اما برای بررسی وضعیت این مدرسه پای درد دل اهالی روستا و دانش آموزان «بگسی» نشستیم، اهالی این روستا از داشتن ابتدایی ترین امکانات نیز محرومند و مدرسه آنها هم مصداق همین محرومیت است.
مدرسه یک اتاقک خشتی قدیمی است؛ به گفته دانش آموزان قبلاً در این ساختمان علوفه نگهداری می شده اما بعد از اینکه معلم به روستا اعزام شد؛ اهالی که از داشتن مدرسه بی بهره اند این ساختمان را برای برگزاری کلاس درس انتخاب کردند. سه نیمکت شکسته و کهنه در اطراف کلاس قرار گرفته و ۹ دانش آموز قد و نیم قد در این کلاس در مقطع ابتدایی درس می خوانند.
در این مدرسه خبری از سرویس بهداشتی، آبخوری و حیاط نیست، یک چهاردیواری بسیار قدیمی با سقفی که از پلاستیک پوشیده شده است، چند نیمکت شکسته، یک تخته سیاه کهنه و چند دانش آموز که حتی توان خرید دفتر هم ندارند همه اموال این مدرسه است.
اهالی روستا اکثراً دامدار هستند اما خشکسالی و از بین رفتن مراتع زندگی را بیش از گذشته برای آنان سخت کرده است، این روستا هنوز کد روستای ثابت ندارد و از ساکنان این منطقه به عنوان عشایر نام برده می شود اما بیش ترشان در همین روستا ساکن هستند.
خانواده هایی که می توانند فرزندانشان را برای تحصیل به روستاهای اطراف فرستاده اند و آنان که توانش را نداشتند کودکانشان حداقل در مقطع ابتدایی در همین سازه ای که مدرسه اش می خوانند، تحصیل می کنند به امید اینکه در آینده زندگی بهتری داشته باشند.
در این روستای دور افتاده همه چیز عجیب است؛ مردم می گویند در بسیاری از روزهای سال به دلیل بارش برف و باران تنها راه دسترسی به روستا موتور و یا احشام است که آن را هم بسیاری از مردم ندارند.
پای حرف های کودکی به نام اشکان می نشینیم، می گوید: با ورود معلم به روستا بچه ها خوشحال شدند چون خانواده ها توان فرستادن کودکان باقیمانده در روستا به مدارس شهر و یا روستاهای اطراف را ندارند.
آن روز همه ما در حال آموختن درس بودیم که ناگهان چند مارمولک بزرگ از زیر سقف بیرون آمدند و چند ثانیه بعد یک مار بزرگ حمله کرد یکی از مارمولک ها را گرفت و بلعیدوی ادامه می دهد: آن روز همه ما در حال آموختن درس بودیم که ناگهان چند مارمولک بزرگ از زیر سقف بیرون آمدند و چند ثانیه بعد یک مار بزرگ حمله کرد یکی از مارمولک ها را گرفت.
این دانش آموز گفت: در این کلاس درس دختر و پسر در کنار هم درس می خوانیم و اکثر ما از اقوام یکدیگر هستیم چون جمعیت روستا محدود است.
زهرا دیگر دانش آموز کلاس هم به مهر می گوید: در ابتدا کلاس درس نداشتیم و مجبور به ترک تحصیل می شدیم اما در نهایت یک معلم به روستا اعزام شد و چون مدرسه یا کلاس درس نداریم مکانی که قبلاً در آن علوفه و احشام نگهداری می شد را سیمان سفید کشیدند و روی سقف هم که با چوب ساخته شده یک پلاستیک کشیدند که در صورت بارندگی آب به داخل کلاس وارد نشود. اما بعد از این حادثه دیگر کسی جرأت حضور در این اتاق را ندارد.
وی در خصوص سرویس بهداشتی نیز گفت: مدرسه لوله کشی آب و یا سرویس بهداشتی ندارد همین نیمکت ها را هم والدینمان با هزار مشقت تهیه کرده اند.
وی می گوید: بعد از مقطع ابتدایی دانش آموزان یا باید ترک تحصیل کنند و یا اگر خانواده هایشان پول داشتند آنها را به مدارس روستاهای اطراف بفرستند و به دلیل علاقه فراوان بچه ها به درس خانواده ها حتی با فروش احشام اقدام به ادامه تحصیل می کنند.
بنگاه های بزرگ اقتصادی سیرجان کجا هستند؟
در این کلاس که بچه ها از مقاطع مختلف ابتدایی حضور دارند یک چیز مشخص است، این بچه های با استعداد اما فقیر تاکنون دیده نشده اند.
علیرغم اقدامات صورت گرفته اما گویی مدرسه «بگسی» هیچ وقت دیده نشده است.
این روزها فقر و نداشته های خانواده های دانش آموزان این روستا بیش از گذشته گریبان کودکان را گرفته است، خشکسالی دیگر رمقی برای مردم باقی نگذاشته و اکثراً دام هایشان یا تلف شده و یا فروخته اند که خرج خانواده ها را تأمین کنند.
اینکه چطور در شهرستانی با وجود شرکت های بزرگ و ثروتمند معدنی چنین فقری ریشه دوانده و دیده نشده جای تعجب دارد.
سالیانه میلیاردها تومان در این شهرستان خرج ورزش، اقدامات فرهنگی و اجتماعی می شود اما اینکه چرا کسی هنوز «بگسی» و کودکانش را ندیده است؛ جای تعجب دارد.