ویروس امپاکس چیست؟
ویروس امپاکس (Monkeypox) یک بیماری عفونی است که ناشی از ویروس امپاکس، یکی از اعضای خانواده ویروسی پوکسانی (Poxviridae)، میباشد. این ویروس بهطور اصلی در برخی از گونههای میمونها و دیگر حیوانات وحشی در آفریقا وجود دارد و به ندرت میتواند به انسانها منتقل شود. در سالهای اخیر، بهویژه در دورههای اخیر، این ویروس توجه جهانی را به دلیل شیوعهای جدید و افزایش موارد ابتلا در کشورهای غیر بومی جلب کرده است.
تاریخچه و شناسایی
ویروس امپاکس برای اولین بار در سال 1958 در میمونهایی که در آزمایشگاههای تحقیقاتی نگهداری میشدند، شناسایی شد. این نام از آنجاست که میمونها اولین میزبانهای شناساییشده این ویروس بودند. اولین گزارش از موارد انسانی در سال 1970 در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد.
نحوه انتقال
انتقال ویروس امپاکس به انسان میتواند از راههای مختلفی صورت گیرد:
- تماس نزدیک با حیوانات آلوده: این شامل نیش یا خراش از حیوانات آلوده، همچنین تماس با مایعات بدن آنها میشود.
- انتقال از طریق انسان به انسان: این ویروس میتواند از طریق تنفس، تماس مستقیم با زخمها یا مایعات بدن فرد مبتلا به دیگران منتقل شود. برقراری تماس نزدیک، از جمله تماس جنسی، میتواند خطر انتقال را افزایش دهد.
نشانهها و علائم
علائم ویروس امپاکس معمولاً در دو مرحله بروز میکنند:
- مرحله اولیه: این مرحله با علائمی مانند تب، سردرد، درد عضلات، خستگی و غدد لنفاوی متورم آغاز میشود. این علائم معمولاً از یک تا دو هفته پس از عفونت ظاهر میشوند.
- مرحله پوستی: بعد از گذشت چند روز از شروع تب، بر روی بدن بیمار جوشها و ضایعات پوستی ایجاد میشود که به مرور زمان به دانههای پُوکی (Pox) تبدیل میشوند. این ضایعات معمولاً در ابتدا به شکل نقاطی کوچک و قرمز ظاهر میشوند و سپس با مایع پر شده و تبدیل به دانههای پوستی میشوند.
پیشگیری و درمان
در حال حاضر، هیچ درمان مشخص و مؤثری برای ویروس امپاکس وجود ندارد، اما مراقبتهای حمایتی میتوانند به بهبود بیمار کمک کنند. در برخی موارد، میتوان از واکسنهای مخصوص که برای ویروسهای مشابه طراحی شدهاند، برای پیشگیری از ابتلا به ویروس امپاکس استفاده کرد.
برای پیشگیری از شیوع ویروس، رعایت بهداشت فردی، اجتناب از تماس نزدیک با افراد مبتلا، و همچنین پرهیز از شکار و مصرف گوشت حیوانات وحشی از جمله تدابیر مهم محسوب میشود.
نتیجهگیری
ویروس امپاکس یک بیماری ویروسی است که باید جدی گرفته شود، بهویژه در مناطقی که شیوع آن افزایش یافته است. آگاهی از علائم، روشهای انتقال و پیشگیری میتواند به کاهش خطر ابتلا و کنترل این بیماری کمک کند. پژوهشها و مطالعات بیشتری برای درک بهتر این ویروس و ارائه درمانهای مؤثرتر لازم است.