بیوگرافی آلبرت انیشتین

زندگی آلبرت انیشتین

بیشتر شما آلبرت انیشتین را می شناسید. او کسی بود که ما را با نظریه نسبیت آشنا کرد. بسیاری از دانشمندان بزرگ او را تنها نابغه و بزرگترین دانشمند جهان می نامند.

بسیاری از نظریه ها و تحقیقات اینشتین تغییرات اساسی در پیشرفت علم در جهان ایجاد کرده و پیامدهای ماندگاری داشته است. خدمات او به علم قابل تقدیر است.

اما برخلاف همیشه، این بار می خواهیم به اینشتین از زاویه ای متفاوت نگاه کنیم. زندگی او! حقایق پنهان در مورد زندگی باهوش ترین نابغه جهان. او چگونه بود؟ در زندگی و رفتار دیگران چگونه بود؟ آیا می دانستید انیشتین با سر بزرگی به دنیا آمد! مادرش چگونه فکر می کرد او ناقص است؟! یا اینکه قبل از ازدواج بچه داشت؟

1– انیشتین بدنی چاق و سر بزرگ داشت:

هنگامی که مادر آلبرت، پائولین انیشتین، او را به دنیا آورد، متوجه شد که سر انیشتین خیلی بزرگ است و فکر می کرد که او ناقص به دنیا آمده است. گردن او بسیار بزرگ به نظر می رسید و خانواده او بلافاصله متوجه این چیز عجیب و غیر طبیعی شدند. به هر حال دکتر آنها را آرام کرد.

وقتی مادربزرگ آلبرت برای اولین بار او را دید، او زیر لب مدام تکرار می کرد: «او چاق است، خیلی چاق است».

تصویر: اولین نقاشی شناخته شده آلبرت انیشتین. اعتبار: آرشیو آلبرت انیشتین، دانشگاه یهودی اورشلیم، اسرائیل.

2. انیشتین در کودکی در صحبت کردن مشکل داشت:

انیشتین در کودکی به ندرت صحبت می کرد و زمانی که صحبت می کرد بسیار آهسته صحبت می کرد. درعوض، تمام جملات را در ذهنش به زبان می آورد، یا قبل از گفتن با صدای بلند از صحت آنها اطمینان حاصل می کرد یا چند بار زیر زبانی تکرار می کرد.

عکس: عکس معروف آلبرت انیشتین در سال 1951، توسط آرتور ساس

گفته می شود که انیشتین تا 9 سالگی این گونه رفتار می کرد. والدین او نگران بودند که فرزندشان جا بماند که البته کاملاً بی اساس بود.

Otto Neugebauer، مورخ علم می گوید: «در زمانی که او خیلی دیر صحبت می کرد و به ندرت صحبت می کرد، یک عصر بعد از شام سکوت را شکست و گفت: «این سوپ بسیار داغ است».

پدر و مادرش خیالشان راحت شد و از او پرسیدند که چرا یک کلمه حرف نمی زند. چون تا الان همه چیز مثل همیشه بوده است.

توماس سوول در کتاب خود اشاره می کند که علاوه بر انیشتین، بسیاری از نوابغ دیگر از کودکی به آرامی شروع به صحبت کردند. او این وضعیت را «سندرم انیشتین» نامید.

3. اینشتین از قطب نما الهام گرفت:

انیشتین در سن پنج سالگی در بستر بستری بود که پدرش چیزی را به او داد که اولین علاقه او به علم را برانگیخت: یک قطب نمای جیبی ساده.

چیزی که توجه انیشتین را به خود جلب کرد این بود که سوزن قطب نما همیشه در یک جهت به سمتی که بچرخد نشانه رفته بود. او با خود فکر می کرد که برای انجام این کار باید نیروها روی قطب نما اعمال شود. این واقعه بارها در گزارش ها و شرح حال او آمده است.

