آیدین آغداشلو از دهه‌ی پنجاه تا به امروز، بیشترین توجه خود را معطوف به مطالعه‌ی هنر و از آنِ خود ساختن نگاره‌های مشهور رنسانسی کرده، و به همین سبب در آثارش به شکلی نمادین مبانی فلسفی و اندیشه‌ورزی‌اش را از طریق بازخوانی میراث گذشته به نمایش می‌گذارد.
او در اثر حاضر به سراغ سوژه‌های رنسانسی رفته و آگاهانه با حذف چهره‌های انسانی، هویت اصلی شخصیت‌ها را از آن‌ها گرفته و با زبانی نو انسان معاصر را به نقد می‌کشد.