سکوت حصر شکی بی همسر سابق زنده!

پس از مدتی سکوت، دهانش را باز کرد. او از وضعیت فعلی خود گفت، به گذشته نگاه کرد و از حسرت بازی در نمایش «باغ آلبالو» گفت.

در دهه اخیر کمتر و کمتر تنجا جوهری را دیده ایم. او بیش از ده سال است که در عرصه هنر فعالیت نمی کند و از آنجایی که در برنامه سخنران و شرکت کننده نیست، کمتر در تریبون ها و رسانه های هنری حضور دارد، اما از کسانی که رویدادهای هنری دهه های گذشته را دنبال می کردند به یاد می آورد. پس زمینه درخشان او خوب است. همین پیشینه باعث شد تا انجمن بازیگران تئاتر به همراه محمد ساربان دیگر پیشکسوت در هفدهمین گردهمایی خود که با نام «شب بازیگر» در حال برگزاری است، از این چهره هنری تقدیر کنند.

این بزرگداشت که شنبه 24 اردیبهشت ماه برگزار می شود بهانه خوبی بود تا تنجا جوهری سکوت طولانی را بشکند و دقایقی با ما گفت و گو کند.

وی با ابراز نگرانی از تئاتر، آرزو کرد تئاتر ایران به روزهای درخشان بازگردد.

آنچه پیش رو دارید حاصل گفتگوی نه چندان طولانی ما با این هنرمند است. بازیگر پیشکسوتی که ما را با مهربانی و حوصله خطاب می کرد.

او دختر جوانی بود که پدرش در گروه تئاتر «آناهیتا» به سرپرستی مهین و مصطفی اسکویی بازی می کرد. پدرش او را به پشت صحنه تئاترهایشان برد و در نوجوانی اشتیاق به هنر در دختر ایجاد کرد. او دوست داشت روی صحنه برود و بودن در کنار تماشاگران را تجربه کند.

پس از فارغ التحصیلی دو دوست صمیمی پدرش زنده یاد محمدعلی کشاورز و اسماعیل شنگله از او برای بازی در این نمایش دعوت کردند و دختر جوان به دفتر تئاتر رفت و به گروه جوانی به سرپرستی اسماعیل شنگله پیوست.

جوهری درباره اولین سال های حضورش در تئاتر می گوید: در آن زمان هنرمندان تئاتر به صورت گروهی در مدیریت تئاتر فعالیت می کردند. هر گروه در سال دو نمایش اجرا می کرد و من در گروه تئاتر جوان بودم.

دختر جوانی که مشتاق خواندن کتاب و نمایشنامه تئاتر بود با دیدن نتیجه تحصیلش در آزمون ورودی دانشکده هنرهای زیبا قبول شد. وی همچنین از شاگردانی بود که تئاتر را نزد اساتیدی چون دکتر محمد کوثر، حسین پرورش، دکتر علی رفیعی، خاطره ای روشن از حمید سمندریان و … آموخت. در دوران طلایی این دانشکده

در همان دانشکده با دکتر رفیعی آشنا شد و در اولین نمایشی که رفیعی پس از بازگشت به ایران در تئاتر شهر روی صحنه برد بازی کرد. نمایش «خاطرات و کابوس های در لباس از زندگی و مرگ میرزاتقی خان فراهانی» که خوش درخشید و بعدها این همکاری در نمایش های دیگری چون «آنتیگون»، «سبک و جاذبه در پای دیوار بزرگ» ادامه یافت. سیتی “و آخرین همکاری آنها در نمایش” یادبود سال شن”.

جوهری که در آن سال ها بسیار فعال بود و همزمان در گروه تئاتر و دانشکده هنرهای زیبا کار می کرد، می گوید: در دوران فعالیتم بیشتر کار کردم و با بسیاری از کارگردانان بزرگ آن دوران همکاری داشتم. چندین همکاری با دکتر علی رفیع، اسماعیل شنگله، اکبر زنجانپور، هادی مرزبان و … داشته ام».

برای بازیگری که لذت حضور روی صحنه و نفس کشیدن در کنار تماشاگر را چشیده است، کار آسانی نیست. جوهری می گوید: «دلم برای لحظه رورنسی (آخرین لحظه نمایش که در آن بازیگران روی صحنه مقابل تماشاگران تعظیم می کنند و تماشاگران او را تشویق می کنند) تنگ شده است. دوست دارم این لحظه را دوباره تجربه کنم و در برابر تماشاگران تعظیم کنم. “من خیلی دلتنگش شدم.”

