از تحرک بالاتری نسبت به پوست سر برخوردار است، بنابراین هنگام استخراج واحدهای فولیکولی از نواحی مختلف بدن باید فعالیت و گردش خون آن ناحیه از پوست بدن را در نظر داشت. همان طور که می دانیم مرحله تلوژن دوره استراحت فولیکول مو است، درمال پاپیلا فولیکول مو های بدن، بیشتر در حالت استراحت و یا تلوژن هستند. اگر هنگامی که فولیکول برداشت می شود در مرحله تولوژن باشد آسیب دیدن آن بیشتر است. برای جلوگیری از این امر، استخراج فولیکول جهت پیوند فقط باید بر روی فولیکول های مرحله آناژن انجام شود، مرحله ای که تشخیص ساختار آن نیز آسان تر است.
مو در مرحله آناژن فعال است و درمال پاپیلا در حال فعالیت بوده و فولیکول مو رشد سریعی را تجربه می کند. بنابراین، اگر محل دهنده فولیکول مو تراشیده شود، فولیکول های فعال مو قابل مشاهده هستند و چند روز پس از اصلاح، موها از ناحیه ی اصلاح شده با همان ضخامت و مقاومت دوباره رشد می کنند. بر خلاف مرحله آناژن، فولیکول موهای تلوژن رشد ندارند و اگر تراشیده شوند به زودی در نمی آیند و ممکن است ضخامت و مقاومت آنها نسبت به قبل بسیار کمتر باشد. بنابراین شناسایی فاز تلوژن از آناژن بسیار ساده و کاربردی، جهت انجام و استخراج فولیکول مو های بدن، جهت کاشت با استفاده از تکنیک FUE است. به همین دلیل، هنگامی که پزشک متخصص BHT را جهت کاشت، کاندید می نماید به بیمار توصیه می شود محل دهنده فولیکول مو را در بدن 3-4 روز قبل از انجام عمل پیوند تراشیده باشد تا مشخص شود که فولیکول های ناحیه ی دونور در چه فازی از رشد قرار دارند.
فولیکول مو
اصولا اگر محدودیت هایی در ناحیه دهنده در بدن وجود نداشته باشد بهتر است که فولیکول مو ناحیه دهنده در نزدیکی ناحیه ای از بدن باشد که قرار است پیوند انجام شود زیرا تحرک پوست – گردش خون و همچنین ضخامت و مقاومت فولیکول های مو تا حدی نزدیک به ناحیه ی مورد نظر جهت پیوند می باشد .
فولیکول های مویی که در خارج از ناحیه پشت سر استفاده می شوند را می توان از چند قسمت بدن برداشت و به نواحی که قرار است کاشت مو انجام شود، انتقال داد. موارد زیر به ترتیب قرار داده شده اند:
-
ناحیه ریش -
ناحیه سینه -
دیگر قسمت های بدن ( پا و کمر )
این قسمت ها را می توان به عنوان نواحی در بدن معرفی کرد که دارای مو هستند و می توانند در روش کاشت موی bht استفاده شوند.
1- فولیکول های ناحیه ریش
موهایی که در ناحیه ریش می رویند در مقایسه با دیگر قسمت های بدن، شباهت بیشتری به فولیکول های ناحیه پشت سر دارند. البته میزان رشد ریشه مو هایی که از ناحیه ریش گرفته می‌شود، در مقایسه با مو های ناحیه پشت سر تفاوت هایی را نشان می‌دهد.
عمر موها حدود 4 تا 5 سال است و هر مو می تواند 1 تا 1 و نیم سانتی متر در ماه رشد کند. از طرفی دیگر، موهای ریش طول عمر مشابهی دارند ولی خیلی آهسته تر رشد می کنند. یکی از ویژگی های ریشه موهایی که در ناحیه ریش رشد می‌کنند، تکی بودن آن هاست. به عبارت دیگر، در این ناحیه در هر ریشه فقط یک مو رشد می کند که دقیقا مثل موهای ناحیه پشت سر است. موهای ناحیه ریش خیلی ضخیم هستند. اگر چه ضخامت یا قطر موی معمولی از 0.04 تا 0.06 میلی متر است، قطر مو های ناحیه ریش می‌تواند به طور میانگین حتی بیشتر از 0.08 تا 0.1 میلی متر شود. البته این شرایط در هر فردی متفاوت است.
