دریانوردی برای هزاران سال یک وسیله حمل و نقل مهم برای انسان بوده است. از مصریان باستان تا وایکینگ ها، ملوانان برای حرکت در دریاها بر دانش خود از ستاره ها، الگوهای باد و جریان های اقیانوسی تکیه می کردند. در زمان های قدیم، ملوانان به فناوری مدرن مانند جی پی اس یا رادار دسترسی نداشتند. در عوض، آنها از تکنیک ها و ابزارهای مختلفی برای حرکت در اقیانوس های وسیع استفاده کردند.
یکی از مهم ترین ابزاری که دریانوردان باستان از آن استفاده می کردند اسطرلاب بود. اسطرلاب وسیله ای دستی بود که به ملوانان اجازه می داد با اندازه گیری زاویه بین افق و یک ستاره شناخته شده، عرض جغرافیایی خود را تعیین کنند. سپس از این اطلاعات برای محاسبه موقعیت آنها بر روی نقشه استفاده شد.
ابزار مهم دیگر قطب نما بود. اگرچه دقیقاً مشخص نیست که قطب نما برای اولین بار چه زمانی اختراع شد، اعتقاد بر این است که در اوایل سال 1000 پس از میلاد توسط ملوانان چینی مورد استفاده قرار گرفته است. قطب نما به ملوانان اجازه می داد جهت خود را نسبت به شمال مغناطیسی تعیین کنند که به آنها کمک می کرد مسیر خود را حتی در شرایط ابری یا مه آلود حرکت کنند.
علاوه بر این ابزارها، دریانوردان باستانی نیز بر دانش خود در مورد الگوهای باد و جریان های اقیانوسی تکیه می کردند. به عنوان مثال، ملوانان پلینزی تنها با استفاده از دانش خود در مورد الگوهای امواج و رفتار پرندگان قادر به حرکت در پهنه های وسیع اقیانوس باز بودند.
شاید یکی از چشمگیرترین نمونه های دریانوردی باستانی وایکینگ ها باشند. دریانوردان وایکینگ علیرغم عبور از برخی از خائنانه ترین آب های جهان، می توانستند هزاران مایل در سراسر اقیانوس باز سفر کنند و تنها از دانش خود از ستاره ها و مکان های دیدنی استفاده کنند. آنها همچنین در خواندن الگوهای آب و هوا ماهر بودند و می توانستند طوفان ها را با دقت قابل توجهی پیش بینی کنند.
در نتیجه، دریانوردان باستانی قادر بودند با استفاده از ترکیبی از ابزارها و تکنیک هایی که بر دانش آنها از ستاره ها، الگوهای باد و جریان های اقیانوسی تکیه داشت، در اقیانوس های وسیع حرکت کنند. اگرچه فن‌آوری مدرن ناوبری را از بسیاری جهات آسان‌تر کرده است، اما هنوز هم جالب است که فکر کنیم چگونه این دریانوردان اولیه توانستند چنین مسافت‌هایی را با چنین منابع محدودی طی کنند.