چرا ایدز یک روبان قرمز است؟

سال هایی که همه این افراد با استعداد در بهترین سال های جوانی گم شدند. حالا از 20 سال من فقط یک دوست باقی مانده است.

چرا ایدز یک روبان قرمز است؟

روبان قرمز، این نشان از محبوبیت دارد که این روزها در انواع کاغذ، بوم، فلز به شکل سنجاق به وفور در تمامی سازمان های دولتی و غیردولتی فعال در زمینه اطلاع رسانی ایدز و یا ارائه خدمات به افراد مبتلا به ایدز وجود دارد. فعالان میدانی و البته بسیاری از بیماران این روبان ها را روی لباس های خود می بندند. اما این نوار از کجا آمده است؟

در سال 1991، گروهی از هنرمندان که بسیاری از دوستان خود را به دلیل ایدز از دست داده بودند، گروه انجمن هنرمندان کمک های بصری را در شهر نیویورک تأسیس کردند و تصمیم گرفتند از هنر برای مبارزه با بیماری استفاده کنند. برای اولین بار یک روبان قرمز برای لوگوی گروه انتخاب کردند.

پاتریک اوکانل، موسس گروه ویژوال ایدز، که او نیز مبتلا به ایدز است، روبان قرمزی روی لباس خود دارد. او می گوید؛ من از ایدز نمیمیرم، من دارم با ایدز زندگی می کنم. من دوستان زیادی داشتم که وقتی مریض شدند خیلی جوان بودند. همه آنها در جوانی مردند و من زندگی خود را برای آنها صرف می کنم. من با پاتریک در حالی که روی کاناپه در خانه اش در شمال نیویورک نشسته ام صحبت می کنم. چهره او تحت استرس بیماری است، اما همچنان نشاط در آن وجود دارد. در کنار او آلن فریم، یکی از اعضای یک گروه 15 نفره ضد ایدز نشسته است. او به عنوان یک عکاس، در سال 1991، مانند سایر اعضای گروه، یک هدف را دنبال می کرد و آن یافتن راهی بود که مردم را به فکر کردن درباره ایدز وادار کند. الن می گوید؛ چاره دیگری نداشتیم. ما باید از هنرمان استفاده می کردیم. انگار ایدز یک شبه کل جامعه هنری نیویورک را فراگرفته بود. ناگهان چشمانمان را باز کردیم و دیدیم که بسیاری از همکاران و دوستانمان تا سر حد مرگ می جنگند.

او ادامه می دهد؛ ابتکار روبان زمانی به ذهن خطور کرد که دیدیم چگونه آمریکایی ها پس از پایان جنگ از نوارهای زرد برای حمایت از سربازان در خلیج فارس حتی در شهرهای کوچک آمریکا استفاده می کنند. اما سوال بعدی این است که چه رنگی برای نوار ایدز مناسب است و در مورد آن چطور؟ سپس بحثی بین گروه ها درگرفت و در نهایت بر سر رنگ قرمز به توافق رسیدند.

آلن در این باره می گوید؛ با رنگ های دیگر شروع کردیم. سپس آنها را یکی یکی کنار می گذاریم و در نهایت رنگ قرمز را انتخاب می کنیم زیرا رنگی است که جلب توجه می کند و شور و اشتیاق را برمی انگیزد.

به او یادآوری می‌کنم که قرمز هم رنگ خون است و پاتریک با تأیید حرف من اضافه می‌کند. و همینطور رنگ عشق. گروهی از هنرمندان تجسمی که با ایدز سر و کار داشتند در ابتدا در مورد شکل لوله به عنوان نماد ایدز اختلاف نظر داشتند، اما بعداً طرحی را اتخاذ کردند که امروزه در سراسر جهان به عنوان نماد ایدز شناخته می شود.

در آن سال، پاتریک در برادوی در مرکز تئاتر آمریکا در نیویورک ملاقات کرد و قرار بود جوایز تونی به زودی برگزار شود. این گروه 3000 روبان قرمز را به محل تحویل دادند که آنها را آماده کردند. اما اتفاقی که برای آنها افتاد غیرقابل تصور بود. در جریان پخش سراسری این مراسم از تلویزیون آمریکا، جرمی آیرونز بازیگر مشهور بریتانیایی با یکی از این نوارها بر روی سینه مقابل دوربین قرار گرفت.

الن می گوید؛ ما شگفت زده شدیم. البته می دانستیم که پروژه خوبی داریم، اما فکر نمی کردیم روزی بتوانیم مردم را متقاعد کنیم که روبان بپوشند. همه آن را در جوایز تونی پوشیدند. سر تا پا همدیگر را نمی شناختیم. ما هرگز تصور نمی کردیم که از ابتکار ما در این مقیاس بزرگ استقبال شود.

بنابراین، روبان قرمز به سرعت به نماد زیبایی از بیماری زشت تبدیل شد. اما گروه ایدز از روبان قرمز یا هیچ روبان دیگری درآمد کسب نکرد. پاتریک می گوید؛ مهم است که این پدیده به خودی خود گسترش یابد. ما این کار را برای سود انجام ندادیم و حتی آگاهانه تصمیم گرفتیم که این ایده را تجاری نکنیم. پاتریک لحظه ای مکث می کند و ادامه می دهد. خیلی عجیب است که اکنون می بینیم سیاستمداران کثیفی روبان های قرمز، سفید و آبی روی سینه خود بسته اند و جلوی دوربین می آیند. من نمی دانم چگونه اینها به وجود آمدند. 15 هنرمندی که تشریفاتی را برای مبارزه با ایدز ایجاد کردند، از آن زمان تاکنون با یکدیگر همکاری نکرده اند.

الن می گوید؛ در مدت کوتاهی دور هم جمع شدیم و پروژه نوار آخرین کار مشترک ما بود. بسیار عالی بود که فرصتی برای کمک به یک اثر هنری مهم در دوران پست مدرن به دست آوردم.

پاتریک همچنین می گوید؛ بسیار سخت است که به چیزی که از غم و اندوه سرچشمه می گیرد، افتخار کنیم. ای کاش می توانستم همه اینها را پس بگیرم، اما در این چند سال ندیدم که ایدز شیوع پیدا کند. سال هایی که همه این افراد با استعداد در بهترین سال های جوانی گم شدند. حالا از 20 سال من فقط یک دوست باقی مانده است.

منبع: سیمرغ