ستاره شناسان می گویند این شی مرموز که تنها 4000 سال نوری از زمین فاصله دارد، هیچ شباهتی به هیچ چیزی که تا به حال در فضا دیده نشده است ندارد. آنها فکر می کنند که این می تواند یک ستاره نوترونی * یا یک کوتوله سفید ** باشد که از هسته های ستاره فروپاشیده با میدان مغناطیسی بسیار قوی، که به عنوان “مغناطیس” یا “مگنتار” *** نیز شناخته می شود، ساخته شده است.
این شی مرموز در حین گردش به دور کیهان پرتویی از تابش ساطع می کند و هر 20 دقیقه یک دقیقه به یکی از درخشان ترین اجرام در آسمان شب تبدیل می شود.
مشاهدات نشان می دهد که این شی مرموز سه بار در ساعت با یک انفجار مهیب انرژی آزاد می کند.
دکتر ناتاشا هرلی واکر، اخترفیزیکدان در مرکز بین المللی تحقیقات نجوم رادیویی (ICRAR) در دانشگاه کرتین استرالیا، تیمی را که به این کشف دست یافتند، رهبری کرد. تیم او هنگامی که با این “مگنتار” بالقوه روبرو شد، امواج رادیویی را در سراسر جهان نقشه برداری کرد.
او گفت: «این شی دائماً برای چندین ساعت در طول مشاهدات ما ظاهر و ناپدید می شد. این کاملا غیر منتظره بود. برای ما به عنوان اخترشناس، این یک جور ترسناک بود، زیرا هیچ چیز در آسمان وجود ندارد که اینگونه رفتار کند، حتی اگر این جسم واقعاً به ما نزدیک باشد، فقط حدود 4000 سال نوری از ما فاصله دارد و در واقع در حیاط است. کهکشان تنهایی.
وی افزود: مشاهدات ما با یک شی اخترفیزیکی پیش‌بینی‌شده به نام «مگنتار بسیار طولانی» مطابقت دارد.
وی ادامه داد: این یک نوع ستاره نوترونی با چرخش آهسته است که وجود آن به صورت تئوری پیش بینی شده است. اما هیچ کس انتظار نداشت که آنها مستقیماً چنین چیزی را ببینند، زیرا ما انتظار نداشتیم آنها تا این حد درخشان باشند. این جرم به نوعی انرژی مغناطیسی را به امواج رادیویی بسیار کارآمدتر از آنچه که قبلاً دیده‌ایم تبدیل می‌کند.
تایرون اودوهرتی، دانشجوی دانشگاه کرتین، یک شی مرموز را با استفاده از تلسکوپ آرایه وسیع مورچیسون (MVA) در استرالیای غربی کشف کرد. میدان دید وسیع و حساسیت استثنایی تلسکوپ برای کاوش در کل آسمان و کشف موارد غیرمنتظره عالی است.
اودوهرتی گفت: «هیجان‌انگیز است که آنچه سال گذشته کشف کردم چنین جنایت عجیبی است.
اجسامی که در کیهان روشن و خاموش می شوند چیز جدیدی نیستند و ستاره شناسان آنها را “گذرا” می نامند، برخی در عرض چند روز ظاهر می شوند و پس از چند ماه ناپدید می شوند، در حالی که برخی دیگر در چند میلی ثانیه یا ثانیه چشمک می زنند و سپس خارج می شوند.
با این حال، دکتر جاما اندرسون، محقق دیگر روزنامه، می گوید که یافتن چیزی که برای یک دقیقه می درخشد، این کشف جدید را غیرعادی می کند.
او گفت: «هنگامی که اجرام گذرا را مطالعه می کنید، مرگ یک ستاره پرجرم یا فعالیت بقایای آن را مشاهده می کنید.
اکنون محققان در حال تعقیب توده‌ها هستند تا ببینند آیا دوباره روشن می‌شوند یا نه و قصد دارند به دنبال چنین اجرام غیرعادی در آرشیو عظیم تلسکوپ MVA بگردند.
دکتر هارلی واکر می گوید: «اگر موفق شویم، تلسکوپ هایی در سراسر نیمکره جنوبی و حتی در مدار وجود خواهند داشت که ما را مستقیماً به این اجرام هدایت می کنند».
او گفت: “شناسایی موارد بیشتر به اخترشناسان کمک می کند تا بدانند آیا این یک رویداد نادر است یا این اجرام جمعیت جدیدی هستند که ما قبلاً هرگز متوجه آنها نشده ایم.”
