چرا مناطق زمانی متفاوتی داریم؟

گسترش ترافیک و ارتباطات در طول قرن 19 مستلزم یک سیستم برنامه ریزی یکپارچه بود و مناطق زمانی معرفی شدند. مناطق زمانی تاریخچه ای طولانی دارند.

قبل از اختراع ساعت، مردم از ابزارهای مختلفی برای مشاهده گذر از نصف النهار خورشید در ظهر استفاده می کردند. اولین ساعت هایی که می شناسیم ساعت های آفتابی و ساعت هستند.

کرونومترها بازی را تغییر دادند

ساعت آونگی در قرن هفدهم ساخته شد. با این حال، این ساعت ها به اندازه کافی دقیق نبودند که در دریا برای تعیین طول جغرافیایی و اندازه گیری علمی زمان در قرن هجدهم مورد استفاده قرار گیرند.

در سال 1764 کرونومتر اختراع شد. کرونومترها با وجود حرکات یا شرایط مختلف زمان را به دقت اندازه گیری می کردند و در قرن نوزدهم به ابزاری محبوب برای بسیاری از ملوانان تجاری تبدیل شدند.

ساعت های خورشیدی

حتی پس از کرونومتر، بسیاری از شهرها و مناطق، ساعت را بر اساس غروب و طلوع خورشید تنظیم می کنند. طلوع و غروب خورشید در زمان‌های مختلف اتفاق می‌افتد، اما تفاوت‌های زمانی بین مکان‌های دور قبل از قرن نوزدهم به سختی قابل توجه بود، زیرا زمان طولانی سفر و کمبود ارتباطات راه دور دو عامل بودند.

با پیشرفت راه آهن و مخابرات، استفاده از زمان محلی خورشیدی به طور فزاینده ای ناخوشایند شده است. بنابراین، مناطق زمانی سازشی را نشان می‌دهد که وابستگی جغرافیایی پیچیده را کاهش می‌دهد در حالی که اجازه می‌دهد زمان محلی نزدیک به میانگین آب و هوای خورشیدی باشد.

چالش های قرن نوزدهم

راه‌آهن‌های آمریکا در اواخر دهه 1800 مناطق زمانی مختلفی را حفظ کردند. هر ایستگاه قطار برنامه زمانی خود را تنظیم می کند که هماهنگی برنامه های قطار را دشوار می کند و مسافران را سردرگم می کند. بنابراین بیش از 300 زمان آفتابی محلی وجود داشت. مدیران راه آهن سعی کردند با ایجاد 100 منطقه زمانی راه آهن مشکل را حل کنند، اما این تنها یک راه حل جزئی برای مشکل بود.

اپراتورهای جدید راه آهن به یک جدول زمانی جدید نیاز داشتند تا از همان برنامه قطار برای حرکت و ورود اطمینان حاصل کنند. چهار منطقه زمانی استاندارد برای آمریکا در 18 نوامبر 1883 معرفی شدند.

نصف النهار اصلی

بریتانیا که قبلاً سیستم زمانی استاندارد خود را برای انگلستان، اسکاتلند و ولز پذیرفته بود، در سال 1884 به ایجاد اجماع بین‌المللی در مورد مناطق زمانی جهان کمک کرد.

قبل از اواخر دهه 1800 در کشورهای مختلف از نصف النهارهای مختلف برای ارجاعات طولی استفاده می شد و مریدین گرینویچ محبوب ترین آنها بود. شهرت رصدخانه گرینویچ برای قابلیت اطمینان و دقت در انتشار داده های ناوبری یکی از عواملی بود که به محبوبیت مریدین گرینویچ کمک کرد. علاوه بر این، صنعت دریایی از نصف النهار بزرگی بهره می برد. بسیاری از مردم قبل از کنفرانس بین المللی مریدین در سال 1884، نصف النهار گرینویچ را به عنوان نصف النهار اصلی تشخیص دادند.

سر سندفورد فلمینگ یکی از بازیگران کلیدی در ایجاد یک سیستم مدیریت زمان جهانی رضایت بخش بوده است. او از اتخاذ زمان استاندارد یا متوسط ​​و تغییرات در ساعت در طول زمان حمایت کرد. او همچنین به تشکیل کنفرانس بین المللی مریدین در سال 1884 کمک کرد، جایی که سیستم استاندارد بین المللی زمان تصویب شد.

کنفرانس بین المللی مریدین

کنفرانس بین المللی نصف النهار در واشنگتن این پیشنهاد را در اکتبر 1884 تصویب کرد. این پیشنهاد بیان می کند که نصف النهار اصلی برای طول جغرافیایی و گاهشماری باید نصف النهار اصلی باشد که از مرکز ابزارهای ترانزیت در رصدخانه گرینویچ در بریتانیا می گذرد. این کنفرانس نصف النهار گرینویچ به عنوان نصف النهار گرینویچ و ایجاد نصف النهار گرینویچ (GMT) به عنوان استاندارد زمان جهانی است. سیستم منطقه زمانی بین‌المللی 24 ساعته از این امر به وجود آمد و همه مناطق به GMT در نصف النهار اصلی اشاره کردند.

عوامل اصلی که باعث محبوبیت گرینویچ به عنوان مکانی که نصف النهار اصلی در آن واقع شده است عبارتند از::

بریتانیا کشتی‌های بیشتری از مریدین گرینویچ نسبت به بقیه کشورهای جهان در آن زمان داشت. سالنامه نیروی دریایی بریتانیا این نمودارها را در سال 1767 آغاز کرد.

رصدخانه گرینویچ مدت طولانی است که بالاترین کیفیت داده ها را تولید می کند.

مناطق زمانی در قرن بیستم

جالب اینجاست که بسیاری از نقشه های فرانسوی، علیرغم نتایج کنفرانس بین المللی مریدین ها در سال 1884، سال ها درجه صفر را در پاریس نشان داده اند. GMT استاندارد مرجع جهانی بود. همه زمان‌های دیگر به صورت ساعت‌های قبل یا بعد بیان می‌شدند، اما فرانسوی‌ها تا سال 1911 با پاریس به‌عنوان اولین نصف النهار ادامه دادند. با این حال، فرانسوی‌ها زمان مدنی خود را میانگین زمان در پاریس منهای 9 دقیقه و 21 ثانیه تعریف کردند. به عبارت دیگر GMT بود.

در سال 1972، زمان هماهنگ جهانی (UTC) جایگزین GMT به عنوان استاندارد جهانی زمان شد. فرانسه تا آگوست 1978 به طور رسمی از UTC به عنوان مرجع استاندارد منطقه زمانی (UTC + 1) استفاده نمی کرد.

بسیاری از کشورها از اواخر دهه 1920 شروع به استفاده از مناطق زمانی کردند. امروزه بسیاری از کشورها از مناطق زمانی استاندارد استفاده می کنند، اما برخی مکان ها 30 یا 45 دقیقه از زمان استاندارد منحرف می شوند. برخی کشورها مانند چین از منطقه زمانی استفاده می کنند، حتی اگر قلمرو آنها بیشتر از 15 درجه طول جغرافیایی باشد.