به گزارش سلام تو به نقل از تریپ جارا، مسجد جامع میلان مربوط به دوره صفویه است و در روستای اسکو، روستای میلانو قرار دارد. این مکان در سالهای اول هزاره دوم هجری قمری به صورت مجموعه طراحی و ساخته شده است (کتیبه روی مسجد سال 1023 را نشان می دهد). مسجد، حمام، قنات، آب نما از عناصر اصلی این مجموعه هستند.
این مسجد در تاریخ ۱۶ مهر ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۲۷۹۲ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
میلان یکی از روستاهای تاریخی و قدیمی استان آذربایجان شرقی است که در 20 کیلومتری تبریز و نزدیک به شهر اسکو قرار دارد. میلان زمانی یک روستای مستقل در شهر اسکو بود، اما اکنون یکی از مناطق شمالی اسکو است. اسکو یکی از پرجمعیت ترین شهرهای نزدیک تبریز است. اسکو از شمال با تبریز، از جنوب با آذرشهرم، از غرب با روستاهای ممکان و ایلخچی، از شرق با دریاچه های دریاچه ارومیه و از شرق با روستاهای حاشیه تبریز همسایه است.
روستای میلان بر خلاف سایر روستاهای ایران که با مهاجرت اهالی به شهرها مواجه بود، مهاجرت نکرد و حتی بر جمعیت خود افزود. در بافت این روستا بسیار ساخته شده است و ساختمان های چند طبقه در این روستا به چشم می خورد. منبع اصلی درآمد روستاییان در گذشته اغلب باغداری بوده است، مزارع فراوان گردو، فندق، بادام، زردآلو و سیب در این منطقه زیبایی طبیعت را دو چندان کرده است. از اواسط دهه 1970، به دلیل تغییرات در شرایط آب و هوایی و یخ زدگی مکرر درختان، باغداری کاهش یافته و دیگر منبع درآمدی برای جمعیت نیست. معروف ترین اثر تاریخی این روستا مسجد آن است که در دهه 70 بازسازی شده است.
مسجد جامع در یک پلان منسجم به ابعاد 16 در 16 متر در یک مربع کامل که شامل 9 گنبد عرق گیر است، قرار گرفته است.
عمق ایوان های سه طرف مسجد به دقت محاسبه شده است به طوری که تقریباً 4 قرن است که رسوبات و شکاف های طاق ها و گنبدها مورد توجه قرار نگرفته است. ایوان ضلع غربی با چشم انداز میدان و آب نما به طول 16 متر و عرض 3 متر علاوه بر زیبایی در تابستان و زمستان به تعدیل هوای داخلی مسجد کمک می کند.
ایوان فرو ریخت و در سال های 1376 تا 1377 جمع آوری و بازسازی شد. برای جلوگیری از سقوط و احتمال آسیب های تهدید کننده زندگی.
کف ایوان برابر با کف مسجد است و حدود 120 سانتی متر از مربع بلندتر است. فضای بعدی به عنوان حمام و خانه روی چرخ استفاده می شود.
در اوایل این قرن در شرق مسجد، مسجد صفوی به عنوان انبار کفاش با فضایی به ابعاد 16 در 7 متر با دیوارهای آجری، روکش آجری و سقف چوبی اضافه شد که مطابق با آن نبود. معماری مسجد همین فضا با معماری سنتی در دو طبقه طراحی شد که طبقه همکف برای ایوان آب کفش و طبقه بالا برای بانوان استفاده می شد.
به طور کلی سطوح سطوح مختلف 256 متر مربع، ایوان غربی 96 متر، قسمت شرقی 224 متر مربع است که 256 متر مربع بازسازی و 330 متر مربع بازسازی شده است. مناره مسجد به دلیل عدم استحکام و تعمیرات نامناسب در گذشته بازطراحی و مرمت شده است. این اثر در تاریخ ۱۶ مهر ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۲۷۹۲ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.