به گزارش سلام نو، مهدی مطهرنیا در مشرق نوشت: آشنایان به مقتضیات روابط بین الملل به خوبی به این حقیقت مسلم واقفند که اصل تعیین کننده در روابط جهانی مبتنی بر حقوق بین الملل و چارچوب آن نیست، بلکه متأثر از آن است. با پارامتری به نام “قدرت سیاسی” که می تواند به عنوان تنها عامل در تعیین مرزهای روابط جهانی عمل کند. بنابراین، اگرچه توافقات زیر چارچوب قانونی برای تعیین تعهدات طرفین در زمینه فعالیت‌های هسته‌ای ایران بود، اما با توجه به موفقیت تهران در رویارویی دیپلماتیک با شش ابرقدرت جهانی در قالب اعضای 1+5، باید موضوعی غیرقابل انکار باشد. دستاوردی در تاریخ دیپلماسی ایران از طرف دولت حسن روحانی مولفه قدرت سازی برای جمهوری اسلامی ایجاد کرد. در چنین فضایی، مخالفان و منتقدان توافق هسته ای که اکنون با اجرای پروژه تحکیم دولت، رهبری عالی کشور را به دست گرفته اند، از ابتدا انتظارات را در جامعه بالا برده و ماه های پایانی دولت دوازدهم را به تعویق انداخته و مانع از آن شدند. وین در هفته های اخیر
اکنون تیم مذاکره کننده از تمام توان دیپلماتیک خود برای احیای همان نهاد استفاده کرده است. با این حال، انتظارات فزاینده و مستقل این جریان در سال های گذشته علیه بورجه آنها را در وین یافت. به گونه ای که این جریان نه قادر است پاسخگوی همفکران خود برای ادامه مذاکرات در قالب و مسیر دولت روحانی باشد و نه با توجه به تاخیر و تاخیر فعلی در توافق، توجیهی برای جامعه است. از سوی دیگر، انتظارات شرایطی را به وجود آورده است که حتی دولتی مانند بایدن نیز قادر به پاسخگویی به تمام خواسته های تهران نیست. در عین حال، اگر تهران این خطوط قرمز را بشکند، با شکاف های سیاسی یا «شکاف های داخلی» مواجه خواهد شد که می تواند بخشی از جامعه حامی دولت خود را از دست بدهد.
این در حالی است که امروز دولت واحد در کشور با تأثیر خود چه در هشت سال دولت یازدهم و چه در دوران دوازدهم و هم اکنون هزینه های سنگین و سرسام آوری را بر اقتصاد و هستی ایران تحمیل کرده است که در تاریخ ماندگار خواهد بود. خاطره مردم، اقتصادی که شدت فشارهای زندگی را دو چندان می کند.
اگرچه وجود مردم به دلیل این اقتصاد سیاسی و فاسد دچار بحران شده است، اما تمامی ضعف های داخلی و بحران های جاری در ابعاد مختلف سیاسی، دیپلماتیک، اقتصادی، وجودی، اجتماعی و… آنها در نهایت منجر به یک نتیجه می شوند. چرا که برجام اثرات مستقیم و عینی بر اقتصاد و موجودیت ایران دارد که نمی توان از آن چشم پوشی کرد. با این حال، خود نتیجه تعیین کننده نخواهد بود. مسائلی مانند بی‌توجهی به FATF و سایر قوانین بین‌المللی منجر به گروگان‌گیری موثر معیشت در سیاست خارجی شده است. همه این نکات، چه درست و چه غلط، اکنون به نتیجه و سرنوشت مذاکرات وین مربوط می شود. پس اگرچه احیای بورجا همه مشکلات و بحران های جاری کشور را حل نمی کند، اما سایه احیای بورجا به عنوان یک واقعیت مسلم همه مسائل جاری مردم را در همه ابعاد و سطوح آن سنگین می کند. با نگاهی به آینده، به تعویق انداختن مذاکرات وین و احیای شورای امنیت سازمان ملل متحد برای لغو تحریم ها می تواند شرایطی را ایجاد کند که مردم بتوانند بر خود کنترل داشته باشند و به نمایندگی از “امنیت ملی” یا “منافع ملی” حکومت کنند. دستیابی به توافق و احتمالاً تشدید بحران معیشتی در میان مدت و حتی کوتاه مدت منجر به اعتراضات اجتماعی خواهد شد.