علت بالا و پایین بودن Anti T. Pallidum Ab IgG در آزمایش خون

آزمایش Anti T. Pallidum Ab IgG

Anti T. Pallidum Ab IgG یا (Anti Troponema Pallidum Antibody, IgG) برای تشخیص سیفلیس بکار می رود. سیفلیس نوعی بیماری آمیزشی است که از باکتری ترپونما پالیدوم ناشی می‌شود. سیفلیس می‌تواند در یکی از این چهار مرحله اولیه، ثانویه، نهفته و سوم ظاهر شود. سیفلیس اولیه از طریق ارتباط مستقیم جنسی بازخم‌های عفونی شخص مبتلا به این بیماری عارض می‌شود. سیفلیس ثانویه به شیوه‌های مختلفی ظاهر می‌شود و علایم آن غالباً پوست، غشاء مخاطی و غدد لنفاوی را درگیر می‌کند. در سیفلیس نهفته عفونت با استفاده از سرم‌شناسی شناسایی می‌شود و در آن علایم بیماری مشاهده نمی‌شود.

مرحله سوم به سه شکل دمل سیفلیسی، سیفلیس عصبی متاخر و سیفلیس قلبی–عروقی تقسیم می‌گردد و در یک سوم افراد آلوده‌ای که تحت درمان قرار نمی‌گیرند بروز می‌کند. همچنین ابتلا به سیفلیس به صورت مادرزادی نیز می‌تواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان رخ دهد و دو سوم نوزادان سیفلیسی بدون علایم این بیماری به دنیا می‌آیند.

راه اصلی انتقال سیفلیس آمیزش جنسی است؛ اما می‌تواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان هم از مادر به جنین منتقل و منجر به سیفلیس مادرزادی شود. این بیماری می‌تواند با بوسه‌زدن بر روی محلی در نزدیکی زخم و نیز از راه دهانی، مهبلی و آمیزش جنسی مقعدی، انتقال یابد، اما نمی‌تواند از طریق صندلی توالت، فعالیت‌های روزانه، وان‌های داغ یا استفاده مشترک از ظروف غذا یا لباس منتقل شود. سیفلیس معمولاً با زخم‌های بدون درد روی اندام تناسلی یا در دهان یا مقعد (عفونت اولیه) شروع می‌شود.

پس از این مرحله باکتری‌ها ممکن است تا سال‌ها در بدن به صورت نهفته و غیرفعال باقی‌مانده و پس از آن دوباره فعال شده و مرحله بعدی سیفلیس بروز کند؛ بنابراین تشخیص بالینی سیفلیس در ابتدای بیماری دشوار بوده و تأیید ابتلا به این بیماری، از طریق آزمایش خون یا بابررسی میکروسکوپی امکان‌پذیر است.

کاربردهای بالینی آزمایش Anti T. Pallidum Ab IgG

1. تشخیص بیماری سیفلیس

2. تست تأییدیه آنتی بادی اختصاصی تروپونما پالیدوم

یافته های طبیعی/ غیر طبیعی آزمایش Anti T. Pallidum Ab IgG

این باکتری به صورت طبیعی در بدن وجود ندارد و وجود آن دلیل آلودگی است.

تفسیر آزمایش Anti T. Pallidum Ab IgG

سیفلیس یک بیماری مقاربتی است که انتقال آن از طریق تزریق خون آلوده نیز صورت می گیرد. نوزاد متولد شده ممکن است در حین تولد و در دوران حاملگی مادر مبتلا به سیفلیس از راه جفت آلوده گشته، که نهایتاً منجر به سقط جنین می گردد. دوره نهفتگی بیماری به طور متوسط 3 هفته است. تشخیص بیماری بر اساس سه روش آزمایشگاهی شامل تشخیص میکروسکوپی میکروب، آزمایشات غربالگری غیر ترپونمایی و آزمایشات تأییدی تروپونمایی می باشد.

در اوایل بیماری آنتی بادی از کلاس IgG و IgM در سرم بیماران به وجود می آید. در بیماران درمان نشده هر دو آنتی بادی به مدت طولانی باقی می ماند ولی IgM پس از یک سال تا دو سال کاهش یافته و IgG تا مدتهای طولانی باقی می ماند. آزمایش FTA برای تشخیص آنتی بادیهای اختصاصی تروپونمایی انجام می شود. تیتر IgG دلالت بر عفونت در گذشته می کند. افزایش 4 برابر تیتر بین نمونه های حاد و نقاهت دلالت بر عفونت اخیر می باشد.

توضیحات در مورد آزمایش Anti T. Pallidum Ab IgG

• 
  آزمایش FTA در بیماریهای دیگر تروپونما مانند یاز، پنتیا و بجل به علت تشابه آنتی ژنی با ترپونما پالیدوم ممکن است مثبت شود.
• 
  پدیده منطقه ای به دلیل بالا بودن آنتی بادیهای سرم در سیفلیس ثانویه ممکن است مشاهده شود.
• 
  این آزمون بهترین تست تأییدیه برای تستهای سرولوژیک مثل تست VDRL می باشد.
• 
  این آزمون به عنوان یک تست جهت پیگیری وضعیت درمانی (Follow up) مفید نمی باشد زیرا برای مدت طولانی در افراد مبتلا مثبت باقی می ماند.

