این مطالعه با الگوگیری از موانع خونی مغزی نشان داد که نانومواد فلزی مانند اکسید نقره و روی به صورت ذرات محلول و یون ها می توانند از مدل آزمایشگاهی سد خونی مغزی عبور کرده و سلول ها را تحت تأثیر قرار دهند. آستروسیت ها ، که پاسخ های عصبی را کنترل می کنند ، تأثیر منفی دارند. با این حال ، شکل ، اندازه و ساختار شیمیایی این مواد به طور قابل توجهی بر توانایی نفوذ آنها به رگ های خونی مغز تأثیر می گذارد.
محققان بر این باورند که نتایج این مطالعه راهی برای طراحی نانومواد جدید با توانایی رساندن ایمن و هدفمند داروها به بافت مغز و درمان بیماری های مغزی فراهم می کند.
خونریزی مغزی غشایی تقریباً غیر قابل نفوذ و پیچیده از رگ های خونی است که از مغز و عروق محافظت می کند. این سد خونی شامل اتصالات بین سلولهای سازنده رگهای خونی است که از ورود سموم و میکروب های خطرناک به مغز جلوگیری می کند ، اما می تواند از رسیدن داروهای مورد نیاز برای درمان بسیاری از بیماری ها به مغز جلوگیری کند.
این سد خون علاوه بر نقش محافظ ، گاهی اوقات به یک مشکل تبدیل می شود. زیرا مانع از ورود مولکول های دارویی می شود که در درمان شرایطی مانند تومورهای مغزی تداخل ایجاد می کند. در حقیقت ، مانع خون مهمترین مانع برای درمان بیماران مبتلا به تومور مغزی است.
گزارش کامل در مجله PNAS منتشر شده است.