به گزارش سلام نو، شارک نوشت: رئیس محترم نظام پزشکی اخیرا گفته اند به دلیل کمبود پزشک مجبور به واردات پزشک از کشورهای هند، پاکستان و بنگلادش هستیم.
شکی نیست که با سیاست و شرایطی که دیدیم کشور به زودی دچار کمبود نیروی متخصص خواهد شد. هر کسی می تواند به راحتی مهاجرت بسیاری از پزشکان در سال های اخیر را ببیند. بی میلی بسیاری از پزشکان به انجام کارهای پزشکی یا پرخطر بدیهی است. جای خالی پست های دستیاری، افت مشاغلی مانند پزشکی عمومی، متخصص داخلی و پزشک خانواده چیزی نیست که هیچ کس آن را نبیند.
علاوه بر این، رئیس نظام پزشکی قطعاً از افزایش سریع درخواست‌های عدم سابقه بد از سازمان خود (مورد استفاده در مهاجرت) آگاه است. او می داند که سالانه چند استاد از کشور خارج می شوند یا تصمیم به خروج می گیرند. او می داند که بسیاری از متخصصان تازه فارغ التحصیل حتی اگر در کشور بمانند، کار دانشگاهی و دانشگاهی را رها نمی کنند. او می داند که با افزایش ظرفیت، همین فارغ التحصیلان آینده به هر حال مهاجرت خواهند کرد. او آمارهای زیادی را می داند که نه تنها مردم، بلکه پزشکان نیز از آنها اطلاعی ندارند. از این جهت او اینگونه صحبت می کند.
امکان واردات پزشک از هند، پاکستان و بنگلادش وجود ندارد
آینده حساسی که از دید اوست در نظر هیچکس نیست. از این نظر نمی توان این جمله را به راحتی بیان کرد. اما این بیانیه چیزی را گم می کند که ممکن است بدانند و از آن آگاه باشند. واقعیت این است که دیگر مانند پس از انقلاب نمی توان از هند، پاکستان و بنگلادش پزشک وارد کرد. متخصصان همه کشورها اکنون به جامعه پزشکی بین المللی تعلق دارند که به یک دهکده جهانی کوچک تبدیل شده است. بعید است در شرایط فعلی ایران کار را قبول کنند. متخصصانی در رشته های مختلف از کشورهای هند، پاکستان و بنگلادش که اکثراً دارای صلاحیت بالا و با مدرک عالی هستند، در حال حاضر با شرایط و ظرفیت هایی به دور از شرایط و پرداخت های کشورمان در نقاط مختلف دنیا مشغول به کار هستند.
بخش مهمی از متخصصان کشورهای حوزه خلیج فارس از این دست پزشکان هستند. چنین پزشکانی بخش های تخصصی بزرگی را در کانادا و ایالات متحده اداره می کنند. متأسفانه کشور ما به دلایل مختلف توانایی استخدام چنین پزشکانی را ندارد. جذب پزشکان هندی و پاکستانی پس از انقلاب در درجه اول به این دلیل بود که در آن زمان تفاوت حقوقی آنچنان وحشتناکی بین کشور ما و پزشکی بین المللی وجود نداشت و ثانیاً بسیاری از این پزشکان فرصت ادامه کار را نداشتند. کار آنها. تحصیل و کسب تجربه بیشتر. ضمن اینکه استخدام این پزشکان در آن زمان نتیجه خوبی نداشت. در 40 سال گذشته، گام به گام، جدایی پیشرونده جامعه پزشکی ایران از پزشکی بین‌المللی تحت عنوان شعارهای بشردوستانه، موضوع اقتصاد در کار پزشکی به کلی انکار شده است و نظام سلامت تنها می‌توانست به آن رسیدگی کند. امروز به مدد اجبار و قوانین مربوط به دوران گذشته. به فردا بیاور، اما فردا نیز روزی بود که کشور تمام نیروی انسانی خود را از دست خواهد داد و پزشکان جوان کشور را به سوی دهکده جهانی خود ترک خواهند کرد. آنها عکسی از آن در کتاب های درسی خود داشتند.
نه، آقای رئیس، کشور دیگر توان استخدام پزشکان هندی و پاکستانی را ندارد و با کار ارزان و اجباری مسموم و بدخلق شده است. شاید از دانشگاه های نامعتبر یا طبیبان سنتی قبایل آفریقایی!