به گزارش مجله خبری نگارترلان پروانه با انتشار استوری اش نوشت : سذهت اینترنت کم نیست توهین آمیزه !!
ترلان پروانه (زاده ۱۸ تیر ۱۳۷۷ در شیراز) بازیگر نوجوان اهل ایران است. ترلان پروانه در شهر شیراز بدنیا و در خانواده‌ای فرهنگی و هنرمند آمد، کارش از سه سالگی و با بازی در تیزر‌های تبلیغاتی شروع شد.
ترلان پروانه
زمینه فعالیت: سینما و تلویزیون
تولد: ۱۸ تیر ۱۳۷۷ شیراز
ملیت: ایرانی
پیشه: بازیگر
ترلان پروانه (زاده ۱۸ تیر ۱۳۷۷ در شیراز) بازیگر نوجوان اهل ایران است.
زندگی ترلان پروانه
در شهر شیراز و در خانواده‌ای فرهنگی و هنرمند بدنیا آمد، کارش از سه سالگی و با بازی در تیزر‌های تبلیغاتی شروع شد و خیلی زود هم جذب برنامه‌های آموزشی شبکه جام جم و شبکه یک سیما شد.
بعد از بازی در مجموعه‌های تلویزیونی خوش غیرت، جایزه بزرگ، ۱۰۱ راه برای ذله کردن پدر و مادر‌ها و شبی از شب‌ها در سال ۱۳۸۳، در سال ۱۳۸۴ در پنج فیلم دغدغه، بالابند، زن بدلی، مادر صدامو می‌شنوی و چپ دست بازی کرد و رسما وارد سینما شد و حالا، در حالی که در سن نوجوانی است، بیش از شصت فیلم و سریال و تله فیلم را در کارنامه دارد. او در جشنواره فیلم کودک و نوجوان به خاطر بازی در فیلم «آهوی پیشونی سفید» برنده «پروانه زرین» به عنوان بهترین بازیگر دختر شد. با این بازیگر جوان، اما پرتجربه گفتگویی داشته ایم که در زیر میخوانید.
بیوگرافی ترلان پروانه، عکس‌های جدید ترلان پروانه
ترلان پروانه در شهر شیراز بدنیا و در خانواده‌ای فرهنگی و هنرمند آمد
مصاحبه با ترلان پروانه
«بازیگر نوجوان پیشکسوت» هم از آن واژه‌هایی است که به کار بردنش کمی سخت است، اما بازیگری که از خردسالی تا پیش از دوران جوانی حدود ۶۰ بازی در آثار هنر‌های نمایشی داشته یعنی یک عمر ۱۵ ساله در بازیگری که برای دیگر بازیگران به طور معمول از جوانی تا میانسالی و یا حتی کهنسالی شکل می‌گیرد.
«ترلان پروانه» یک بازیگر نوجوان پیشکسوت است و از زمانی که ۳-۴ سال داشت دل بسیاری از خانواده‌ها را با شیرین زبانی و مو‌های فرفری اش ربوده بود. او که برای شروع کار تبلیغاتی تنها ۳ سال داشت امروز توانسته با گذر از فیلم‌ها و سریال‌هایی پرشمار به جایگاهی برسد که دست به انتخاب زده و راه حرفه‌ای خود را هموار سازد.
ترلان پروانه کودک با یاوری پدر مهندس و مادر مدیرش پله‌های پیشرفت و پرکاری و هدفمندی را در نقش آفرینی طی کرد و به بازیگری پخته در آغاز جوانی رسید؛ همان راهی که بازیگران حرفه‌ای دنیا با هدفی مشخص از کودکی یا نوجوانی آغاز می‌کنند و در ابتدای جوانی به مهارت حرفه‌ای دست می‌یابند، هرچند ترلان پروانه در جغرافیایی به سر می‌برد که برنامه و آتیه و هدف خیلی جدی نیست، اگر نه او امروز باید پس از یک و نیم دهه بازیگری مداوم می‌توانست نقش «اوفلیا» را در تئاتر بازی کند.
کارنامه ترلان پروانه چیده شده است با آثار سینمایی همچون «به خاطر پونه، نصف مال من نصف مال تو، آهوی پیشونی سفید، رویای آخر، چپ دست، زن بدلی، زندگی مشترک آقای محمودی و بانو، شیفت شب، مردن به وقت شهریور و…»، سریال‌ها تلویزیونی «بچه‌های خیابان، خوش غیرت، زیر تیغ، گذر از رنج ها، سرزمین کهن، تا ثریا، شاید برای شما هم اتفاق بیافتد، شبی از شب ها، ۱۰۱ راه برای ذله کردن پدر و مادر‌ها و…» و یک تئاتر با عنوان «ادیب».
در آستانه گذار از نوجوانی به جوانی پروانه‌ای که یک پروانه زرین از جشنواره اصفهان برای «آهوی پیشانی سفید» هم دارد، به سراغش می‌رویم تا ببینیم برای بچه‌های علاقه‌مند و خانواده ایشان چه تحفه‌ای دارد.
بسیاری از بازیگران با مدار دانشگاهی و تجربه تئاتر و رابطه‌های آنچنانی و پول‌های هنگفت هم نمی‌توانند چند فیلم بازی کنند. حضور در این عرصه آن هم از ۳ سالگی به چیزی جز شانس بستگی دارد؟
با کمال احترام من با قسمتی از سوال موافق نیستم، اما در پاسخ به شما باید بگویم که این حضور به مجموعه‌ای از عوامل بستگی دارد؛ اول از همه لطف خداوند و حمایت مردم عزیز کشورم و بعد انتخاب‌های صحیح که غیر از کمک و هدایت خانواده و بزرگان و اساتید سینما امکان پذیر نبود و صدالبته صبوری و مسئولیت پذیری و اولویت بندی دقیق در انجام کارها.
در پایتخت با امکانات گسترده هم رسیدن به بازیگری برای برخی دست نیافتنی است. کودکی خردسال در شیراز چگونه به چشم سینما آمد؟
من در شهر زیبا و پر از مهر شیراز به دنیا آمدم و بلافاصله به دلیل دانشگاه پدر و مادرم به تهران آمدیم.
چقدر از این موفقیت به زیبایی و تفاوت چهره شما با دیگر بچه‌های بازیگر بر می‌گردد؟
به نظر من زیبایی نسبی است. چه بسا بازیگرانی که در دنیا مشغول بازی حرفه‌ای هستند و زیبایی چندانی ندارند. زیبایی تا حدی تاثیرگذار هست، اما بقیه به ذات و اصل هر کس و چگونگی اجرای نقش باز می‌گردد.
طبیعی است که در آغاز با حمایت خانواده پیش رفتید. از چه سالی بازیگری دغدغه شخصی ترلان پروانه شد؟
همان طور که می‌دانید از سن خیلی کم شروع کردم، اما از همان ابتدا این شانس را داشتم که با گروه‌های حرفه‌ای کار کنم و این باعث شد که این کار از ابتدا برایم جدی شود، اما هرچه بزرگ‌تر شدم، دیدم نگاهم تغییر کرده است؛ تا حدی که این چند سال اخیر با وسواس بیشتر کارهایم را انتخاب می‌کنم.