فولیکول های مویی که از ناحیه ریش جمع آوری می شوند به ناحیه زیر چانه محدود هستند. به دلیل این که این ناحیه اصلاح می شود، می‌تواند یکنواختی موها را از بین ببرد. به عبارتی دیگر، زمانی که فولیکول های مو از گونه ها برداشته شود، احتمال تشخیص آن خیلی کم است. به همین دلیل، بهتر است فولیکول های مو از نواحی زیر چانه که مشخص نیستند، برداشته شوند.
2- فولیکول های ناحیه سینه
فولیکول هایی که از ناحیه سینه برداشته می شوند شامل فولیکول های تک مویی بوده که دقیقا مثل فولیکول های موی ناحیه ریش هستند.
فولیکول های مویی که از سینه برداشته می‌شوند، نسبت به ریشه موهای ناحیه ریش، رشد کمتری دارند.
از این فولیکول ها انتظار می‌رود که بیشتر از 5 تا 6 سانتی متر رشد نکنند.
این فولیکول ها به طور کلی بیشتر به جای این که صاف باشند، فر هستند.
فولیکول های ناحیه سینه، نازک تر هستند.
3- فولیکول های مو در دیگر قسمت های بدن ( کمر و پا )
همه فولیکول های مویی که از بدن گرفته می شوند به جای استفاده در نواحی مرزی، برای سفت کردن ریشه ها در نواحی مرکزی به کار می روند. در فرآیند کاشت مو تلاش بر آن است که بدون آسیب به ناحیه پشت سر، تا جایی که می توان تعداد بیشتری فولیکول مو جمع آوری کرد. در حین این عمل به جای جمع آوری مو از ناحیه سینه، بهتر است که ناحیه ریش انتخاب شود؛ چرا که می توان فولیکول های مویی بیشتری از آن برداشت.
مراقبت های بعد از کاشت مو bht
تقریبا یک هفته تا 10 روز طول می‌کشد تا پوسته های کوچک روی فولیکول های مویی که از قسمت های مختلف بدن جمع آوری شده اند، به طور کامل از بین بروند و چند ماه طول می‌کشد تا ظاهری کاملا یکدست را مشاهده کنید.
اگر تصمیم داشتید در ناحیه‌ای که قبلا فولیکول های مو جمع آوری شده است، عمل دومی انجام دهید، باید شش ماه صبر کنید تا نواحی مختلف به طور کامل خودشان را ترمیم کنند. ویژگی‌های فولیکول های موی کاشته شده به مرور شبیه به ویژگی های مو هایی می شود که قرار است دو سال بعد در آن ناحیه کاشته شوند. به عبارتی دیگر، اگر فولیکول های مویی که از ناحیه پشت سر گرفته می‌شود به ناحیه ابروها پیوند زده شود، به مرور زمان ویژگی رشد بیشتر را از خود نشان می دهد. انتظار نمی‌رود که ویژگی ها کاملا مشابه شود.
حتماً بخوانید:
اگر در این روش کاشت مو، فولیکول های مو از ناحیه پشت سر نیز جمع آوری شود، بهتر است در نواحی بسیار مهم ناحیه ی پیوند استفاده شوند تا ظاهری طبیعی ایجاد گردد. برای مثال می‌توان به خطوط جلویی مو اشاره کرد. فولیکول های موی قسمت های دیگر بدن می‌توانند به‌عنوان منابعی حمایت‌کننده به شمار روند، باعث افزایش پر پشتی مو شوند و در نهایت سبب رضایت کاربر در زمینه ی کاشت مو شوند.
