اولین عکس ها با دوربین های ابتدایی و حداقل تجهیزات گرفته شده اند و امکانات و تجهیزاتی که امروزه در اختیار عکاسان قرار دارد با آن زمان قابل مقایسه نیست.
اما با کمی دقت می توان دریافت که عکس های آن زمان تفاوت چندانی با عکس های آتلیه های امروزی ندارند، زیرا هم عکس های خشک و بی روحی هستند که همه چیز در آن ثبت شده است، بدون اینکه خود را بیان کنند. عکس هایی با حاشیه های سفید چسبیده به کاغذ و این تاکیدی بر فاصله این عکس ها با واقعیت است و چقدر جای تاسف دارد که خیلی ها فکر می کنند عکاسی برابر با همان عکس های شخصی و خانوادگی است!
و آنها تعجب می کنند که چرا برخی از جوانان برای یادگیری این حرفه چهار سال به دانشگاه می روند، در حالی که بسیاری از عکاسان موفقی که نسل ها این حرفه را می شناسند، این حرفه را خوانده اند و اصلاً تحصیلات دانشگاهی ندارند.
اما اساتید و دانشجویان عکاسی دیدگاه های متفاوتی دارند. آنها معتقدند که مطالعات عکاسی با “حرفه عکاسی” سروکار دارد، در حالی که دانشگاه ها “هنر عکاسی” را آموزش می دهند. دانشجویان عکاسی با علوم و فنون مختلف در زمینه عکاسی و همچنین رشته های مختلف عکاسی مانند عکاسی اطلاعات، تبلیغات، علوم، طبیعت و آموزش پرتره آشنا می شوند.
البته این اطلاعات چندان جامع و مفصل نیست، زیرا هر یک از این رشته ها دنیای عظیم خود را دارند که در چهار سال نمی توان آن را کشف کرد و هیچ عکاسی نمی تواند با این همه رشته و تجهیزات همراه آن آشنا شود. . در عین حال دانشگاه تنها راه کسب اطلاعات علمی، فنی و هنری در زمینه عکاسی نیست.
با این حال، یک دانشجوی عکاسی می تواند این اطلاعات را در مدت زمان کوتاه تری به دست آورد. یعنی اطلاعاتی که یک عکاس تجربی در مدت زمان طولانی دریافت می کند در یک دوره چهار ساله به دانش آموز منتقل می شود. در واقع، عکاس لحظاتی از زمان را که شامل تصاویری از شرایط انسانی، پدیده های علمی، مناظر طبیعی یا هر موضوع دیگری است که بتوان روی فیلم حساس ثبت کرد، ثبت و انتخاب می کند.
این انتخاب بر اساس شناخت فرهنگ جامعه و شناخت عمومی هنر از یک سو و انتقال و انطباق آنها با فناوری و علوم مرتبط با عکاسی از سوی دیگر صورت گرفته است. زیرا تکنولوژی در عکاسی به ساخت قالب اصلی عکاسی کمک می کند و شناخت فرهنگ، جامعه و هنر به ساخت محتوای یک اثر کمک می کند.
مهارت های مورد نیاز:
عکاس به هنر نگاه کردن مجهز است. چشمان مراقب و جست وجوگر او در معانی مکان ها، اشیاء و اتفاقاتی که از نگاه لغزنده دیگر چشم ها پنهان است، نفوذ می کند. این گونه است که او زیبایی را در چیزهای پیش پا افتاده می بیند، در چیزهای معمولی غیرعادی و در ظاهر بی معناست. همچنین عکاس باید در محیط اجتماع باشد و سرزنده باشد.
چون عکاسی مثل نقاشی نیست، در خانه می نشینیم و هر چه می خواهیم نقاشی می کنیم و حتی در پاییز هم در پاییز نقاشی می کنیم، اما عکاسی شکار لحظه هاست، پس باید در ساعات مختلف روز در مکان های مختلف باشیم و شب .
در نهایت، عکاس باید اطلاعات عمومی خوبی داشته باشد. یعنی باید شعر بخواند، داستان بخواند، روزنامه بخواند تا بفهمد کجا و کی زندگی می کند، چون عکاسی که در زمان حال نیست نمی تواند عکس بگیرد.
مشاغل در ایران:
اکثر عکاسان فارغ التحصیل جذب مطبوعات می شوند زیرا در حال حاضر شاهد گسترش مطبوعات و نیاز آنها به عکاسی جدید و ماهر هستیم. برپایی نمایشگاه های صنعتی متعدد و توجه به تبلیغات تجاری و فرهنگی نیز باعث شد که تعداد قابل توجهی از فارغ التحصیلان به سمت عکاسی تبلیغاتی جذب شوند، در حالی که صنعت نشر پذیرای تعداد زیادی از فارغ التحصیلان با فارغ التحصیلان بیشتری بود که به عکاسی مشغول بودند یا در آن کار می کردند. برای مجالس و مهمانی ها، ضمن اینکه کار در آتلیه عکاسی نیازی به چهار سال تحصیل در دانشگاه ندارد، اما به راحتی می تواند در عرض چند ماه هنر عکاسی را پوشش دهد.
دروس این رشته در طول تحصیل:
دروس پایه:
مبانی هنرهای تجسمی، کارگاه طراحی پایه، کارگاه عکاسی پایه، هندسه منظره و آینه، هنر و تمدن اسلامی، دانش هنر در تاریخ، آشنایی با هنرهای سنتی ایران، آشنایی با رشته های هنری، کارگاه عکاسی.
غذاهای اصلی :
شیمی عمومی و شیمی عکاسی، فیزیک و ابزار شناسی، تاریخچه عکاسی، آشنایی با سینما، نورپردازی، تکنیک های ارائه و نمایشگاه عکس، تحلیل و نقد عکاسی، کارگاه عکاسی.
دوره های تخصصی:
کارگاه، طراحی و پایان نامه نهایی عکاسی.
منبع: motaleat.sanjesh.org