به گزارش سلام نوح، همشهری آنلاین نوشت: به گفته عمو جان ناپلئون ایرج، پسر یک پزشک، این اثر کار انگلیسی هاست و داستان درباره اختراع ساندویچ توسط «مونتاگو ارل چهارم» است. “، که در قرن هجدهم در شهر “ساندویچ” انگلیس پادشاه بود و بازی را بسیار دوست داشت تا جایی که برای غذا خوردن وقت نمی گذاشت و ترجیح می داد در طول بازی غذا را سریع بخورد و هر دو دست نداشته باشد. مشغول.
همین عادت به ظاهر ساده، پای ساندویچ را به عنوان یکی از غذاهای لذیذ و آسان، ابتدا در میان درباریان انگلیسی و سپس در سراسر جهان به روی جهان گشود، به گونه ای که ناصرالدین شاه، در خاطرات سفر سوم خود به فرنگستان از خوردن ساندویچ در ترن آلمان یاد می کند. ساندویچ این لذیذ جهانی از زمانی که کیف مسافرتی را بسته و به ایران رفته داستان های جالبی را تجربه کرده است، جالب اینکه یک بار خوردن ساندویچ و رفتن به ساندویچ فروشی نوعی شرم محسوب می شود.
از تنقلات گرفته تا ساندویچ
این ساندویچ خیلی زود در قلب مردم جهان جای گرفت و به عنوان یک غذای سریع و خوشمزه مورد استقبال عموم مردم قرار گرفت، اما تا سال ها دستور تهیه آن در هیچ کتاب آشپزی گنجانده نشد؛ این ساندویچ به زودی جای خود را در دل مردم جهان پیدا کرد. چون انگلیسی ها فکر می کردند معرفی ساندویچ باعث ورشکستگی رستوران ها می شود. در آمریکا، داستان کاملاً متفاوت بود، تا پایان قرن 18، هیچ کس نمی خواست از آشپزهای انگلیسی تقلید کند. اما در برخی اسناد موجود، اختراع این ظرف را به ایرانیان و پادشاهان ساسانی نسبت داده اند. پادشاهانی که در زمان جنگ و شکار، غذای آماده ای به نام «بازمورد» یا «همیزگ» مخلوطی از گوشت دودی گوساله را روی نان می گذاشتند. اما باز هم ساندویچ در ایران یک غذای خارجی بود و با ساندویچ اروپایی فاصله داشت.
ساندویچ یکی از غذاهایی است که ناصرالدین شاه پادشاه قاجار را شگفت زده کرد. در جلد سوم سومین دفتر خاطرات سفر فرنگستان نوشته است: «اگرچه در قطار آلمانی که او را از برلین به یکی از شهرهای آن کشور می برد، منتظر سینی غذا بود، اما مهمانداران بسته ای به او دادند. نان لوله ای دراز.در وسط آن گوشت سرد به آن چسبانده بودند و برای رفع تشنگی بطری شربت با بسته ای کوچک نان و گوشت به او می دادند و شاهنشاه از این حیا بسیار تعجب می کرد. و غذای فروتن
زمان ورود سوسیس و کالباس به ایران
طبق برخی داستان ها، ساندویچ توسط همسایه ما روسیه پس از انقلاب کمونیستی و مهاجرت مخالفان ساخته شده است. دگراندیشانی که چمدان های خود را بستند و در گیلان و تهران مستقر شدند. غذاهای محبوب آنها عمدتاً سوسیس و کالباس و ژامبون بود که تهیه آن را از خوک های وحشی و اهلی که زیستگاه آنها در شمال ایران بود شروع کردند. اولین کارگاه های تولید سوسیس و کالباس در ایران ابتدا توسط مهاجران ارمنی در گیلان و سپس در تهران راه اندازی شد.
