آژانس تسنیممحمد کاظم کاظمی در یادداشتی برای تسنیم ، با انتقاد از مستند “زندگی در میان پرچم های جنگ” نوشت: گروهی از علاقه مندان و اهالی. هنر و ادبیات ، به ویژه از جامعه مهاجران ساکن مشهد. ما باید از مرکز هنرهای خراسان رضوی و پردیس فیلم هوویز برای این برنامه سپاسگزار باشیم ، به خصوص که بحث های زیادی در مورد افغانستان نیز وجود دارد و این مستند در مورد رویکردش به طالبان بحث برانگیز است.
اغراق نیست اگر بگوییم محسن اسلام زاده پرکارترین مستندساز ایران در سال های اخیر درباره افغانستان است. وی پیش از این مستندهایی در مورد افغانستان ساخته و برنامه میهن پرستی را که به آوارگان افغان افق اختصاص دارد ، کارگردانی کرده است.
از نظر من مستند زندگی در میان پرچم های جنگ بخشی از معمای هزاران مسئله افغانستان است ، بخشی که به روابط خصمانه طالبان و داعش می پردازد. در اینجا ، اسلام زاده در تلاش است تا داستان جنگجویان اسیر شده داعش را که با طالبان می جنگند ، روایت کند و تمرکز وی بر خصومت بین دو گروه است. از این لحاظ ، البته کار وی تحسین برانگیز است ، به ویژه با توجه به سختی ها و خطراتی که این کار برای وی به همراه داشته است.
این به تنهایی جالب و مهم است ، اما واقعیت این است که تمام تاریخ طالبان در افغانستان محدود به تقابل آنها با داعش نیست. طالبان همچنین با دولت افغانستان و بسیاری از مردم افغانستان درگیر هستند (و من در حال حاضر دولت و مردم افغانستان را تقسیم می كنم) ، و این بخشها به طور طبیعی در این مستند نادیده گرفته می شوند ، چیزی كه امروز بسیاری از افغان ها تصور می كنند. شامل. بنابراین طبیعی است که بسیاری از مردم افغانستان فکر می کنند این مستند ناکافی است و حتی از طالبان در برابر داعش حمایت می کند و این باعث انتقاد مردم ما از این مستند و کارگردان آن شده است.
به نظر من این انتقادها موجه است زیرا کارگردان ابتدا به طالبان مضاعف-داعش می پردازد و در این مستند به ارتباط طالبان با مردم اشاره نمی کند. طبیعتاً در این شرایط و به ویژه با توجه به سیاست های بیان شده توسط برخی مقامات دولت ایران ، این مستند تهمت های پاکسازی طالبان را تقویت می کند و این امری اجتناب ناپذیر است. شاید این یکی از دلایل نمایش این مستند در زمانی باشد که مردم افغانستان بیشتر به فکر “دولت طالبان” مضاعف و “طالبان” هستند.
مسئله دیگری که در زمینه های این مستند به وجود می آید این است که در افغانستان ، نظم و مرزبندی نیروهای سیاسی و نظامی هرگز مشخص نبوده است. بسیاری از گروههای سیاسی و نظامی در نتیجه توسعه در داخل و خارج از کشور تشکیل می شوند ، آنها اتحاد می کنند ، تقسیم می شوند ، متحد یا دشمن می شوند و بنابراین ترسیم خط مشخصی بین این گروه ها دشوار است. این نیرو که به نظر می رسد امروز یک دولت است ، می تواند فردا به طالبان بپیوندد. این فرمانده که اکنون داعش محسوب می شود ، ممکن است یک گروه پراکنده طالبان باشد. هم دخالت بازیگران خارجی و هم رفتارهای مرموز دولت افغانستان شامل این موارد می شود ، طالبان هر از چند گاهی برای آشتی با آمریکایی ها زمزمه می کنند یا حمایت محافل دولت افغانستان از نیروهای موسوم به داعش در افغانستان.
با این وجود ، با توجه به پیچیدگی نظم سیاسی و نظامی ، ارائه تصویری روشن و سازگار از تقابل طالبان و داعش و شادمانی برای همیشه در آن دشوار است. همانطور که ابوطالب مظفری در هنگام نمایش این مستند در نقد خود گفت ، همان پرچم های سفید طالبان می توانند روزی به پرچم های سیاه داعش تبدیل شوند. به همین دلیل ، آنچه در این مستند مورد بحث قرار گرفته است ، خصومت بین طالبان و داعش را می توان یک موقعیت موقتی دانست. نباید به آن اعتماد کرد و نادیده گرفت. لازم بود هوشمندانه بر توسعه افغانستان نظارت شود و بخشهای دیگری از این معمای پیچیده و پیچیده جستجو شود. به هیچ جریانی نمی توان به طور مداوم اعتماد کرد ، به خصوص جریاناتی که وابستگی آنها به خارجی ها از بدو پیدایش آشکار است.
انتهای پیام /