عمه درمانی و خاله تراپی چیست ؟
عمه درمانی در واقع اصطلاح کنایه ایست به افرادی که بدون دانش و مهارت کافی جلسات درمانی را آغاز می‌کنند اما در حقیقت چیزی جز نصیحت‌های عامیانه و حرفهای روزمره تحویل مراجعان نمی‌دهند.
عمه درمانی چیست؟
شاید این روزها اصطلاح عمه درمانی به گوش شما نیز خورده باشد. این اصطلاح در حقیقت با زبان طنز به افرادی اشاره دارد که در اتاق درمان چیزی جز حرفهای عامیانه و نصیحت‌هایی مشابه نصیحت اقوام به مراجعان ارائه نمی‌دهند.
در حقیقت این افراد اطلاعات کمی از روش‌های درمانی اصولی دارند و در این زمینه آموزش‌های حرفهای ندیده‌اند. این امر باعث می‌شود که نتوانند ارزیابی مناسبی از افراد به عمل بیاورند و در نتیجه در درمان و ارائه راهکارها نیز با شکست مواجه شوند.
تفاوت عمه تراپی و روان‌درمانی
تفاوت کار روانشناس و عمه تراپیست را می‌توانید در موارد زیر ببینیم.
-
روانشناس مدرک روان‌شناسی دارد و دوره‌های شناسایی و درمان اختلالات روان‌شناختی را گذرانده است. -
روانشناس درمانجو را قضاوت و سرزنش نمی‌کند اما در عمه تراپی قضاوت و سرزنش دیده می‌شود. -
روانشناس رازدار است و گفته‌های شما را آشکار نخواهد کرد اما عمه تراپیست ممکن است گفته‌های شما را پیش دیگران بازگو کند. -
روانشناس همدلی دارد اما عمه تراپیست دلسوزی می‌کند. -
روانشناس شنوندهٔ فعال است و به شما برای بهبود شرایط کمک می‌کند اما عمه تراپییست تنها یک شنونده برای درد و دل کردن است. -
روانشناس بیشتر شنونده است تا گوینده اما عمه تراپیست بیشتر تلاش می‌کند تا سخن بگوید و راهکارهای خود را به فرد تحمیل کند و به گفته‌های درمانجو توجه نمی‌کند. -
جلسه با روانشناس درمان اختلال روانی را به همراه دارد اما جلسه با عمه تراپیست شرایط فرد را بحرانی می‌کند.
پیشگیری از عمه درمانی
برای آنکه یک روانشناس بتواند در شغل خود تخصص یابد باید مراحل مختلفی را پشت سر بگذارد. برای مثال تحصیل آکادمیک و تنها به صورت تئوری نمی‌تواند از یک فرد، متخصصی حرفهای بسازد.
البته دانش تئوری به خصوص در زمینه آسیب شناسی روانی یکی از اصول ضروری برای روانشناس شدن است اما باید بدانیم که این مسئله به تنهایی کافی نیست و روانشناسان نیازمند آموزش دیدن در دوره‌های کارورزی عملی نیز هستند.
در این دوره‌ها افراد تحت نظارت یک سوپر وایزر به درمان افراد می‌پردازند. شرکت در این دوره‌ها منجر به این می‌شود که روانشناسان تازه کار با ضعف‌های کار خود آشنا شوند، بدانند در چه زمینه‌هایی مشکل دارند و چگونه باید به رفع مشکلات خود بپردازند.
بدین ترتیب به تدریج کار کردن در کنار متخصصین به آن‌ها می‌آموزد که از سطحی نگری و یا همان درمان‌هایی که به عمه درمانی معروف شده فاصله بگیرند و بتوانند بر اساس استانداردها و اصول کار علمی با مراجعان خود برخورد کنند.
متأسفانه در اکثر دانشگاه‌های ایران به جز دانشگاه‌های وزارت بهداشت و برخی دانشگاه‌های دولتی و آزاد این خدمات به دانشجویان ارائه نمی‌شود. به همین خاطر آن‌ها پس از اتمام دوره تحصیلی و یا در حین آن باید به طور جداگانه در کلاس‌های آموزشی عملی و دوره‌های سوپرویژن شرکت کنند.