4- انیشتین در امتحان ورودی دانشگاه مردود شد:

در سال 1895، در سن 17 سالگی، اینشتین وارد مدرسه پلی تکنیک فدرال سوئیس ETH (Eidgenossische Technische Hochschule) شد. او سوالات کنکور ریاضی و علوم را با موفقیت سپری کرد، اما در سایر دروس (تاریخ، زبان، جغرافیا و…) مردود شد و قبل از شرکت در امتحان مجدد مجبور شد به مدرسه بازرگانی برود. او در ETH بستری شد. سال آینده.

5. اینشتین فرزند نامشروع داشت:

در دهه 1980، نامه های خصوصی انیشتین چیزهای جدیدی را در مورد نبوغ فاش کرد: او یک دختر نامشروع به نام میلوا ماریچ داشت. (کسی که بعداً با او ازدواج کرد.) در سال 1902، یک سال قبل از ازدواج آنها، میلوا دختری به نام لیزرل به دنیا آورد که انیشتین هرگز او را ملاقات نکرد و سرنوشت او ناشناخته ماند.

تولد Lisrella زمانی اتفاق افتاد که انیشتین در Beme بود. از محتویات نامه ها می توان نتیجه گرفت که تحویل آن مشکل بوده است.

بقیه زندگی لیسرل هنوز به طور کامل درک نشده است. دختر انیشتین در کتاب خود نوشت که او در سپتامبر 1903 بر اثر مخملک درگذشت.

نام لیزرل آخرین بار در نامه انیشتین به میلواکی در 19 سپتامبر 1903 ذکر شد.

6. انیشتین از همسر اولش ناامید شد و با او معامله عجیبی کرد:

پس از ازدواج انیشتین و میلواکی، آنها صاحب دو پسر به نام‌های هانس آلبرت و ادوارد شدند. با گذشت زمان، فرصت های تحصیلی و سفرهای انیشتین به دور دنیا باعث شد اینشتین از همسرش فاصله بگیرد و او را دلسرد کند. هر دو زوج سعی کردند مشکل خود را حل کنند. حتی انیشتین هم قرارداد عجیبی بست: در این قرارداد آنها تحت شرایط خاصی با هم زندگی می کردند. عنوان فصل این بود: “شرایط”

پاسخ: این مسئولیت شماست که:

1. لباسام همیشه مرتبه

2. سه وعده غذایی خود را به طور منظم در اتاقم بخورید.

3. اتاق خواب و اتاق کار من باید همیشه مرتب و تمیز باشد و میز من فقط برای استفاده من باشد.

ب: باید تمام ارتباطات من را نادیده بگیرید. همه روابط من لزوماً به دلایل اجتماعی نیست …

موقعیت های دیگری هم وجود داشت، مثلاً «وقتی ازت خواستم نباید با من حرف بزنی». میلواکی شرایط را پذیرفت. برای اطمینان از اینکه میلواکی همه شرایط را درک کرده است، انیشتین نوشت: “جنبه های شخصی باید کاملاً کاهش یابد” و من قسم خوردم که “با همه زنان مانند خارجی ها رفتار خواهد شد”.

7. اینشتین رابطه خوبی با پسر بزرگش نداشت:

پس از طلاق، رابطه انیشتین با پسر بزرگش هانس آلبرت بدتر شد. هانس آلبرت پدرش را به خاطر ترک ملیوا سرزنش کرد. رابطه پدر و پسر زمانی بدتر شد که اینشتین به شدت با ازدواج هانس آلبرت و فریدا کنشت مخالفت کرد.

هانس در سال 1927 در سن 23 سالگی عاشق زنی مسن شد که انیشتین را اصلاً جذاب نمی دانست. انیشتین از این اتحادیه ناراضی بود و معتقد بود که عروس هانس برای داشتن یک پسر توطئه کرده است. وقتی همه حرف ها و تلاش هایش بی نتیجه ماند، از پسرش خواست که بچه دار نشود زیرا این کار طلاق و جدایی را سخت تر می کند.

هانس آلبرت بعداً به ایالات متحده مهاجرت کرد و در آنجا استاد مهندسی هیدرولیک در UC Berkeley شد. حتی در این کشور جدید، پدر و پسر از یکدیگر ناامید بودند. وقتی انیشتین درگذشت، میراث کمی برای هانس آلبرت به جا گذاشت.