باکتری شناسی سیفلیس

ترپونما پالیدیوم زیرگونه‌ای از پالیدوم‌ مارپیچی‌شکل است؛ یک باکتری گرم-منفی دارای تحرک بالاست. سه بیماری دیگر در انسان وجود دارد کهترپونما پالیدیوم‌ عامل ایجاد آنهاست که عبارتند از یاز (زیرگونه‌ای از پرتنیو)، پینتا (زیرگونه‌ای از کاراتیوم)، و بیجل (زیرگونه‌ای از اندیمیکیوم). موارد اخیر بر خلاف زیرگونه پالیدیوم موجب بیماری عصبی نمی‌شوند.

انسان‌ها تنها منبع طبیعی شناخته شده برای زیرگونه‌های پالیدیوم هستند.این گونه بدون میزبان نمی‌تواند بیش از چند روز زنده بماند. این مسئله به خاطر ژنوم کوچک آن است (۱٫۱۴ MDa) که نمی‌تواند مسیر متابولیکی لازم برای ساخت مواد غذایی را رمزگذاری کند. این باکتری برای تکثیر بسیار کند عمل می‌کند و برای این کار زمانی بیشتر از ۳۰ ساعت لازم دارد.

راههای تشخیص بیماری سیفلیس

تشخیص بالینی سیفلیس در ابتدای بیماری کار دشواری است. تأیید ابتلا به این بیماری، یا از طریق آزمایش خون یا با بررسی میکروسکوپیامکان‌پذیر است. به‌کارگیری آزمایش‌های خونی به دلیل سهولت اجرای آنها، رایج‌تر است. با این حال، آزمایش‌های تشخیصی که در بین مراحل این بیماری انجام می‌شود، قادر به شناسایی بیماری نیستند.

آزمایش‌های خون

آزمایش‌های خونی قابل تقسیم به دو دسته غیر ترپونمال و آزمایش‌های ترپونمال هستند. معمولاً اول از آزمایش‌های غیرترپونمال استفاده می‌شود، که شامل آزمایش آزمایشگاه تجسس بیماری‌های آمیزشی (VDRL) و آزمایش‌های ریاگین سریع پلاسما است. البته، از آنجا که این آزمایش‌ها به ندرت از نوع مثبت کاذب هستند، برای تأیید این بیماری انجام آزمایش ترپونمال، از قبیل سنجش لختگی ذرات تارپیچ پالیدیوم (TPHA) یا آزمایش جذب پادتن ترپونمال فلورسنت (FTA-Abs) مورد نیاز است.

مثبت‌های کاذب در آزمایش‌های غیرترپونمال می‌توانند برخی از عفونت‌های ویروسی از قبیل آبله مرغان و سرخک، و همچنین لنفوم، سل، مالاریا، اندوکاردیت، بیماری بافت همبند و بارداری را نیز نشان دهند آزمایش‌های پادتنی ترپونمال معمولاً بین دو تا پنج هفته بعد از عفونت اولیه مثبت هستند. سیفلیس عصبی می‌تواند با بررسی بالا بودن تعداد گلبول سفید (غالباً لنفوسیت) و سطح بالایی از پروتئین در مایع مغزی–نخاعی در شرایط عفونت سیفلیس تشخیص داده شود.

اگر شخصی آلوده به اسپیروکت سیفلیس باشد، باید پس از درمان نیز برای اطمینان از برطرف شدن عفونت، آزمایش‌های تعقیبی خون در ماه‌های ۳، ۶، ۱۲ و ۲۴ (پس از آغاز درمان) داشته باشد. البته معمولاً انجام آزمایش در ماه‌های ۶ و ۱۲ کفایت می‌کند، مگر اینکه بیمار به ویروس HIV نیز مبتلا باشد که در اینصورت باید حتماً در ماه‌های ۳، ۶، ۱۲ و ۲۴ آزمایش صورت گیرد.

آزمایش مستقیم

با مشاهده میکروسکوپی خونابه یک شانکر (زخم سیفلیس) در منطقهٔ آسیب‌دیده، نظیر دهانه رحم، آلت تناسلی مرد، مقعد یا گلو می‌توان این بیماری را به سرعت تشخیص داد. البته، بیمارستان‌ها همیشه تجهیزات یا اعضای باتجربه برای انجام این کار را ندارند، این در حالیست که آزمایش باید در عرض ۱۰ دقیقه بعد از گرفتن نمونه انجام شود. گزارش شده‌است که حساسیت این آزمایش باید تقریباً ۸۰٪ باشد، بنابراین این آزمایش تنها می‌تواند برای تأیید تشخیص استفاده شود و نه برای رد آن.

بر روی نمونه گرفته شده از شانکر می‌توان دو آزمایش دیگر نیز انجام داد. یکی آزمایش پادتن فلورسانت و دیگری آزمایش تقویت اسید نوکلئیک. در آزمایش‌های فلورسانت مستقیم، از پادتن‌هایی که به فلورسین سدیم چسبیده‌اند استفاده می‌شود، که خود آن‌ها نیز به پروتئین‌های خاص سیفلیس متصل شده‌اند، در حالی‌که در آزمایش‌های تقویت اسید نوکلئیک از تکنیک‌های خاصی از قبیل واکنش زنجیره‌ای پلیمراز برای بررسی وجود ژن خاص سیفلیس استفاده می‌شود. این آزمایش‌های حساس به زمان نیستند، چرا که در آن‌ها برای تشخیص نیازی به باکتری‌های زنده نیست.

بیشتر بخوانید:

همه چیز در مورد بیماری سیفیلیس + علائم و درمان

تشخیص و درمان بیماری سیفلیس( سفلیس ( Syphilis))

علائم و نشانه های بیماری سفلیس – آیا این بیماری خطرناک قابل درمان است؟