کهبد تاراج که به دلیل اوج گرفتن تاج برای دومین بار بازی اش متوقف شد ، گفت: “من تمام تلاش خود را برای کار در این مدت انجام دادم و در ورطه غرغر افتادم ، اما موفق نشدم و به نظر می رسد که همه راه ها زمزمه کن ”
این کارگردان “غلامرضا لبخندی” را در تماشاخانه ایرانشهر اجرا کرد اما به دلیل تعطیلی تئاتر به دلیل کسوف تاج ، مجبور شد بعد از سه شب بازی را متوقف کند.
ترج در مصاحبه با ایسنا تأکید کرد که اولین مسئله محافظت از جان و سلامتی مردم است ، اما از اینکه جامعه تئاتر را خفه کرده و اگر فوران کند ، مشخص نیست که عواقب آن چیست ، متنفر است.
وی گفت: “اکنون مهمترین سوال من این است که چه کسی مسئول تئاتر در کشور است و چه کسی باید از ما محافظت کند.”
این نمایشنامه نویس با انتقاد از عملکرد تئاتر به عنوان صنفی تئاتر کشور ، افزود: اگر صنف ما اجرای مناسبی داشت ، ابتدا سالن خود را باز می کرد و بدین ترتیب فرصت کار و فعالیت بخشی از جامعه تئاتر فراهم می شد. “اگر این کار را انجام دهد ، منطقی است که اظهارات انتقادی وی را منتشر کند.
تاراج افزود: انگشت اتهام همیشه متوجه مرکز هنرهای نمایشی است در حالی که این مرکز هرچقدر هم که باشد از توان و تلاش برخوردار است و انجمن هنرهای نمایشی نیز بودجه محدودی دارد و پرداخت غرامت برای گروه های نمایشی دشوار است. “این انجمن سخت کار می کند ، اما خوب است که آماری ارائه دهیم که چگونه بودجه این هنر را در زمان تعطیلی تئاتر خرج کرده است.
وی در پاسخ به این س whoال که چه کسانی مسئول تئاتر در کشور هستند ، افزود: دوست دارم بدانم چه کسی مسئول ما است تا بتوانیم پیشنهادهای خود را برای تئاتر آنلاین ، تئاتر اکولوژیکی و نمایش های فضای باز و غیره به او ارائه دهیم
وی بخشی از بی نظمی تئاتری را ناشی از عملکرد وزارت فرهنگ و جهت گیری اسلامی و همچنین بخشی دیگر از انتقادات خود از جامعه تئاتر را عنوان می کند.
ترج توضیح داد: بخشی از جامعه تئاتر نیز درگیر این وضعیت هستند؛ کسانی که کار نکردند و منتظر عادی شدن شرایط بودند یا منتظر واکسیناسیون بودند. در حالی که برخی گروه ها مانند ما منتظر عادی شدن اوضاع نبودند و در طول این دو سال پنج نمایش ساختیم.
تاراژ تأکید کرد: ما در دوران تاجگذاری کسی را به خاطر کار خود مقصر نمی دانیم ، اما خوب بود کسی به عنوان مسئول از ما حمایت کند.
وی با اشاره به مبلغی که برای یکی از نمایش های خود در زمان تاجگذاری به عنوان کمک هزینه دریافت کرد ، افزود: من تقریباً بودجه تقریباً یکسانی دریافت می کنم و تفاوت چندانی نخواهد داشت. تعطیلی تئاتر از نظر کلمات آسان است اما در عمل برای ما چندان آسان نیست.
تاراج که به دلیل رد نمایشنامه پیشنهادی خود مجبور به بازتولید نمایشی از آثار قبلی خود شد ، افزود: من 35 میلیون جلد برای تولید مجدد این نمایش هزینه کردم. مخاطبان سه روز اول نمایش را آنقدر خوب دریافت کردند که در صورت ادامه نمایش ، در هفته اول 35 میلیون نفر برمی گردند ، اما اکنون با این تعطیلی هیچ تضمینی برای بازگشایی تئاتر وجود ندارد. به خصوص که ماه محرم روبرو هستیم و سپس در پاییز ، برخی از تماشاگران تابستانی را نخواهیم داشت.
وی همچنین درباره تغییر دولت و کابینه در ماه های آینده یادآور شد: همه چیز تغییر خواهد کرد و ما تئاتر خواهیم ماند ، مشخص نیست که چه سرنوشتی در انتظار ما است. به ویژه در ماه های آخر حکومت او ، هر کس می خواهد خاطرات خوشی از خود به یادگار بگذارد و رفتار بسیار نرم و ملایمی داشته باشد ، در حالی که تئاتر در کشور از این طریق قابل مدیریت نیست.
تاراج گفت: برخی انتقاد می کنند که چرا گروه ما دائماً کار می کند. تقصیر من چیست که مجبور شدم برگردم. اگر کار قبلی ام مجوز نداشت و مجبور به تکثیر آن شدم چه کاری باید انجام دهم؟ ما به دنبال پول نیستیم که اگر بودیم به بازار می رفتیم و تئاتر را انتخاب نمی کردیم.
وی با اشاره به عصبانیت افرادی مانند حسین کیانی از تئاتر ، افزود: حسین کیانی از بازی در تئاتر امتناع ورزید زیرا آنها را تشویق نکردند. در این مدت ، آنها از او پرسیدند که آیا برای آنها مهم است که چرا او چنین تصمیمی گرفته است؟ این نسل بدنبال پول نیست و در شرایطی که فقط آقای مرزبان و زاهد ، از میان هنرمندان پیشکسوت ، تئاتر را آماده می کردند ، نسل جدید از تئاتر حمایت می کنند.
وی با اشاره به نمایش های خارج از منزل به عنوان یک راه حل منطقی برای استخدام جامعه تئاتر دوره تاج ، گفت: “در حال حاضر ، نمایش های زیست محیطی ما فقط به جشنواره ها محدود می شوند.” در حالی که در بسیاری از مکان ها مانند فضای مقابل تئاترها یا پارک های هنرمندان و … می توان اجراهایی را اجرا کرد. البته به شرط تهیه تختخواب برای او ، اگرچه این تختخواب کار سختی نیست. در عین حال تماشاگر می تواند با آرامش بیشتری تئاتر را در فضای باز تماشا کند.
کهبد تاراج در آخرین بخش سخنان خود گفت: من از نفرت و سردرگمی عجیبی رنج می برم و نمی دانم دست ما کجا بسته است. من فقط می دانم که اگر این نفرت فوران کند ، می تواند منجر به زورگویی شود ، زیرا تا کی می توانیم با این وضعیت آشفته کار کنیم؟ من تمام تلاشم را کردم که در آن مدت کار کنم و ناله نکنم ، اما هر کجا که می رفتم ، دوباره ناله می کردم. این روز ماست
انتهای پیام