به گزارش سایت طلا،«این همه سال عمرمو گذاشتم برای سرو سامون دادن به خونه و پخت و پز و بزرگ کردن 5بچه قد و نیم قد. اما شوهرم که مرد من موندم و یک خانه، بدون حقوق. اگه منم مثل خواهرم رفته بودم سرکار حداقل یه حقوق بازنشستگی داشتم.» این گلایه بانوی 58ساله خانه‌دار است.
معاون برنامه‌ریزی سازمان تأمین‌اجتماعی مرتضی حسینی دیروز چهارشنبه 28تیر گفت:«بیش از 400 هزار نفر از زنان و دختران خانه‌دار» تحت پوشش خدمات سازمان تأمین اجتماعی قرار گرفته‌اند. این در حالی است که بر اساس آخرین پژوهش وزارت کار و رفاه اجتماعی در سال 1400، آمار بانوان خانه‌دار حدود 25 میلیون نفر و میانگین سنی آنها حدود 40 سال است. زنان خانه‌دار حدود 62 درصد از جمعیت زنان و حدود 80 درصد از جمعیت زنان متأهل را تشکیل می‌دهند.
در سال 1387 برای اولین بار بخشنامه بیمه زنان خانه‌دار توسط بیمه تامین اجتماعی تدوین شد اما اوایل سال 1403 با طرح جدیدی به نام «بیمه فراگیر زنان خانه دار» تعداد بیشتری از زنان خانه‌دار بدون محدودیت می‌توانند با مزایایی مثل بازنشستگی، فوت، ازکارافتادگی و بارداری تحت پوشش بیمه قرار بگیرند.
حق بیمه زنان خانه‌دار سه نرخ 12درصد، 14درصد و 18درصد دارد و البته در تمام این نرخ‌ها، علاوه بر مبلغ پرداختی شده توسط بیمه شده، «سهم دولت 2 درصد» است.
زنان خانه‌دار در شرایطی حداقل نیمی از وقت و انرژی‌شان را صرف فعالیت‌های بدون دستمزد خانه می‌کنند که فعالیت آنها به عنوان یک شغل دیده نمی‌شود و جامعه از ارزش آن غافل است. این در حالی است که به اعتقاد کارشناسان، کار خانگی پشتوانه اقتصاد است، چون تأمین‌کننده خدمات رایگانی است که اکثر جمعیت شاغل به آن نیاز دارند.
پژوهشگر اقتصادی ریحانه رحمانی پور معتقد است بسیاری از خانم‌ها به خاطر داشتن حقوق بازنشستگی در سنین بالاتر، از جوانی وارد بازار کار می‌شوند اما با طرح بیمه زنان خانه‌دار شاید خیلی‌ها خانه‌داری و مادری و همسری را به هر شغل دیگری ترجیح بدهند.
اما پژوهشگر مطالعات زنان نگار کریم پور می‌گوید تدوین این طرح بدون حمایت مالی در پرداخت حق بیمه آن طور که باید تاثیرگار نیست. چون پرداخت حق بیمه برای خانم خانه‌داری که شغل و درآمدی ندارند سخت است و آمار پایین بیمه شدگان خانه‌دار تایید‌کننده این موضوع است.
پژوهشگر حوزه رفاه و تامین اجتماعی وحید برسیاه، ایجاد نظام حمایتی از زنان خانه دار و تعیین سازوکارهای آن را ضروری می داند و می گوید بار مالی حمایت بیمه ای از حدود بیست و پنج میلیون زن خانه دار برای دولت بسیار قابل توجه است و نمی توان نگاه آرمانی و غیرواقع گرایانه در زمینه حمایت حداکثری دولت از زنان خانه دار داشت اما می توان با تفکیک و اولویت گذاری برمبنای سن بیمه پرداز، تجرد یا تأهل، دهک خانوار و مواردی از این دست در تصمیم گیری تغییراتی اعمال کرد.. مثلا لحاظ کردن تعداد فرزندان در اولویت دهی حمایت در پرداخت حق بیمه تاثیرگزار است.