8. انیشتین مرد خوبی بود:

اندکی پس از طلاق از میلواکی، انیشتین با دختر عمویش السا لوونتال ازدواج کرد (خیانت انیشتین یکی از دلایل طلاق آنها بود).

بر خلاف میلواکی، السا بیش از همه نگران مراقبت از شوهر مشهورش بود. شکی نیست که او از خیانت ها و عشق بازی های اینشتین خبر داشت.

9. انیشتین FDR را متقاعد کرد که بمب اتمی بسازد:

تصویر: بازسازی امضای نامه معروف اینشتین و سیلار به FDR (رئیس جمهور فرانکلین روزولت) 1939.

در سال 1939، پس از ظهور آلمان نازی، فیزیکدان لئو سیلارد انیشتین را متقاعد کرد که نامه ای به FDR (رئیس جمهور فرانکلین دلانو روزولت) بنویسد. موضوع نامه این بود که آلمان نازی ممکن است تحقیقات خود را در مورد ساخت بمب اتمی ادامه دهد و این امر باعث تشویق ایالات متحده به همکاری خواهد شد.

آنها می گویند که نامه انیشتین و زیلار یکی از دلایلی بود که زیلار پروژه منهتن را برای ساخت بمب اتمی آغاز کرد.

اگرچه انیشتین یک فیزیکدان با استعداد بود، اما ارتش با توجه به خطرات امنیتی از اینشتین برای شرکت در پروژه دعوت نکرد.

10- داستان مغز اینشتین: 43 سال بدون لیوان و سفر در سراسر کشور در بیوک:

پس از مرگ انیشتین در سال 1955، توماس استولز هاروی، پاتولوژیست بیمارستان پرینستون، مغز او را – بدون اجازه خانواده‌اش – خارج کرد. هاروی جمجمه اش را بلند کرد و در یک ظرف شیشه ای گذاشت. او به دلیل سهل انگاری در مراقبت از این عضو مهم اخراج شد. سالها بعد با اجازه هانس آلبرت، مغز انیشتین را مطالعه کرد، اسلایدهایی ساخت و برای دانشمندان سراسر جهان فرستاد.

یکی از این دانشمندان ماریان دایموند از دانشگاه کالیفرنیا برکلی بود که کشف کرد سلول‌های گلیال در مناطقی از مغز که مسئول تولید اطلاعات هستند بسیار بیشتر از یک فرد عادی است.

مطالعه دیگری توسط Sandra Wittelson از دانشگاه MC Master نشان داد که مغز انیشتین فاقد چین و چروک خاصی به نام Sylvian Crack است. به گفته ویلسون، این آناتومی خاص به نورون های مغز انیشتین اجازه می دهد تا بهتر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. مطالعه دیگری نشان داد که مغز اینشتین متراکم تر از مغز افراد عادی است و لوب جداری پایینی که با توانایی انجام عملیات ریاضی مرتبط است، بزرگتر است.

داستانی جالب در مورد مغز انیشتین:

در اوایل دهه 1990، هاروی به کالیفرنیا سفر کرد تا نوه انیشتین را به همراه یک نویسنده بی طرف و طرفدار، مایکل پاترنیتی، ملاقات کند. آنها نیوجرسی را ترک کردند و مغز انیشتین در یک ظرف شیشه ای می لرزید. آنها با هاروی سفر کردند.

پاترنیتی بعدها در مورد این تجربه در کتابی به نام «آقای آلبرت رید: سفری در آمریکا با مغز اینشتین» نوشت.

در سال 1998، هاروی 85 ساله مغز انیشتین را به دکتر الیوت کراوس، استاد آسیب شناسی در دانشگاه پرینستون سپرد.

هاروی پس از چندین دهه حفاظت کامل از مغز انیشتین، آن را با سلامتی و آرامش به دپارتمان آسیب شناسی دانشگاه پزشکی پرینستون، درست به عنوان زیارتگاه، تحویل داد. دانشگاه شهری که اینشتین دو دهه آخر عمر خود را در آن گذراند.

منبع: noojum.com