به گفته سردبیران، سایت اینترنتی “یک جهاندر این گزارش آمده است ، چارچوب تازه ایجاد شده ایالات متحده ، پاکستان ، افغانستان و ازبکستان سیاست چند جانبه پاکستان در ایجاد تعادل بین قدرت های بزرگ را در بر می گیرد. این سازوکار همکاری و هماهنگی چهار ضلعی 2016 (QCCM) با پاکستان ، افغانستان ، تاجیکستان و چین و همچنین ارتباطات اخیر آن با روسیه را تکمیل می کند.
ایالات متحده می خواهد پس از خروج از افغانستان از راه آهن پاکستان-افغانستان-ازبکستان (PAKAFUZ) برای گسترش نفوذ اقتصادی خود در افغانستان و جمهوری های آسیای مرکزی (CAR) استفاده کند ، در حالی که روسیه می خواهد از آن برای دستیابی به استفاده طولانی مدت استفاده کند. و دستاورد منطقه اقیانوس هند.
در همین حال ، یک نشست سطح بالای مجازی از دیپلمات های ارشد چینی ، پاکستانی و افغان در ماه گذشته برگزار شد که شاهد توافق کابل برای اتکا بیشتر به ابتکار عمل کمربند و جاده و به ویژه کریدور اقتصادی چین-پاکستان یا C -Pack آنها بود.
پکن همچنین به طور طبیعی از خط آهن پاکستان-افغانستان-ازبکستان پشتیبانی می کند ، زیرا در درجه اول به عنوان شاخه شمالی C-Pack عمل می کند.
با این کار ، پاکستان استراتژی بزرگ اقتصادی-اقتصادی خود را دنبال می کند ، رهبری سیاسی ، دیپلماتیک و نظامی این کشور به طور مشترک در جریان گفتگوهای امنیتی در اسلام آباد در ماه مارس رونمایی کرد. این سازمان به جای دستیابی به سودهای ژئوپلیتیک با مبلغ صفر (سود و ضرر و زیان) ، به دنبال دستیابی به منافع اقتصادی است که به سود همه کسانی است که همه ذینفعان را متحد می کند.
این پیامدهای جدی برای هند دارد. اول ، این نشان می دهد که نسخه هم ترازی چند اقتصادی-اقتصادی پاکستان حتی در چند ماه اول بسیار موفق تر از نسخه ژئوپلیتیک هند در دهه گذشته است.
دوم ، باعث می شود ایالات متحده به عنوان حافظ ثبات پاکستان شناخته شود ، و این باعث فشار آمریكا بر هند می شود تا از طریق گروههای نیابتی ثبات در رقبا ایجاد نكند.
سوم ، تمرکز اقتصادی منطقه ای ایالات متحده ممکن است از هند به پاکستان تغییر یابد. ایالات متحده و هند با وجود سالها مذاکره در دستیابی به توافق جامع تجاری ناکام مانده اند. با این حال ، ایالات متحده پیشنهاد می کند که ممکن است پاکستان را به هند به عنوان پایه ای برای سرمایه گذاری اقتصادی منطقه ترجیح دهد.
ایالات متحده علاقه مند به بهبود روابط با پاکستان است زیرا اسلام آباد کلید صلح در افغانستان است. همچنین دسترسی به نفوذ اقتصادی خود در افغانستان و جمهوری های آسیای میانه را از طریق خط آهن پاکستان-افغانستان-ازبکستان فراهم می کند. علاوه بر این ، ایالات متحده می خواهد برای جلوگیری از سقوط شدید پاکستان در پکن ، سرمایه گذاری چین را در آنجا متعادل کند.
سیاست خارجی ایران هنوز نمی داند چه کاری باید بین هند و چین انجام دهد. علی رغم مشارکت استراتژیک هند با ایالات متحده چه کسی را انتخاب کند و اهمیت افغانستان را درک نمی کند. به جای تشکیل محوری با چین و پاکستان ، هنوز در حال مذاکره با هند در مورد وضعیت چابهار است که به عنوان یک شریان حیاتی برای اقتصاد هند در آسیای میانه عمل می کند.
پایان /