وفای به عهد از مهم‌ترین سرمایه‌های اجتماعی هر جامعه‌ای است، به‌گونه‌ای که اگر در جامعه‌ای مردم نسبت به عهد و پیمان‌هایی که میان آنان به هر شکلی چون شفاهی و مکتوب و مانند آن بسته می‌شود، عمل کنند و به یکدیگر اعتماد و اطمینان داشته باشند، جامعه‌ای سالم و کامل را تداعی می‌کند.
هنگامی‌که از عهد و پیمان سخن به میان می‌آید، بی‌هیچ قید و صفتی دیگر، این معنا به ذهن متبادر می‌شود که مراد از آن حس مسئولیت و وفای به عهد و پیمان است. در ارزش و اهمیت عهد و پیمان همین اندازه کفایت می‌کند که بدانیم عهد، مسئولیتی عقلانی، اخلاقی و شرعی است. کشوری که داعیه‌دار حکومت اسلامی است باید مدیرانی متعهد، لایق، شایسته مسئولیت اداره امور را بر عهده بگیرند نه مدیرانی که خیانت به اعتماد مردم را گناه نمی‌دانند.
گویا این روزها پشت کردن به آرای مردم برای ساکنین خانه ملت به امری بدیهی تبدیل‌شده است، چه اتفاقی برای نمایندگان مجلس افتاد که وظیفه خطیر قانون‌گذاری را با پست‌های اجرایی عوض کردند؟ افرادی که برای نشستن بر صندلی قدرت از هیچ اقدامی فروگذار نمی‌کنند چه انتظاری می‌توان از آنان داشت؟ مگر نه این است که مجلس در رأس امور است پس چرا این جایگاه حساس و خطیر را به پست‌های مدیریتی می‌فروشند؟ «اِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَیْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَٰئِکَ لَا خَلَاقَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ وَلَا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلَا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلَا یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ» آنان که عهد خدا و سوگند خدا را به بهایی اندک بفروشند اینان را در آخرت بهره‌ای نیست و خدا با آن‌ها سخن نگوید و در قیامت بدان‌ها ننگرد و از پلیدی گناه پاکیزه‌شان نگرداند و آنان را عذابی دردناک خواهد بود. (آل‌عمران آیه ۷۷)
کنشگر و فعال اجتماعی
۴۷۲۳۷