مولانا
جلال الدین محمد بلحی (۶ ربیع الاول ۶۰۴ – ۵ جمادی الثانی ۶۷۲ هجری قمری) معروف به مولانا، مولوی و مولانا، شاعر ایرانی فارسی زبان بود. نام کامل او «محمد بن محمد بن حسین حسینی خطیبی باکری بلخی» است و در زمان حیاتش به «جلال الدین» ملقب شده بود، به آنها «خدا دوست» و «مولانای خدا» می گفتند. در قرون بعدی (ظاهراً از قرن نهم) تخلص «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «مولایی رومی» برای او به کار رفته است و از برخی از اشعار او به «خاموش»، «خاموش» ملقب شده است. خاموش» و «خاموش». آنها می دانستند. زبان مادری او فارسی بود.
ابوعلی سینا
ابوعلی حسین بن عبدالله بن حسن بن علی بن سینا، معروف به ابوعلی سینا، ابن سینا، پورسین و شیخ الرئیس (متولد 359 هجری قمری – متوفی 2 ژوئیه 416 980-1037 میلادی “370، 428 ق.) دانای کل، پزشک، ریاضیدان، ستاره شناس، فیزیکدان، شیمیدان، جغرافیدان، زمین شناس، شاعر، منطق دان، فیلسوف، موسیقیدان و دولتمرد ایرانی و یکی از مشهورترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان و دانشمندان ایران و جهان است که به دلیل آثارش در وی مولف دو دایره المعارف جامع علمی و فلسفی به نام های کتاب شفا و دایره المعارف علایی و همچنین کتاب الکانون فی التاب به عنوان یکی از مشهورترین آثار تاریخ پزشکی است.
امیرکبیر
میرزا محمد تاکی خان فراهانی (زاده ۱۱۸۶ در اراک – درگذشته ۲۰ دی ۱۲۳۰ در کاشان)، معروف به امیرکبیر، اولین صدراعظم ایران در زمان ناصرالدین شاه قاجار از ۲۸ مهر ۱۲۲۷ تا ۲۲ آبان ۱۲۳۰ بود. اصلاحات امیرکبیر به زودی پس از روی کار آمدن وی آغاز شد و تا پایان دوره کوتاه او ادامه یافت. دوره ریاست جمهوری امیرکبیر 39 ماه بود. او مؤسس دارالفنون بود که به دستور او در تهران برای آموزش دانش و فناوری های جدید تأسیس شد. همچنین یکی از کارهای او انتشار روزنامه «حوادث غربی» است.
استاد شهریار
سید محمدحسین بهجت تبریزی (۱۱ دی ۱۲۸۵ – ۶ شهریور ۱۳۶۷)، به نام شهریار، شاعر ایرانی بود. وی اهل تبریز بود و به فارسی و ترکی آذربایجانی شعر می گفت. شهریار در سرودن انواع شعر فارسی از جمله قصیده، مثنوی، غزل، کماد، رباعی و نیمایی استاد بود. اما او در غزلیات بیش از سایر ژانرها شهرت داشت و از غزلیات معروف او می توان به «علی و همای رحمت» و «عمیدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار دلبستگی خاصی به علی بن ابی طالب داشت و به حافظ و فردوسی نیز شیفتگی زیادی داشت.
کمال الملک
محمد غفاری (۱۲۲۶ – ۲۷ مرداد ۱۳۱۹)، معروف به کمال الملک، نقاش ایرانی بود. او در دوره قاجار و اوایل پهلوی فعالیت داشت و یکی از مشهورترین و تاثیرگذارترین چهره های تاریخ هنر معاصر ایران به شمار می رود. وی برادرزاده صنیع الملک بود.
سهراب سپهری
سهراب سپهری (۱۵ مهر ۱۳۰۷ – ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹) شاعر، نویسنده و نقاش اهل ایران بود. او یکی از مهم ترین شاعران معاصر ایران است و اشعار او به زبان های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده است.
مصطفی چمران
مصطفی چمران ساوه ای (19 مهر 1311 – 31 خرداد 1360)، معروف به دکتر چمران، فیزیکدان، سیاستمدار (عضو شورای مرکزی نهضت آزادی ایران)، وزیر دفاع ایران در دولت مهدی بازرگان و دولت موقت شورای انقلاب، یکی از یاران موسی صدرا در تشکیل جنبش امل. لیبان، نماینده اولین دوره شورای اسلامی، از فرماندهان ایرانی در جنگ ایران و عراق و مؤسس ستاد جنگ های نامنظم در جنگ ایران و عراق بود.
میرزا کوچوک خان جنگلی
یونس (۱۲۵۷ – ۱۱ دی ۱۳۰۰)، معروف به میرزا کوچ خان جنگلی، فعال ملی‌گرا و مبارز چپ‌گرای ایرانی در جریان انقلاب مشروطه بود. او رهبر نهضت جنگل، رئیس جمهور شوروی سوسیالیستی ایران، انقلابی و از سرداران نامدار گیلک از مردم رشت بود.
غلامرضا تختی
غلامرضا تختی (5 شهریور 1309 – 17 دی 1346) که به جهان پهلوان تختی نیز معروف است. وی ورزشکار ایرانی کشتی آزاد بود. در بازی های المپیک 1956 ملبورن موفق شد پس از امام علی حبیبی دومین مدال طلای ورزشکاران ایرانی را در بازی های المپیک کسب کند. او با کسب این مدال در کنار دو مدال نقره ای که در المپیک 1952 هلسینکی و 1960 رم کسب کرد، پرافتخارترین کشتی گیر ایران در المپیک است. تختی در طول دوران حرفه ای خود دو قهرمانی و دو نایب قهرمانی در مسابقات جهانی کشتی و همچنین مدال طلای بازی های آسیایی 1958 توکیو را کسب کرد. او در رشته کشتی و کشتی نیز فعال بود و سه سال متوالی صاحب کمربند کشتی ایران بود.
پروین اعتصامی
رخشنده اعتصامی (زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ – درگذشته ۲۵ فروردین ۱۳۲۰)، معروف به پروین اعتصامی، شاعر ایرانی بود. او بیشتر به دلیل استفاده از سبک شاعرانه مناظره در آهنگ هایش شناخته شده است. مضامین و معانی اشعار او بیانگر ارادت عمیق او به پدر، استعداد و شوق فراوان او برای فراگیری دانش، روحیه ظلم ستیزی و مخالفت با ظلم و ستم ستمگران و حمایت و ابراز همدردی و همدردی او با ظالمان است. محروم و مظلوم از او به عنوان «مشهورترین شاعر زن ایران» نیز یاد می شود.