زندگی زن عشایری «زینه» از ایل بختیاری

زندگی زنان عشایر «زینه» به روایت تصویر

ایل بزرگ بهتیاری در مناطق ییلاقی استان های چهارمحال و بهتیاری و اصفهان زندگی می کنند و با شروع کوچ پاییزی حدود 14 هزار خانوار عشایری با 126 هزار نفر جمعیت به همراه بیش از یک میلیون و 500 هزار راس دام سبک و سنگین در مناطق عشایری ایذه مسجد. سلیمان، لالی و اندیکا به استان خوزستان کوچ کردند.

زنان عشایری که در گویش ایلیاتی «زینه» نامیده می شوند، نقش بسیار مهم و برجسته ای در صحنه زندگی دارند. به جرات می توان گفت که زن رکن مهم زندگی سخت و دشوار عشایر کوچ نشین است.

با توجه به فرهنگ زندگی عشایری که از دیرباز چنین نقشی را برای زنان مشخص کرده است، کار زنان عشایری به طرق مختلف در خدمت رشد و توسعه اقتصاد خانواده است. نقش زنان در پرورش و نگهداری گوسفندان، تهیه و تولید انواع فرآورده‌های دامی، مشارکت فعال در کشاورزی، قالی‌بافی، قالیچه، تخم‌مرغ و گبه‌ها و ساخت صنایع دستی زیبا در کنار نقش همسری و مادری آنان را قوی می‌کند. او به خانواده اش رو کرد. با این حال، اکثر زنان کوچ نشین از کمبودهای زیادی رنج می برند. کاستی هایی که مانع بزرگی در راه رشد و شکوفایی استعدادهای آنان شده است.

سکونت در رفت و آمد و عدم سکونت در مکان معین و همچنین سفر سالیانه بین ییلاق و قشلاق در مسیرهای طولانی و چند صد کیلومتری جاده های شهری و استانی، خانواده های عشایری خودجوش را از شهر و روستا دور کرده و فرصت های اجتناب ناپذیر شهرنشینی و شهرنشینی را حفظ می کند. دسترسی توسعه به موسسات آموزشی و بهداشتی به حداقل برسد. دوری از مزایای زیستن در دل طبیعت و عادت به چهارچوب زندگی عشایری، زنان عشایر بسیار پیر و شکسته شده اند و طولی نمی کشد که رنگ جوانی از چهره دختران جوان، حتی دختران، محو می شود. . به دلیل عدم دسترسی شدید به مدارس شبانه روزی یا دبیرستان های سیار ششم و هفتم، به دختران عشایری پس از پایان تحصیلات دولتی، تحصیلات عالی داده می شود و استعدادهای سرشار آنان در کنار مادرانشان صرف یادگیری اصول زندگی عشایری می شود..

عدم دسترسی به بهداشت به ویژه آموزش در خصوص کنترل جمعیت و تنظیم خانواده، بی توجهی پزشکان و بهورزان روستاهای اطراف و بی توجهی زنان عشایری به مراقبت های بهداشتی شخصی، گاه منجر به زایمان زنان تا 10 بار شده است و نسل بعدی این موضوع را فرا گرفته است. مستقل بودن و خودکفایی در این سخت ترین لحظه زندگی که با توجه به سبک زندگی که نشات گرفته از فرهنگ عشایری و دشواری های آن است، بسیاری از قدرت های آنها را از بین می برد..

با وجود غلبه فرهنگ مردسالارانه در جامعه عشایری، می توان تأیید کرد که زنان عشایر علاوه بر بیش از 90 درصد موجودات زنده اعم از خوراک، پوشاک و مایحتاج زندگی، البته در تصمیم گیری و سیاست گذاری بسیار ناچیز است، اما جای خالی آنها در زمان حیات این اقلیت طبیعی بسیار محسوس است.