اولین واحد تولید سوسیس و کالباس صنعتی در ایران در سال 1307 توسط شخصی به نام «آرزومان آوانیان» از ایرانیان ارمنی کشور تأسیس شد. او 4 سال قبل از تاسیس این کارخانه با 4 کارگر با ابزار دستی، اشیای اولیه و کوچکی که در خانه داشت، شروع به تولید انواع فرآورده های گوشتی کرد. 4 سال بعد آرزومان موفق شد با یکی از دوستانش به نام «آوانسیان و لیشنسکی» کارخانه سوسیس و کالباس تأسیس کند. این کارخانه در شهرک جفت آباد تاسیس شد. میکائیلیان دومین کارخانه تولید سوسیس و کالباس در ایران است. این کارخانه واقع در مجیدیه در شمال شرق تهران در سال 1337 راه اندازی شد.
به دلیل استفاده از گوشت خوک و حرام آن، اکثر ایرانیان از خوردن ساندویچ، سوسیس و کالباس خودداری می کردند. اما با تغییرات و استفاده از گوشت حلال، بسیاری از افراد مسن بر اساس همین اعتقاد، سوسیس و کالباس را جزو غذاهای حرام می دانند.
جنگ جهانی دوم و اولین ساندویچ های ایرانی
آغاز جنگ جهانی دوم و مهاجرت اجباری تغییرات زیادی در عادات فرهنگی و سبک زندگی ایرانیان به ویژه پایتخت نشینان ایجاد کرد. یکی از این تغییرات ایجاد یک ساندویچ فروشی بود که اکثر کارکنان آن ارمنی بودند. برای اولین بار چندین مغازه فروش ماهی و ماهی دودی و لوله سوسیس شروع به عرضه ساندویچ در خیابان استانبول کرده اند. ساندویچ های اصلی شامل نان حجیم (نان خمیر ترش سفید شیرین)، ترشی تبریز، مقداری کره پخش شده روی نان و چند برگ جعفری تازه خرد شده بود. قیمت ساندویچ اصلی 5 قران بود. از سال 1335 پای ساندویچ به غیر از پایتخت به سایر شهرهای ایران نیز راه اندازی شد و در عرض 10 سال ساندویچ های مختلفی در سراسر ایران تهیه می شد.
ساندویچ کاسپین محل تجمع روشنفکران
یکی از اغذیه فروشی های مدرن و شناخته شده تهران ساندویچ خزر بعد از چهارراه فردوسی در خیابان استانبول، چهارراه نادری قرار داشت. صاحب این ساندویچ دست به ابتکار جالبی زد تا مشتری ها را جذب کند، به خصوص کسانی که علاقه ای به خوردن سوسیس و کالباس نداشتند. در این مغازه که بعداً در طبقه پایین رستورانی افتتاح کرد، ساندویچ های دیگری مانند کتلت، مغز گوسفند، مرغ، ماهی پخته یا شیر ماهی با پوره سیب زمینی روی غذا ریخته می شود و سیب زمینی با سس گوجه فرنگی یا سس گوجه فرنگی به قیمت. قرآن به مشتریان عرضه شد. البته با افزایش مشتری، صاحب این رستوران قیمت این منوی خوشمزه را به 12 ریال و در دهه 40 به 18 ریال افزایش داد. ساندویچ هزار پاتوق نسل جدید به ویژه روشنفکران، شاعران، نویسندگان، روزنامه نگاران و دانش آموزان دبیرستانی بود.
بوم ساندویچ لاله شب جمعه
عصر جمعه دانشجویان دانشکده افسری تهران در خیابان های لاله زار، نادری و استانبول مشتری ثابت ساندویچ بودند. دانش آموزانی که تمام هفته را با غذاهای نچسب مانند ساچمپلو (عدس پلو)، الافپیلو (سبزی پلو)، آش گلگیوه (آش کشک)، تکباب، راگو، قیمه پلو، چلوخورش الاف کلمه (کرمه سبزی) و کتلت های مشابه می گذرانند. در سختی و سختی.آنها به خاطر کلاس و انضباط غروب جمعه با دوستانشان به رستوران هزار می رفتند و سوسیس و کالباس فراوان می خوردند. هر شب جمعه اکثراً به مغازه خزر می رفتند و یک لوله بلند و نازک سوسیس سفارش می دادند که با نان بلکا (سفید) و خیارشور و گوجه فرنگی سرو می شد. دو سه نفر حدود نیم متری سوسیس سیردار را می بردند و با اشتها با نان ترش ترش و گوجه و ترشی می خوردند. آن روزها سس های ساندویچی چاق کننده و تند وجود نداشت، اما ساندویچ فروش ها سخاوتمندانه روی نان ها کره می مالیدند. در خیابان شاه آباد (جمهوری) ساندویچ فروشی کوچکی بود به نام اسلامی که در آن به جای سوسیس و نارگیل و کتلت و تخم مرغ روی نان می گذاشتند و برای مردم سرو می کردند. کارش خیلی شلوغ بود.
