وینی پو یک نمایش ساده کودکانه بود که شامل ماجراهای یک پسر جوان می‌شد که با شخصیت‌های حیوانی دوست داشتنی همراه بود. یک نظریه تاریک نشان می‌دهد که در این کارتون، چیزی بیش از آنچه تصور می‌شد وجود دارد. تا انتهای این مطلب همراه ما باشید.
پیشنهاد ستاره
تئوری وینی پو
وینی پو که در دهه‌های ابتدایی قرن نوزدهم شکل گرفت، به نماد فرهنگ پاپ تبدیل شد. با هر قسمت از فیلم، وینی پو به مخاطبان اجازه می‌داد تا چیزهای ساده زندگی مانند دوستان، خانواده و تعطیلات را یاد بگیرند و برای مخاطبان جوان درس‌های ساده اما عمیقی درباره زندگی و همدلی می‌آموخت. این کارتون همچنین مملو از کلمات هوشمندانه و طنازانه بود که مناسب تمام سنین بود. اما این تئوری که مطرح شده، آشکار می‌کند وینی پو آنقدرها هم رنگی و زیبا نبوده و شخصیت‌های آن رگه‌های بسیار تاریکی داشتند.
نظریه سیاه وینی-پو بیان می‌کند هر شخصیت این فیلم، نمایانگر یک وضعیت سلامت روان بود. پیگلت (Piglet) اختلال اضطراب فراگیر داشت، تایگر (Tigger) مبتلا به بیش فعالی (ADHD) بود، پو (Pooh) اختلال خوردن داشت و دوست انسانی او، کریستوفر رابین مبتلا به اسکیزوفرنی بود.
شاید این نظریه در واقعیت پوچ به نظر برسد اما با نگاهی دقیق‌تر و موشکافانه‌تر به این کارتون، مشخص می‌شود شخصیت‌های وینی پو به همین اختلال‌های شخصیتی مبتلا هستند. این تئوری علاوه بر اینکه پو دارای اختلال خوردن است، همچنین بیان می‌کند او بیش از حد تکانشی است، که توضیح می‌دهد که چرا او به ندرت قبل از عمل کردن فکر می‌کند و اغلب تصمیمات مخاطره آمیز می‌گیرد.
وقتی صحبت از شخصیت‌های جانبی مانند جغد به میان می‌آید، این نظریه نشان می‌دهد که او ممکن است نارساخوانی (dyslexia) داشته باشد، زیرا به همان اندازه که عاقل به نظر می‌رسد، اغلب خواندن و نوشتن برایش سخت است.
این مسئله که این فیلم نشان می‌دهد چگونه شرایط سلامت روان می‌تواند بر هرکسی تاثیر بگذارد مسئله “خوبی” است چون کودکی که مبتلا به این شرایط است، می‌تواند با شخصیت‌ها همذات پنداری کند و احساس تنهایی نکند. از آنجایی که فیلم وینی پو در درجه اول از حیوانات انسان نما تشکیل شده است، همبستگی آنها با سلامت روان آنها را چندلایه‌تر و انسانی‌تر می‌کند.
نظر شما درباره این تئوری تاریک و عمیق چیست؟
نظرات و پیشنهادات خود را در انتهای همین مطلب با ما به اشتراک بگذارید.