در ابتدا فقط تاریکی و هرج و مرج وجود داشت. اما پس از آن نور عظیمی در آسمان ظاهر شد و آن را خورشید نامیدند.
خورشید نیروی قدرتمندی بود که گرما و نور را به جهان آورد. هر روز صبح طلوع می کرد و هر غروب غروب می کرد و گذر زمان را نشان می داد.
مردم خورشید را به عنوان یک خدا می پرستیدند و معتقد بودند که خورشید این قدرت را دارد که به محصولات آنها زندگی و رشد دهد. آنها معابد و بناهایی را به افتخار او ساختند و جشن هایی را به افتخار حضور او برگزار کردند.
اما با گذشت زمان، مردم شروع به پذیرش خورشید کردند. آنها قدردانی از قدرت و زیبایی آن را متوقف کردند و در عوض بر روی خواسته های خودخواهانه خود تمرکز کردند.
یک روز خورشید از اینکه خود را بدیهی می دانند خسته شد. او تصمیم گرفت تا با دریغ کردن نور و گرمای خود از جهان، درسی به بشریت بدهد.
مردم وقتی یک روز صبح از خواب بیدار شدند و متوجه شدند که خورشیدی در آسمان نیست، شوکه شدند. دنیا سرد و تاریک شد، محصولات پژمرده شدند و مردم شروع به گرسنگی کردند.
مردم با پی بردن به اشتباه خود از خورشید طلب بخشش کردند. آنها قول دادند که در صورت بازگشت نزد آنها، یک بار دیگر به او احترام بگذارند.
خورشید متاثر از صداقت آنها دوباره به آسمان بازگشت. و از آن روز، مردم هرگز فراموش نکرده اند که قدردانی و احترام به این نیروی قدرتمند طبیعت چقدر مهم است.