به گزارش سلام نو به نقل از مشرق، هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC) تخمین می زند که با افزایش دمای جهانی تا پایان قرن در مقایسه با دمای پیش از صنعتی شدن، فرکانس امواج گرمای شدید افزایش می یابد. در ایالات متحده، گرما اکنون موضوع گزارش های هواشناسی است و می تواند در 30 سال آینده منجر به مرگ بسیاری شود. از سال 1991 تا 2020 گرمای سالانه باعث مرگ مستقیم بسیاری از مردم شد. پس از آن سیل، گردباد و رعد و برق و در نهایت سرما و برف عامل مرگ و میر بود. در ایالات متحده، دوره های گرمای شدید در 40 سال گذشته بیش از دو برابر شده است.
نشانگر حرارتی برای ارزیابی ریسک
دانشمندان از دو شاخص برای اندازه گیری ناراحتی گرما و خطرات سلامتی استفاده می کنند. شاخص حرارتی که ترکیبی از دمای محیط و رطوبت نسبی و همچنین «دمای حباب مرطوب» یا «دمای مرطوب حباب» است که هر کدام دقیقتر باشد. دمای حباب مرطوب پایین ترین دمای یک جسم یا جسم است که هنگام تبخیر رطوبت رخ می دهد. این نشانگر به سادگی توانایی بدن ما برای خنک شدن به لطف تعریق در هوای گرم و مرطوب را اندازه گیری می کند. سپس ایده اصلی این خواهد بود که مشخص کنیم بدن ما از چه سطحی دیگر نمی تواند خنک شود. خطر واقعی مرگ از این سطح شروع می شود.
در حال حاضر، شاخص پایش دما با استفاده از تجهیزات الکترونیکی ایستگاه های هواشناسی که با داده های ماهواره ای کار می کنند، محاسبه می شود. ناسا از دستگاه های پیشرفته ای مانند Atmospheric Atmosphere (AIRS) و ECOStress استفاده می کند. آژانس ایالات متحده در حال حاضر در حال توسعه یک پروژه جدید به نام ماموریت زیست شناسی و زمین شناسی سطحی (SBG) برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد فرآیند تبخیر رطوبت است.
برخی از نقاط جهان تا سال 2050 بیش از حد گرم خواهند شد
دانشمندان بر این باورند که بالاترین دمای یک حباب مرطوب که یک فرد می تواند تحمل کند 35 درجه سانتیگراد به مدت 6 ساعت است. تحقیقات ناسا از سال 2005 مکررا دمای حباب های مرطوب را بالای 35 درجه سانتیگراد گزارش کرده است. به خصوص در مناطق نیمه گرمسیری پاکستان و خلیج فارس. در 40 سال گذشته دمای مثانه مرطوب سه برابر شده است. اکثر مناطق گرم و مرطوب سیاره ما دمای حباب مرطوب تری دارند که معمولاً از 25 تا 27 درجه سانتیگراد تجاوز نمی کند.
مدل‌های هواشناسی ناسا در تلاش هستند تا کشورهایی را شناسایی کنند که شاخص دمای مرطوب‌تر آن‌ها به زودی برای زنده ماندن بسیار بالا خواهد بود. این وضعیت از سال 2050 برای جنوب آسیا، منطقه خلیج فارس از جمله ایران، عمان، کویت و کشورهای حاشیه دریای سرخ مانند مصر، عربستان سعودی، سودان، اتیوپی، سومالی و یمن اعمال خواهد شد.
همچنین انتظار می‌رود که شرق چین تا سال 2070 از 35 درجه سانتیگراد فراتر رود، همچنین بخش‌هایی از جنوب آسیا و برزیل. ناسا سرنوشت مشابهی را برای برخی از ایالت های آمریکا مانند آرکانزاس، میسوری و آیووا در 50 سال آینده پیش بینی می کند. با این حال، محققان خاطرنشان می کنند که خطر مرگ حتی با شاخص های زیر 35 درجه سانتیگراد نیز وجود دارد. به عنوان مثال، در طول موج گرما در ژوئن 2021 در شمال غربی ایالات متحده و غرب کانادا که نزدیک به 1400 مرگ برجای گذاشت، دمای مثانه از 25 درجه سانتیگراد تجاوز نکرد. به محض اینکه این شاخص از دمای طبیعی بدن فراتر رفت، نشان دهنده خطر سلامتی است.