او همه نقش هایی را که بازی کرده است دوست دارد و نمی تواند نقش خاصی را به عنوان محبوب ترین نقش خود معرفی کند: «در هر کدام از نقش ها بعد وجود انسان را پیدا کردم. به همین دلیل است که همه

من برنامه هایم را دوست دارم یافتن ابعاد مختلف انسان و ارائه آنها در صحنه بسیار شیرین است. »

اما هر بازیگری هر چقدر هم که موفق باشد پشیمانی دارد. نمایشنامه هایی که فرصت بازی در آنها وجود ندارد و تنجا جوهری نیز از این قاعده مستثنی نیست: هنوز دلم برایش تنگ شده است. »

اگرچه او به ندرت تئاتر می بیند، اما با وضعیت فعلی هنر بیگانه نیست: «دوست دارم تئاتر دوباره زنده شود. خیلی وقت است که چیزی از تئاتر ایران نشنیده ام. دوست دارم تئاتر مثل زمان ما دوباره اوج بگیرد. البته می دانم که این روزها شرایط اقتصادی بسیار سخت است. وقتی پشتوانه مالی قوی ندارید، وقتی حتی اجاره تئاتر را ندارید، کار کردن بسیار سخت می شود. البته زمان ما بود. تئاتر نمی توانست ما را تامین کند. اما فقط تئاتر شکوفا شد. سی شب اجرا داشتیم و هر شب سالن پر بود. گاهی در آخرین اجراها تماشاگران به سرعت به سالن می رفتند و گاهی شیشه های سالن می شکست و تماشاگران برای تماشای نمایش روی زمین، روی پله ها می نشستند. «عشق آنها به تماشای تئاتر و علاقه ما به اجرای آن، بی پولی را کم کرده است، اما الان شرایط سخت تر شده است، جوانان با عشق به تئاتر می آیند، اما بسیاری از آنها پشیمان می شوند.

جوهری مدت هاست که نه تنها در تئاتر، بلکه در سینما و تلویزیون نیز غایب بوده است. او دلیل این دوری را اینگونه بیان می کند: «آخرین فیلم من فیلم «شیش و بش» به کارگردانی آقای گودرزی بود. من نزدیک به 12 سال است که کار نکرده ام. پیشنهادهای زیادی را دوست نداشتم و شرایط چندان خوشایند نیست. وقتی در یک فیلم بازی می‌کنید، حتماً باید جوان‌ها حضور داشته باشند. اغلب می بینیم که جوانان طوری به ما نگاه می کنند که گویی از حق ما محروم شده اند یا طوری به ما نگاه می کنند که انگار کارمان را انجام داده ایم و بهتر است دوری کنیم. وقتی اینطور به نظر می رسد، کار خوشایند نیست. علاوه بر این، تعدادی از جوانانی که در رشته بازیگری ثبت نام کرده اند، دانش کافی یا شناخت کافی از این حرفه ندارند. آیا می توان بدون دانش و تجربه، بدون یادگیری و تمرین کار کرد، بنابراین ترجیح می دهم در خانه بمانم تا با خارجی ها کار کنم زیرا آنها قطعاً من را نمی شناسند. «البته گروه فیلمبرداری «شیش و بش» اینطور نبودند و گروه خیلی خوبی بودند، اما شرایط کلی معمولا اینطور است.

او که حتی در جلسات هنری قبل از تاج نیز شرکت نمی کرد، گفت: واقعیت این است که من به مراسم های زیادی دعوت شده ام، اما جایی نمی روم و بیشتر در خانه هستم. دخترم می گوید آنقدر دور نمی روی که مردم وجود تو را فراموش کرده باشند. «الان هم چون یک مراسم تئاتری بود قبول کردم شرکت کنم.

جوهری نه تنها به مطالعه و یادگیری علاقه دارد، بلکه گاهی می نویسد و مدتی است که زندگی نامه اش را می نویسد: «گاهی به گذشته فکر می کنم و گاهی می نویسم. می خواستم سرنوشتم را بنویسم. مدتی است که از آن گذشته ام، اما احساس کردم این روزها در این عصر تکنولوژی، هیچکس حوصله خواندن سرنوشت یک بازیگر را ندارد، این را کنار گذاشتم. “اما نمی دانم. شاید دوباره شروع به نوشتن کردم و سعی کردم آن را تمام کنم.”

تنها توصیه این بازیگر پیشکسوت به جوانان علاقه مند به بازیگری، مطالعه و کتابخوانی: «می دانم کتاب گران شده است. اما جوانان می توانند از کتابخانه یا از دوستانشان کتاب امانت بگیرند. به خصوص نمایشنامه خواندن کمک زیادی به کارهای آینده می کند. از همان ابتدای علاقه ام، مدام کتاب می خواندم و نقاشی می کردم و تاریخ خواندن هر کتاب را یادداشت می کردم. بعدها این خواندن ها باعث شد تا در کنکور دانشکده هنرهای زیبا قبول شوم. هر چه کودکان خردسال بیشتر بخوانند، بهتر است. حتی اگر نتوانند کتاب بخرند، می توانند امانت بگیرند، به شرطی که بعد از مطالعه کتاب ها را پس دهند!»

آخرین قسمت صحبت ما این است که نسل ما نتوانسته چند نفر از بازیگران بزرگ کشورمان را روی صحنه ببیند و تنجا جوهری با خنده می گوید: «خدایا چه دیدی شاید دوباره بتوانم تئاتر بازی کنم. “همه چیز ممکن است!”

فردا شنبه 24 اردیبهشت ماه در مراسم «شب بازیگر» به همت انجمن بازیگران تئاتر در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر، از تنجا جوهری به همراه محمد ساربان بازیگر با تجربه و دو بازیگر دیگر تجلیل می شود. .