به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مراسم افتتاحیه آلبوم “سفارش میرزا عبدالله برای داریوش طلایی” امروز دوشنبه 19 ژوئیه. معاون هنری و علی نیکنامزابی ، مدیرعامل انجمن موسیقی در تالار رودکی برگزار شد.
در ابتدای این مراسم ، مجید کیانی ، نوازنده ، نوازنده موسیقی و معلم موسیقی مشهور ، در یک سخنرانی ویدئویی گفت: “خوشحالم که آلبوم میرزا عبدالله را با ساز زهی و توسط استاد خوبمان داریوش طلائی اجرا کردم. همانطور که می دانید ، در فرهنگ موسیقی ما دو نوع موسیقی وجود دارد. یکی موسیقی مناطق مختلف که از ارزش فرهنگی و قومی بالایی برخوردار است و دیگری موسیقی دستگاهی که می تواند مانند زبان فارسی موسیقی رسمی همه اقوام باشد. با نگاهی به این موسیقی می بینیم که همه مناطق ایران و حالت آهنگ آنها وجود دارد و به نظر می رسد همه در موسیقی دستگاهی است و موسیقی رسمی و ملی را برای ما فراهم کرده است و به دلیل اینکه در فرهنگ شفاهی و قفسه سینه است. . او ادامه داد و حالت بداهه را حفظ کرد. “مجریان خط و سازها باید استادان بزرگی را در زمان خود دیده باشند ، و آنها باید خطوط را به شیوه ای واقعی و بسیار صحیح مانند استاد داریوش تالایی بنوازند.”
سخنران بعدی احمد رجبی ، استاد فلسفه و از شاگردان داریوش طلایی بود و پس از او داریوش طلایی ، شاهد علیزاده ، نسترن گیو و کیارش روزبهانی که تکنوازی می کرد و آناهیتا رمضانی و علی رحیمی که در یک دوئت بازی کردند ، سخنرانی کردند.
پژمان تادایون ، موسیقی دان و معلم ایرانی مقیم ایتالیا ، در یک سخنرانی ویدئویی گفت: “سالها پیش ، وقتی کتاب داریوش طلایی ردیف را دیدم ، بسیار علاقه مند شدم و متوجه شدم که دانشجویان اروپایی ارتباط ملموس تری با آن برقرار می کنند ، همانطور که اگر آنها عصاره رادیف ما بودند. داریوش طلایی درک بسیار خوبی از نحوه آموزش موسیقی ایرانی به غیر ایرانی دارد و می داند که باید کمی روش خود را تغییر دهیم و به استخراج و سبک برویم و آموزش تزئینات را به بعد موکول کنیم. “کاری که داریوش تالایی با حداکثر دقت ممکن انجام داد.”
داریوش طلایی آخرین سخنران این مراسم بود که گفت: “من كه 50 سال پیش گفتم تار چیزی برای یادگیری ندارد ، در این 50 سال فرصتی نبود كه به دنبال موسیقی ایرانی نگردم و تار یاد نگیرم ، من مطالعه نمی كنم آن است و من به دنبال او نیستم. تا امروز ادامه دارد. در این 50 سال چه اتفاقی افتاده است؟ باید سعی کنم ظرف پنج دقیقه به شما بگویم. من قبلاً موسیقی را با این ایده که باید تکنیک وجود داشته باشد ، بازی می کردم و فکر نمی کنم من هرگز بتوانم تکنیک آن زمان را تکرار کنم ، نه از نظر سرعت و نه از نظر قدرت ، اما من با افراد دیگری آشنا شدم و افراد دیگری را یاد گرفتم چیزها به یاد دارم که در همان جلسه کنکور توجه استاد نورعلی خان بورومند به من جلب شد و سپس دکتر داریوش صفوات دریچه ای با دید موسیقی ایرانی و ارتباط آن با معنویت ، عرفان و حال به روی من گشود. “من در موسیقی ایرانی مراحلی را گذراندم که دیگر به تکنیک آشکار نواختن و دانستن همان مواردی که به روشی ساده و سطحی ارائه می شدند بستگی نداشت.”
وی در پایان گفت: “در پایان”چگونه می توان خطاها را تشخیص داد؟ وقتی چند نفر باسواد این اتفاق را می بینند و می گویند مشکل چیست ، اما متأسفانه باسوادان موسیقی ما با یکدیگر صحبت نمی کنند و این یک مسئله اخلاقی است که در گفتگو نمی بینیم. کاری که می خواستم انجام دهم این بود که این سواد موسیقی را بیرون بیاورم و بگویم ویژگی های موسیقی ایرانی چیست و چه عواملی باعث می شود آن را به ایرانی نسبت دهیم و من معتقدم میرزا عبدالله نقطه عطفی در حضور فیزیکی و چهره اوست. هر دو سازش و راویان آن موجود است. “من این اخلاق را از روی آموزه هایم بر اساس احساس دین و وظیفه ام آموختم و سعی کردم 50 سال آینده آن را به موسیقی جهانی بدهم و از حالت اسرارآمیز خارج کنم.”
۵۸۲۵۹