کیومرث پوراحمد همیشه یک فیلمساز پرشور بود. او تعدادی از نمادین ترین فیلم های زمان خود را کارگردانی کرده بود و جوایز متعددی را برای کارهایش دریافت کرده بود. اما با بزرگتر شدن، احساس کرد که بهترین روزهایش پشت سر گذاشته است.
کیومرث پوراحمد در سن 74 سالگی خود را در تلاش برای همگام شدن با تغییرات سریع صنعت فیلم دید. او احساس می کرد که در حال عقب ماندن است و جایی برای او در آینده فیلمسازی وجود ندارد.
کیومرث پوراحمد رغم موفقیتش، احساس ناامیدی و تنهایی می کرد. او بسیاری از نزدیک‌ترین دوستان و همکارانش را در طول سال‌ها از دست داده بود و هیچ خانواده‌ای نداشت که برای حمایت به او مراجعه کند. او احساس کرد که باری بر دوش جامعه است و زندگی او دیگر هدفی ندارد.
روزی کیومرث پوراحمد تصمیم گرفت به زندگی خود پایان دهد. او در یادداشتی توضیح داد که چرا این کار را انجام می دهد و می گوید که نمی تواند فکر زندگی در دنیایی را که دیگر به آن تعلق ندارد تحمل کند.
وقتی خبر درگذشت کیومرث پوراحمد در جامعه سینمایی پخش شد، بسیاری از دست دادن چنین هنرمند با استعدادی شوکه و اندوهگین شدند. آنها نه تنها برای کیومرث پوراحمد، بلکه برای آنچه که به عنوان ضایعه غم انگیز برای صنعت خود می دیدند، عزاداری کردند.
در پایان، خودکشی کیومرث پوراحمد به عنوان زنگ خطری برای بسیاری در صنعت سینما بود که متوجه شدند باید برای حمایت از همکاران قدیمی‌تر خود بیشتر تلاش کنند و اطمینان حاصل کنند که در دنیایی که همیشه در حال تغییر نیستند عقب نمانند. اما برای خود کیومرث پوراحمد دیگر خیلی دیر شده بود – او قبلاً امید خود را به آینده قطع کرده بود.