کلیه ی مراحل مراقبت های پس از کاشت همانند روش های دیگری است که ناحیه ی دونور ناحیه ی پشت سر بیمار میباشد با این تفاوت که ناحیه ی دهنده بر روی بدن می باشد و ممکن است با توجه به آن که در کدام ناحیه از بدن باشد محدودیت هایی را شامل شود که پزشک متخصص و تیمشان پس از عمل کاشت با توجه به شرایط متفاوت هر فرد توصیه های خاصی دارند.
عوارض کاشت مو به روش BHT
روش BHT یکی از کم‌خطرترین روش‌های کاشت مو است و با توجه به پیشرفت‌هایی که در تکنیک‌های برداشت گرافت صورت گرفته است، عوارض بسیار کمی دارد. البته این بدان معنا نیست که بعد از کاشت با این روش هیچ عارضه‌ای را تجربه نخواهید کرد؛ اما این عوارض خیلی زود برطرف می‌شوند و نیازی نیست نگرانی از بابت این موضوع داشته باشید. در ادامه این بخش برخی از عوارض شایع بعد از کاشت به روش BHT را بیان خواهیم کرد.
چند روز بعد از کاشت در ناحیه اهدا و گیرنده اسکارهای بسیار ریزی تشکیل می‌شود که نشان‌دهنده بهبود هستند. توصیه می‌کنیم که به هیچ وجه این زخم‌ها را دست‌کاری نکنید یا لایه رویی آنها را جدا نکنید. با این کار هم به گرافت‌های مو آسیب رسانده‌اید و هم در نهایت جای اسکار بر روی پوست شما باقی می‌ماند.
در اکثر موارد بعد از گذشت ۲ تا ۴ هفته از کاشت موهای کاشته شده کم‌کم می‌ریزند؛ این موضوع کاملا طبیعی است و نیازی نیست نگران آن باشید. به طور کلی ریزش یک باره موها بعد از کاشت و رویش مجدد آنها در سال اول بعد از کاشت طبیعی است و نشان‌دهنده این است که گرافت‌ها در حال طی کردن روند بهبودی و رسیدن به نتیجه نهایی هستند.
در ۲ هفته اول بعد از کاشت احساس سوزش، خارش و بی‌حسی در محل اهدا و گیرنده دارید. علاوه بر این پوست شما ملتهب و قرمز است؛ این عوارض بعد از گذشت نهایتا دو هفته برطرف می‌شوند و دیگر اثری از آنها باقی نخواهد ماند.
موهای مورد استفاده در روش BHT بر چه اساسی انتخاب می‌شوند ؟
معمولا پزشکان کاشت موی BHT را به هر کسی پیشنهاد نمی‌دهند؛ در واقع اشخاصی اغلب افرادی که موهای سرشان به هیچ وجه برای کاشت مناسب نیست برای این روش انتخاب می‌شوند. با توجه به همین موضوع گروه‌های زیر برای کاشت مو به روش BHT بهترین گزینه‌ها هستند.
کسانی که موهای سرشان را به دلیل شیمی درمانی یا عوارض برخی داروها از دست داده‌اند و این موها دیگر مقاومت کافی برای رویش دوباره را ندارند.
افرادی که بانک موی آنها بسیار ضعیف است و نمی‌تواند گرافت‌های کافی برای پر کردن ناحیه طاسی را تامین کند.
افرادی که بخش زیادی از موهای خود را در اثر یک سانحه یا سوختگی از دست داده‌اند.
افرادی که حجم موهای بدن آنها زیاد است و می‌تواند تعداد مناسب گرافت برای برداشت را تامین کند.
