خواص دارویی ترخون
زادگاه اصلی ترخون دشت های جنوبی روسیه و دشت های مغولستان و سیبری که با هجوم مغول ها این گیاه با آنها در خاورمیانه و اروپا نام ترخون را به خود گرفت.
ترخون گیاه کوچکی است که به ندرت ارتفاع آن تا 60 سانتی متر می رسد. برگها تیز و دارای بوی تند هستند.
دارای گلهای کوچک سفید رنگ است که بذر نمی دهد و نهال آن را باید در بهار کاشت.
ابن سینا و زکریای رازی (پزشکان ایرانی) قبل از اروپاییان به خواص درمانی ترخون پی بردند. دو دانشمند و پزشک در کتاب های پزشکی خود می نویسند که ترخون نفخ را از بین می برد و هوای آلوده به طاعون را ضد عفونی و پاک می کند.
ابن بیطار ترخون را سبزی سر سفره می داند و معتقد است که چند برگ ترخون اشتها را تحریک می کند و نفس را خوشبو می کند.
ترخون در زمان جنگ های صلیبی به اروپا آورده شد و کشت آن در نقاط مختلف اروپا رایج شد و امروزه از این گیاه معطر در غذا و دارو استفاده می شود.
این گیاه از زمان کشف در اروپا در پزشکی مورد استفاده قرار گرفت و مشخص شد که دارای خواص اشتها، هضم و بزاق و همچنین مسکن است.
خواص درمانی ترخون روغن خود را مدیون مایع اصلی خود است که بو و طعم تند و نزدیک به سقز دارد.
اسانس ترخون حاوی 70 درصد ترخون و 20 درصد ترپن است.
این روغن مقوی، اشتهاآور، مقوی معده، مدر و خلط آور است.
ترخون را به مقدار 25 تا 30 گرم در لیتر آب می جوشانند، روزی سه تا چهار بار و بعد از هر غذا یک فنجان می پزند و مصرف می کنند.
از اسانس ترخون به مقدار سه تا پنج قطره در هر حبه قند نیز برای تقویت معده و رفع نفخ استفاده می شود. ترخون می تواند جایگزین خوبی برای نمک باشد و افرادی که مصرف نمک آنها ممنوع است مانند بیماران قلبی، افراد مبتلا به فشار خون و یا افراد چاق که مجبور به رعایت رژیم غذایی بدون نمک بوده اند می توانند به جای نمک از ترخون استفاده کنند. نه تنها برای طعم دادن به نمک موجود در غذا، بلکه برای بهره مندی از عطر مطبوع و خواص درمانی ترخون مصرف کنید.
در زمان های قدیم به دلیل خواص درمانی آن بسیار معروف بود و در فرانسه به گیاه اژدها یا شرپنتین معروف بود و از آن برای تهیه سالاد یا غذاهای خام استفاده می کردند.
کسانی که می خواهند ترخون را به صورت جوشانده استفاده کنند باید پنج گرم ترخون را تکه تکه کنند و در فنجان بریزند و آب جوش بریزند و بگذارند 10 دقیقه بماند و بعد از غذا این عصاره را بنوشند.