یک ستاره نوترونی هسته در حال فروپاشی یک ستاره عظیم الجثه با جرم کل 10 تا 29 خورشیدی است، به خصوص اگر ستاره در حال فروپاشی غنی از فلز باشد. به غیر از سیاهچاله ها و برخی اجرام کمتر شناخته شده مانند سفیدچاله ها، ستاره های کوارکی و ستارگان عجیب، ستاره های نوترونی کوچک ترین و متراکم ترین ستارگانی هستند که تاکنون شناخته شده اند. هنگامی که یک ستاره عظیم به شکل یک ابرنواختر منفجر می شود، گاهی اوقات هسته آن دست نخورده باقی می ماند. اگر جرم هسته بین 1.4 تا سه جرم خورشید باشد، پدیده طبیعی گرانش آن را در خارج از مرحله کوتوله سفید فشرده می کند تا جایی که پروتون ها و الکترون ها فشرده می شوند و نوترون ها را تشکیل می دهند. این نوع جرم آسمانی «ستاره نوترونی» نامیده می شود. هنگامی که شعاع ستاره ای 10 کیلومتر است، انقباض آن متوقف می شود. برخی از ستارگان نوترونی روی زمین به عنوان ابرنواخترهایی شناسایی می شوند که در حین چرخش دو نوع تشعشع از خود ساطع می کنند.
برای درک بهتر یک ستاره نوترونی، می توانیم فرض کنیم که کل جرم خورشید در شهری به اندازه یک شهر است، یعنی یک قاشق از یک ستاره نوترونی جرمی معادل یک میلیارد تن دارد. . علاوه بر این سرعت چرخش این ستارگان به 700 دور در ثانیه می رسد و این چرخش بسیار بسیار کند کند می شود. به عنوان مثال، یک ستاره نوترونی که بعد از صد سال هر ثانیه یک بار می چرخد، یک بار در 1.03003 ثانیه می چرخد، به عبارت دیگر، پس از یک میلیون سال هر 1.03 ثانیه یک بار می چرخد.
این ستاره ها زمانی تشکیل می شوند که برخی ابرنواخترها منفجر شوند. پس از یک انفجار ابرنواختری، ساختار اتمی همه عناصر شیمیایی می تواند به دلیل فشار زیاد ناشی از فروپاشی مواد منتشر مختل شود و تنها اجزای اصلی باقی بمانند.
اکثر دانشمندان بر این باورند که گرانش و فشار بیش از حد باعث می‌شود که پروتون‌ها و الکترون‌ها به یکدیگر فشرده شوند و در نتیجه توده‌های نوترونی متراکم ایجاد شود. تعداد کمی بر این باورند که فشردگی پروتون ها و الکترون ها بسیار بیشتر از این است و فقط کوارک ها باقی می ماند و این ستاره کوارکی از یک کوارک بالا و پایین و نوع دیگری از کوارک سنگین تر از بقیه تشکیل شده است که هنوز در کوارک هستند. موارد پیدا شده از آنجایی که اطلاعات کمی در مورد ستاره های نوترونی وجود دارد، در سال های اخیر تحقیقات زیادی روی این ستاره ها انجام شده است.
** کوتوله سفید نوعی جرم فضایی است که در طول حیات یک ستاره در سال های پیری ستاره ای با جرم بیشتر از 1.4 برابر جرم خورشید تبدیل به ستاره های نوترونی یا سیاهچاله هایی با جرم سه برابر می شود. خورشید و اگر جرم کمتر از این جرم باشد کوتوله ها سفید می شوند.
مواد تشکیل دهنده کوتوله های سفید به قدری فشرده است که وزن آن صدها تن است. کوتوله های سفید، که تعداد نسبتا زیادی از آنها در کهکشان ما وجود دارد، آخرین مرحله در تکامل بسیاری از ستاره ها هستند. همه ستارگانی که به اندازه خورشید یا کمتر هستند احتمالا به کوتوله های سفید تبدیل می شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله تکامل یک ستاره به کار می رود که در آن ستاره پس از تبدیل شدن به یک غول سرخ، انبساط خود را متوقف می کند. در فاز کوتوله سفید، ماده ستاره ای فشرده شده و به جسمی سبک، با اندازه بسیار کوچک، به اندازه زمین تبدیل می شود. آنچه مانع از فروپاشی توده و فشرده تر شدن آن می شود، “بدخیمی الکترونیکی” طبق اصل طرد پائولی است. از آنجایی که ستاره دیگر هیچ منبع انرژی ندارد، سرد می شود. کوتوله سفید ستاره ای است که سوخت هسته ای آن تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می شود. چنین ستاره هایی بسیار داغ هستند.
*** آهنربا یا ستاره مغناطیسی نوعی ستاره نوترونی است که میدان مغناطیسی بسیار قوی دارد. نظریه آهنربا توسط رابرت دانکن و کریستوفر تامسون در سال 1992 ارائه شد، اما اولین انفجار آهنربای پرتو گاما در 5 مارس 1979 کشف و ثبت شد. در طول دهه بعد، فرضیه مگنتار به عنوان یک تکرار کننده پرتو ایکس و گاما پذیرفته شد.
این یافته ها در مجله Nature منتشر شد.