درست است که این افراد کاندید مناسبی برای BHT هستند؛ اما این بدان معنا نیست که می‌توان از همه موهای بدن آنها برای برداشت استفاده کرد. پزشکان در زمان انتخاب ناحیه اهدا در بدن فاکتورهای مختلفی را در نظر می‌گیرند تا مطمئن شوند که این موها قابلیت کاشت دارند. پزشک بر اساس این پارامترها امتیازهایی به گرافت‌های کاندید برای رشد می‌دهد و سپس با توجه به نتیجه نهایی ناحیه مناسب برای برداشت را انتخاب می‌کند؛ اما این فاکتورها چه هستند؟
میزان تراکم : بسته به اینکه در هر سانتی متر مربع از بدن فرد چه تعداد گرافت فعال قابل برداشت وجود دارد، تراکم موها تعیین می‌شود. ممکن است برخی افراد کمتر از ۲۰ گرافت در یک سانتیمتر مربع از بدن خود داشته باشند که امتیاز ۰ به آن تعلق می‌گیرد. امتیاز ۱ مربوط به کسانی است که در هر سانتیمتر مربع بین ۲۰ تا ۴۰ گرافت مو دارند و اگر تعداد فولیکول‌ها بیشتر از ۴۰ بشود، امتیاز ۲ به فرد تعلق می‌گیرد.
شباهت موهای بدن و موی سر : معمولا موهای بدن از نظر رنگ، ضخامت و میزان نرمی با موهای سر تفاوت زیادی دارند؛ به همین دلیل لازم است که پزشک ناحیه‌ای را انتخاب کند که بیشترین شباهت را به موهای سر داشته باشد تا یکدستی آنها از بین نرود. بر اساس میزان تفاوت بین موهای محل اهدا و ناحیه گیرنده امتیاز از ۰ تا ۲ به این پارامتر داده می‌شود.
تعداد گرافت‌های چند فولیکولی : موهای بدن معمولا به صورت تک فولیکولی رشد می‌کنند؛ به این معنا که در هر گرافت تنها یک تار مو وجود دارد؛ این موضوع باعث می‌شود که در مقایسه با سایر روش‌های کاشت مو نیاز به برداشت تعداد بیشتری گرافت وجود داشته باشد. در بعضی از قسمت‌ها ممکن است گرافت‌های فعالی با بیش از یک تار مو نیز پیدا شوند که اگر تعداد آنها کمتر از ۲۰ درصد کل گرافت‌های مورد نیاز باشد امتیاز ۰، اگر بین ۲۰ تا ۳۰ درصد باشد امتیاز ۱ و برای بالاتر از ۳۰ درصد امتیاز ۲ را تخصیص می‌دهند.
مساحت ناحیه برداشت : هرچه مساحت ناحیه برداشت بیشتر باشد، می‌توان گرافت‌های بیشتری برداشت کرد؛ به همین دلیل این فاکتور نیز در انتخاب موهای بدن تاثیر زیادی دارد. پزشکان به مساحت کمتر از ۵۰ سانتی متر مربع امتیاز ۰ می‌دهند. نواحی با مساحت بین ۵۰ تا ۲۰۰ سانتیمتر مربع امتیاز ۱ می‌گیرند و به بیشتر از ۲۰۰ امتیاز ۲ داده می‌شود.
طول موهای بدن : بسته به اینکه طول موهای بدن چقدر است و چقدر با طول موهای سر تناسب دارد، امتیازهای متفاوتی به این پارامتر تعلق می‌گیرد. معمولا موهای کمتر از ۲ سانتیمتر امتیاز ۰ می‌گیرند. اگر طول آنها بین ۲ تا ۵ سانتیمتر باشد امتیاز ۱ است و در صورتی که طول موها بیشتر از ۵ سانتیمتر شود، امتیاز ۲ به گرافت‌ها داده می‌شود.
مجموعه امتیازهایی که به این پارامترها داده می‌شود، تعیین می‌کند که آیا ناحیه انتخابی منطقه مناسبی برای برداشت است یا خیر. معمولا مناطقی که امتیاز کمتر از ۴ دارند از لیست حذف می‌شوند. امتیاز بین ۴ تا ۸ میزان موفقیت کاشت را به صورت نسبی افزایش می‌دهد و امتیاز بالاتر از ۸ بدان معنا است که این منطقه بهترین ناحیه برای برداشت گرافت‌ها است.