موفقیت یک ساندویچ فروشی در پایتخت
یکی از مشاغل جدید و مدرن تهران قدیم که نسل جوان به آن گرایش داشت ساندویچ سازی بود. در واقع اگر قرار باشد این حرفه را انتخاب کنیم، کار بسیار زیادی است. در دهه های 1325 تا 1355 در ابتدای خیابان لاله زار نو، جنب سینما متروپل، ساندویچ فروشی معروف «اهتیاری» وجود داشت. این ساندویچ فروشی توسط دو برادر ارمنی اداره می شد. ساندویچ های سوسیس این مغازه از نظر طعم و کیفیت در رتبه دوم قرار نداشتند. بعد از سال ۱۳۳۲ ساندویچ‌فروشی‌ها علاوه بر سوسیس و کالباس و ژامبون، محصولات جدیدتری مانند فلفل، استیک، سالاد، آجیل، مرغ، تخم‌مرغ، سبزیجات نارگیل را مطابق با ذائقه ایرانیان به مشتریان عرضه می‌کردند.
ساندویچ علی آقا 444
برای جوانان دهه 40 یکی از بهترین پاتوق ها علی آقا ساندویچ 444 در بلوار الیزابت دوم (بلوار کشاورز) بود. جایی که می توانستند از خوشمزه ترین ساندویچ های تهران لذت ببرند و از همه مهمتر با فروشنده خوش قلب گپ بزنند. علی و داوود دو برادر موفق ساندویچ‌فروشی بودند که نام خانوادگی آنها هرگز فاش نشد و اکثر مشتریان علی آقا را به نام مغازه‌اش علی آقا 444 صدا می‌کردند. چند سال بعد علی آقا شغلی پیدا کرد و یک مغازه مستقل در سه باز کرد. راه، تخت جمشید (طالقانی امروزی). از محصولات فروشگاه علی آقا سالاد ساندویچ، مغز و زبان، کتلت، کالباس، کالباس و همچنین لوبیا پخته شده با پیاز داغ اضافه کردند. اما متاسفانه عمر علی آقا کوتاه بود. در جوانی از دنیا رفت و مغازه اش تعطیل شد و طعم لذیذ ساندویچ هایش در بین پایتخت نشینان خاطره ساز شد.
یک ساندویچ؛ غذای محبوب جوانان
ساندویچ نیز مانند هر پدیده جدیدی با ورود به جامعه ایران با واکنش منفی مواجه شد. بسیاری از مردم بیرون رفتن برای یک ساندویچ را به عنوان کسر خود در نظر گرفتند. البته ایرانی ها در دوره قاجار با رستوران ها و چلوکبابی ها نیز چنین وضعیتی را تجربه کردند. در آن زمان اگر شخصی به چنین مکان هایی می رفت، خلاف عرف و جامعه تلقی می شد و معمولاً این تعبیر را به کار می بردند: «کسی که سفره مناسبی ندارد و به نان و کباب فروشی یا چلوکباب می رود». این اتفاق تبدیل به ساندویچ‌فروشی شد و خیلی‌ها رفتن به ساندویچ‌فروشی و خوردن آن را مایه شرمساری می‌دانستند، اما این غذای پرطرفدار خیلی زود در میان نسل جدید و جوانان باز شد و بسیاری از جوانان خریدار مکرر آن بودند. در دهه 40 و 50 ساندویچ می خورد و از طعم های مختلف آن لذت می برد.