Boufnevs24 با تکرار این خبر گفت: بررسی های ناسا مناطقی را نشان می دهد که در 30 سال آینده به دلیل گرم شدن کره زمین قابل سکونت نخواهند بود. افزایش دما نسبت به دوران پیش از صنعتی شدن عواقب جدی برای کشور دارد. دانشمندان بر این باورند که تا سال 2050، جنوب آسیا، خلیج فارس از جمله ایران، عمان، کویت و همچنین کشورهای حاشیه دریای سرخ مانند مصر، عربستان سعودی، سودان، اتیوپی، سومالی یا حتی یمن دیگر مسکونی نخواهند شد. آسیای جنوبی، برزیل و ایالات آمریکا مانند آرکانزاس، میسوری و آیووا ممکن است در سال 2070 با سرنوشت مشابهی روبرو شوند.
هشدار فوق العاده
هیئت بین دولتی تغییرات اقلیمی در گزارش خود نسبت به پیامدهای گرمایش جهانی هشدار داد. این پیامدها شامل امواج گرما، خشکسالی، سیل، آتش سوزی و ذوب شدن یخ می باشد. یکی از پیامدهای افزایش دما را می توان در اقتصاد مشاهده کرد، زیرا اگر کاری انجام نشود، بین 35 تا 132 میلیون نفر تا سال 2030 در فقر شدید خواهند بود.
پیامدهای افزایش دما برای بشریت فاجعه بار خواهد بود. عود امواج گرما می تواند به تدریج بیشتر شود. طبق گفته هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا، اثرات تغییرات آب و هوایی بر مناطق مختلف در طول زمان با توانایی سیستم های اجتماعی و محیطی مختلف برای کاهش یا سازگاری با تغییرات متفاوت خواهد بود.
از آنجایی که گرم شدن ناشی از فعالیت های انسانی می تواند آب و هوای طبیعی را تغییر دهد، افزایش دما در طول زمان یکنواخت نبوده و نخواهد بود.
افزایش خشکسالی و آتش سوزی، افزایش سیل و آب و هوای نامطلوب، ذوب یخ ها و بالا آمدن سطح آب دریاها، سقوط در کشاورزی و شیلات، بیماری های همه گیر و اپیدمی های رو به رشد بیماری ها، اختلالات اکوسیستم و انقراض گونه ها برخی از پیامدهای مهم افزایش دمای جهانی است.
انتظار می رود همه این مشکلات تا سال 2050 بدتر شوند. تنها سوال این است که آیا وضعیت پس از بدتر شدن بهتر خواهد شد؟ تفاوت بین این دو موضوع به تلاش ما به عنوان یک گونه زنده برای رسیدگی به عادات و اعتیادهایمان برمی گردد. همانطور که تحقیقات نشان می دهد، تأثیر کلی محیط زیست ما تا حد زیادی به توانایی ما در محدود کردن انتشار کربن بستگی دارد.
اگرچه گفته می شود هر مشکلی راه حلی دارد، اما در بسیاری از موارد هر راه حل بالقوه ای شانس دارد. اگر این فرصت را از دست بدهید، مشکل بدتر می شود و باید اقدامات بیشتری انجام دهید. اگر بشریت بتواند تا سال 2050 انتشار کربن را به میزان قابل توجهی کاهش دهد، می توانیم انتظار داشته باشیم که تغییرات آب و هوایی در سیاره ما کنترل شود.
اگر نتوانیم این تغییرات را کنترل کنیم، باید منتظر عواقب شدید آن باشیم. با تمام زندگی هایی که به سرعت در حال تغییر و تغییر در زندگی ما هستند، منطقاً باید انتظار داشت که جهان در سال 2050 با امروز بسیار متفاوت باشد. در واقع می توان گفت همین تفاوت برای ترساندن و حیرت هرکسی که امروز زنده است کافی خواهد بود.
در هر صورت، 2050 به ناچار فرا خواهد رسید و نادیده گرفتن تغییرات، راه موثری برای مقابله با آن نیست. آنچه مهم است این است که ما در حال حاضر در این سیاره چه می کنیم و چقدر چشم انداز این تغییرات را جدی می گیریم. اگر کارمان را به درستی انجام ندهیم، ممکن است اوضاع قبل از اینکه بهتر شود بدتر شود.