به عنوان مثال ، چرا واکسیناسیون در کشور بسیار کند است؟ چرا واکسن به اندازه کافی دریافت نمی شود؟ چرا به جای تولید واکسن خانگی ، هفت نوع واکسن تولید کرده ایم که مردم هنوز از آنها استفاده نکرده اند؟ چرا چین با 1.4 میلیارد نفر جمعیت 62٪ از جمعیت واکسیناسیون و برزیل 214 میلیون واکسن 40٪ از جمعیت خود را واکسینه می کند و ترکیه قبل از ما 85 میلیون و 58٪ از جمعیت خود را واکسینه کرده است و ما 7 نوع واکسن خانگی و حداقل 4 واکسن تولید کرده ایم. انواع ما واکسن خارجی وارد کرده ایم؟ تا دیروز طبق آمار رسمی وزارت بهداشت ، ما فقط 2.5٪ از جمعیت را واکسینه کردیم؟ آیا دو جریان قوی طرفدار واردات و طرفدار تولید داخلی هستند و آیا هر یک علاقه مند به طرح بحث خود هستند؟
اگر پاسخ اصلی به سوالات فوق “تحریم” باشد ، این دو ابهام جدید ایجاد می کند.
هر بار که موج جدیدی از تاج ظاهر می شود ، این سوالات نیز با موجی جدید بوجود می آیند و دست به دست هم می دهند و ذهن بی اعتمادی مردم را آزار می دهند ، اما مقامات تقریباً هیچ توضیح قانع کننده ای ارائه نمی دهند. درست است که این کشور با تحریم ها و کمبود ارز روبرو است اما ایران آنقدر فقیر نشده است که پولی برای وارد کردن واکسن کرونر ندارد که امروز اجباری تر از یک شبه است. کشورهایی که هیچ واکسن محلی مانند ترکیه یا ارمنستان تولید نکرده اند ، امروز بیش از نیمی از جمعیت خود را واکسینه کرده اند و ملت ما پس از چین ، اولین کشورهایی است که به ویروس وحشتناک آلوده شده است و دولت باید جز among اولین ها باشید. متأسفانه کسانی که به دنبال تعداد زیادی واکسن بودند ، اکنون جان خود را ترسیده اند و این گروه از مرزهای ارمنستان فراتر رفته و سهمی از سهم گردشگران واکسنها را در آن کشور دریافت می کنند.
در یک سال و نیم گذشته ، یک هزارم مردم این کشور بر اثر بیماری کرونر قلب فوت کرده اند. آنها پدران ، مادران ، خواهران ، برادران و فرزندان ما بودند. در این دوره ، به طور متوسط هر سه ماه ، موج بلندی از این بیماری برخاسته و مانند سونامی به عزیزان ما برخورد می کند. دولت مسئولیت دارد و دولت ها وظیفه دارند علاوه بر توجه به رشد و باروری جمعیت ، از نگهداری جمعیت موجود نیز مراقبت كنند. به زمان از دست رفته و زندگی بیشتر از تولید واکسن و افتخار و افتخار آن توجه کنید. تولید واکسن خانگی البته باعث افتخار است ، اما وقتی خانه ای آتش می گیرد ، مالک منتظر نمی ماند تا یک کپسول آتش نشانی جدید اختراع شود. ابتدا به هر قیمتی آتش را خاموش می کند و سپس به فکر ساخت تجهیزات جدید است. هر دقیقه به قیمت جان انسانها در اینجا می گذرد و دیگر وقت صبر نیست. عزت یک ملت بزرگ نباید از مرزهای ارمنستان حراج شود. آیا این همان عزتی نیست که کارمندان از پشت بام تا شام درباره آن صحبت می کنند؟
23302