در گذشته سه نفر حاجی، مشهدی و کربلایی با هم سفر می کردند. روز را در گذر از شهر به دلیل خستگی سپری کردند و شهر را به باغ زیر سایه درخت سیب ترک کردند. شاخه سیب بیرون از دیوار باغ بود چشمشان به درخت سیب افتاد و در حسرت سیب بودند.
حاجی و کربلایی به مشهدی گفتند: چند سیب بچین تا بخوری. مشهدی شاخه درختی را گرفت و تکان داد. باغبان از باغ فریاد زد: «ای شاعر، این کار را نکن.» یک ربع بعد حاجی و مشادی به کربلایی گفتند: «کربلایی! کربلا! از باغبان خبری نیست، وقت بلند شدن و سیب چیدن است «و کربلا چند بار درخت را تکان داد. باغبان دوباره از باغ فریاد زد: ای کربلا، بسه!
بعد از یکی دو ساعتی که هر سه می خواستند بروند، مشهدی و کربلایی گفتند: «حاجی! «ما می‌خواهیم حرکت کنیم تا بین این دو سیب بچینیم، این بار نوبت شماست.
من سه دزد خاموش دارم: الهیجه، هذیجه، مشهدیجه و کربلایی.
حاجی از درختی از دیوار باغ بالا رفت و آنقدر به شاخه برخورد کرد که شاخه سیب شکست و صدای شکستن شاخه باغبان او را از خواب بیدار کرد. این بار باغبان فریاد زد: حاجی همین که درخت را شکستی کافی نبود؟ سه مرد به باغبان گفتند: باغبان، باید به ما بگوئید که چگونه با ما آشنا شدید.
باغبان پشت دیوار باغ آمد و گفت: اولین کسی که چون طمعش کم بود درخت را تکان داد مشهدی بود. داد زدم نزن نه بسه خلاصه بعد خوابم برد. یک بار در وسط خواب با صدای شاخه شکسته از خواب بیدار شدم. «طمع او تمام نشده است.
